Eles viven nas rúas máis caras de Galicia: «Non cambio vivir aquí por un edificio enteiro noutra zona»
YES
Catro veciños que residen en as rúas coa vivenda máis cara de cada provincia galega, segundo o último estudo de Idealista, contan que as fai tan cotizadas. Vivir nelas, din, non ten prezo
10 oct 2021 . Actualizado ás 23:29 h.Praza de Lugo, a coruña
Carmen Alonso: «Agora é a rúa máis cara de Galicia, pero eu xa nacín en ela»
Carmen ten 37 anos e naceu na que acaba de ser nomeada como a rúa máis cara de Galicia. Así o conclúe un estudo do portal inmobiliario Idealista, que analizou o prezo medio absoluto de todo tipo de vivendas anunciadas nunha mesma rúa. Para evitar distorsiones nos datos, soamente tiveron en conta aquelas vías que contaban cun mínimo de dez anuncios. Xa que logo, o informe só mostra os prezos medios das rúas, o que non significa que sexan as vivendas en venda máis caras de cada mercado.
Un piso como o desta coruñesa no corazón comercial do centro da Coruña custa hoxe de media 797.500 euros, que responden a unha localización privilexiada. Pero iso non foi sempre así, nin a praza de Lugo estivo historicamente revestida do seu actual halo de encanto. Sábeo ben esta coruñesa que a viu crecer con ela. «Fai vinte anos isto non era así, e ao vivilo notas moito a diferenza. Antes había densidade de tráfico, coches en dobre fila e moito ruído. Sin duda deulle un impulso a renovación do mercado», apunta.
E é que a reforma da emblemática praza de abastos dá Garda no 2006 converteuna en todo un reclamo en si mesma. Máis aínda, desde que moitas das firmas comerciais con maior tirón comezaron a rodeala. Iso, xunto coa peonalización do seu espazo circundante e a oferta hostaleira que o acompaña tamén nas súas rúas contiguas, convertérono no punto neurálxico das compras na cidade.
«A única pega aquí é que non hai vistas ao mar, pero tampouco podes telo todo. Que máis me dá non ver o mar desde a fiestra se eu saio e teño a dúas rúas o paseo marítimo e a outras dúas os xardíns de Méndez Núñez?», indica Carmen, que di que hai momentos, como en Nadal, que a rúa está llenísima. «Coa pandemia é lóxico que haxa xente á que poidan non gustarlle as aglomeracións, pero aquí sempre hai ambiente, música... A alegría contáxiase, porque a xente está de lecer; vén de compras, a pasear e a relaxarse. O domingo ao pechar o comercio está deserta, pero os nenos poden baixar a xogar á rúa sen problema», sinala esta nai dun pequeno de 10 anos que non se moveu nunca da praza de Lugo, nin ten pensado facelo: «É que realmente non boto en falta nada. Apenas movo o coche porque teño todo a man, incluída calquera liña de bus. Fas moita vida de rúa sen ter que organizalo nin desprazarche. Se estou en casa e necesito algo, sei que baixo e téñoo aquí, sexa o que sexa. E ao mesmo tempo, é un barrio e coñeces á xente das tendas, do mercado, e á veciña do ao lado».
O seu é un edificio familiar, unha especie de Aquí non hai quen viva, pero de veciños ben avenidos. «Eu estou porta con porta cos meus pais, e despois están os meus tíos, as miñas primas... É moi cómodo. Non é o mesmo deixar aos teus fillos un momento coa túa nai ou coa túa prima que cunha veciña ou con coidadores», valora Carmen, que engade que na praza moitos edificios, tamén familiares, revalorizáronse mesmo pola súa estética. «Antes o antigo era vello, e agora valórase doutro modo. O noso é modernista, o que che obriga a mantelo, porque está protexido. Non che ofrece as comodidades dun piso novo —aínda non ten ascensor, aínda que ela non o bota en falta ao vivir no primeiro—, pero si outras cousas. Velo cando vén xente, e ao chegar ás escaleiras dinche: ‘¡Encántanme!', cando hai anos dicíanche: ‘Non ides cambiar estas escaleiras?'», afirma Carmen, que advirte certa substitución xeracional na zona a pesar do seu encarecemento: «Antes eramos os mozos da rúa, pero agora ves a máis parellas que alugan, porque traballan os dous en certas empresas e non teñen cargas. Aínda así, é verdade que os prezos dos pisos están carísimos, e case sempre hai que reformalos todos». O que non ten prezo é vivir alí.
ESTRADA DE CAMPOSANCOS, VIGO
Manuel Giráldez: «Isto vale máis porque a xente se deu conta de que un piso é unha gaiola»
A rúa coa vivenda máis cara de Pontevedra está en Vigo. Pero quen estea a pensar en cálea Príncipe, equivócase. A zona máis cara segundo o estudo de Idealista non é urbana. A estrada de Camposancos é a elixida polo portal, e a que máis se aproxima á primeira do podio galego, cun prezo medio de 718.733 euros. Coa praia de Panxón a un extremo e a do Vao ao outro, as vistas privilexiadas ao mar son unha constante nesta extensión residencial salpicada de casas e chalés. Quen viven alí saben o enorme interese inmobiliario que ten desde fai relativamente pouco. «Aquí vén xente constantemente de Madrid, Barcelona ou Vigo preguntando polas casas, interesándose por cales véndense», apunta Manuel Giráldez Pequeno, presidente da comunidade de montes de San Miguel de Oia, que sinala que o que ten alí unha casa «non se desengancha» e que fai tres anos a vivenda alí era un 30 % máis alcanzable: «Isto é máis caro porque a xente se deu conta de que os pisos son unha gaiola e buscan saír deles. A casa custa mantela, pero ten moitas vantaxes. A principal é que gozas da túa leira sen molestar a ninguén e sen que ninguén che moleste». Talvez por iso estéanse construíndo bastantes chalés pola zona, que proxecta á alza.
A Dos QUILÓMETROS DO MAR
El, que vive xunto á súa familia na parte máis alta da parroquia, posa ante unha impresionante panorámica do mar, que ten a tan só dous quilómetros. «Despois, na parte máis baixa cara ao medio da parroquia está aínda a menos distancia, a un paso. A praia máis próxima é a de Canido, e estamos rodeados de natureza, dunha flora e unha fauna que non hai noutros sitios», indica Manuel, que aínda que non ten piscina —«o mantemento é custoso e eu son dos que digo que ter piscina ao lado do mar é unha barbaridade, aínda que o respecto», comenta— espreme ao máximo coa súa familia o soportal e a grellada. «Os galegos somos para comer carne e aquí temos espazos para todos», chancea. A boa relación cos seus veciños é outra das cousas que valora da vida no campo, que para el non está rifada coa falta de servizos. «Temos os que necesitamos, e é un sitio moi tranquilo no que se vive moi ben. A proba está en que encareceu moitísimo desde a pandemia», aclara.
Este veciño de 73 anos é un xubilado moi activo, e tamén coñecido, polo seu cargo na comunidade de montes. «É algo que me motiva e que me gusta, aínda que implica seguir traballando, pero sen reloxo», afirma. Da súa implicación na zona nace a única pega que lle pon: o descoido do parque forestal. «Témolo cedido ao Concello e é de 40.000 metros cadrados, pero teno bastante abandonado. Os valos do perímetro están rotas, e temos que andar aguantándoas con paus de malo xeito. O mantemento é un desastre. E o acceso, como soben e baixan camións que transportan madeira, está cheo de fochancas. Estamos cansos de dicilo e dannos longas, pero é algo que si nos preocupa. Gustaríanos que se puxesen un pouco as pilas para que cambie a situación e empezo a haber resultados», reclama.
«A maioría dos traballos fanse na cidade, pero o campo ségueno tendo bastante abandonado. Xa a nivel xeral, o mantemento e a limpeza dos camiños son bastante deficientes. Iso a nivel de imaxe é malísimo, cando temos un dos mellores parques forestais da zona», engade Manuel. Unha reivindicación que gaña importancia cando, ademais, ese parque atópase precisamente tan preto da área residencial máis cotizada da súa provincia: «O que ten unha vivenda soa non a vende , e o que ten dous aproveita a ocasión e faino a un prezo alto», mantén.
RÚA DO PASEO, OURENSE
José Nogueira: «Baixas e cárganseche as pilas, temos todos vos servizos e ou mellor comercio»
«Onde pasea toda a xente? Onde veñen os de fóra?», pregunta retóricamente José Nogueira-Pinto González. A resposta é sempre a mesma: na súa rúa. A Rúa do Paseo é a máis cara de Ourense e desde hai 30 anos o lugar elixido por Pepiño , como se lle coñece popularmente. Porque se hai alguén coñecido no centro de Ourense, ese é el. Ás súas 71 primaveras —«nacín o 1 do 1 do 50 e ninguén o quere crer», apunta—, é toda unha institución. E non se estraña en absoluto de que a do Paseo sexa a rúa de Ourense na que máis custa vivir. O prezo medio da vivenda aquí é de 487.347 euros, e para José, os vale. «Baixas e cárganseche as pilas. A min gústame tanto ver xente... non querería estar nun chalé afastado. Ademais, todo o mundo me fala porque son moi coñecido. Temos todos os servizos, tamén supermercados, e o mellor comercio», defende un home moi activo cunha rutina diaria moi de portas para fóra: «Saes e estás no centro. Baixo á cadeliña cedo e despois vou ao ximnasio. Logo volvo a casa, doume unha ducha e cámbiome de roupa». Nese preciso instante, feito un pincel, facémoslle a foto. «Eu sempre vou ben vestido. Dinme que son o máis elegante de Ourense, e pregúntanme: ‘Onde compras a roupa?'. Pois na miña rúa», explica.
Fai tres décadas que comprou o seu piso aquí. «Non o merquei novo, é un edificio de hai moitos anos, aínda que tiña a fachada en bo estado, e despois fixen unha reforma á miña maneira», indica José, que habita el só os seus cen metros cadrados tras independizarse o seu fillo. «Pero vén comer comigo e gozo deses momentos», engade. Se hai que pórlle unha pega, di, é a da incomodidade para aparcar. «Eu non teño garaxe, pero apárcoo moi preto, en Viacambre. O problema é que molestas co coche, porque é peonil, pero eu teño que entrar e saír, e ademais teño permiso como residente», indica.
Precisamente por iso protagonizou un desagradable episodio que copou varias informacións de La Voz fai cinco anos. «Un coche estaba no medio da rúa. Parei e pedinlle ao chofer se podía botarse á dereita. El non se moveu, pero baixou un de atrás cub garfo, e tiroumo. Esquiveino e collín o teléfono para chamar á policía. Tiráronme o teléfono e comezaron a patadas. A xente que parou na rúa foi a que me salvou a vida. A policía e a ambulancia viñeron rápido», lembra o ourensán, que aínda que acabou co tabique nasal roto, afortunadamente non sufriu lesións cerebrais. «Non lles vin as caras e non os recoñecían, así que preferín que se arquivase o caso. Pero estou moi agradecido á policía», insiste.
Nin unha malleira nin o cancro contra o que batalló e que mantén baixo control poden con el. Outra batalla vital da que saíu vitorioso coa axuda da súa «compadre», como el chama a Miguel Santalices, presidente do Parlamento de Galicia e padriño do seu fillo. Con todo, para José pesa moito máis o bo que o malo da vida, como tamén as vantaxes que os inconvenientes que entraña residir na rúa máis cotizada de Ourense. «Non cambio vivir aquí polo chalé máis caro do mundo nin por un edificio enteiro noutra zona», sentenza. Pouco máis hai que engadir.
ROLDA DÁ MURALLA, LUGO
Álex Núñez: «Está todo tan a man que ás veces baixo en pixama ao súper»
Aos seus 40 anos recentemente cumpridos, Álex Rouco Núñez conseguiu non só volver á súa cidade, Lugo, senón vivir na rúa dos seus soños. Iso si, de alugueiro. Trátase da Ronda dá Muralla, a máis barata entre as caras das catro provincias, con vivendas que de media custan 264.529 euros. «Nacín aquí, pero funme movendo. Fai tres anos estaba en Valladolid e a miña parella conseguiu traballo en Lugo, así que nos mudamos e volvemos a casa», relata. E non volveu a un sitio calquera. «Cando era neno, leste era un edificio deses que vías e dicías: ‘Deus, que pasada'. Pensabas que era para xente podente, e mira...», sinala Álex, que pode presumir de fusionar a vida máis céntrica cunhas impresionantes vistas aos montes próximos a Lugo: «Vivimos no máis céntrico posible da cidade. O meu piso dá para a parte de atrás e non dá á Muralla, pero vemos toda a montaña, e tamén a zona común do edificio, que ten cancha de tenis, pista de baloncesto e de patinaxe».
Efectivamente, Álex non ve a muralla pola fiestra. Pero ten a sorte de que lle abonda con pór un pé na rúa para gozar deste Patrimonio da Humanidade que percorre a pé cada día para recuperarse dunha lesión pola que está de baixa. Porque si, no seu regreso a Lugo tamén conseguiu traballo, e a só 500 metros da súa casa.
«Isto é supercómodo, porque teño calquera cousa preto sen necesidade de mover o coche absolutamente para nada. Xusto hai un supermercado debaixo de casa, así que ás veces ata baixo en pixama. Tamén está a Rúa Nova para tomar uns viños. Eu é que veño de vivir nunha cidade dormitorio que está a 20 quilómetros de Valladolid , así que para min gañei moito», explica el, que asegura que tamén se lle facilitou moito a vida social: «Se quedas a en punto, eu baixo a menos dous porque sempre é por aquí».
A súa opción sempre foi o centro, polo que el e a súa parella tiñan claro que o seu era alugar. «Nós tivemos sorte porque atopamos un prezo decente, pero nos dous últimos anos aumentaron moitísimo aquí. Atopabas pisos entre 350 e 400 euros, e agora xa superan os 500. Sabe que a compra é complicada. «De feito, temos en fronte un piso que leva catro meses á venda e aí segue», apunta. Aínda así, Álex quere quedar na zona.
«Teño un piso familiar que quedou como herdanza na Piringalla, pero tampouco nos arrincamos a ir para alí. Ademais, onde estamos temos a sorte de ter ascensor e fixemos bastante amizade con veciños cos que quedamos para tomar algo unha vez á semana», afirma este residente da Ronda que valora a súa peonalización como «un privilexio», a pesar dos atascos, e de que alugar unha praza de garaxe sexa obrigado para quen viven nela. «A comodidade que che dá isto non a tes en ningún lado», gabia desde a Muralla, que case forma parte da súa casa.