RAQUEL CHICHERI DEU UN XIRO A Los 40 E TRIUNFOU, con tres fillos, na arte da imaxe. A súa filla, Catalina, é a súa gran musa. É coruñesa, vive en Forteventura e o día que a chamou Ducati pensou que «era unha broma dunha amiga». Este é un pedazo da súa historia
12 oct 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Á coruñesa Raquel Chicheri, que deixou a súa cidade aos 20 anos para irse a Portugal, Madrid e finalmente Forteventura, onde hoxe vive, cústalle retratarse e facerse un cartón de presentación. Triunfou sen venderse. Dicir que está entre as mellores retratistas do mundo parécelle «esaxerar» porque, explica, non ten os premios que poderían apoiar tal consideración. Con todo, premios ten, e os seus retratos máis persoais, os que fixo da súa filla Catalina -que dá nome a todo un mundo-, capturan ese misterio amarelo e azulado dos días da infancia. Ademais, no seu currículo como fotógrafa de moda figuran marcas como Ducati, Vogue, Vans, Zara, Vanity Fair Italia, Abercrombie & Fitch, Springfield, Golden Goose, Belmond, Die Zeit, Bobo Choses e Boboli.
A fotografía se prendó de Raquel desde que era moi pequena. «Sempre me gustou ver fotos. O meu pai tiña en casa unha chea de libros de fotografía cos que eu me entretiña. Eran libros con fotografías xornalísticas, de reporteiros gráficos, con premios mundiais de fotografía. Imaxes que podes pensar que son máis para un ollo adulto que para un infantil, pero a min xa me gustaba todo isto», relata a artista.
A súa era unha paixón de tempo libre, que se crece no pequeno. Ela nunca se dedicou a facer fotos. «Só de cando en vez, como todo o mundo, revelaba algúns carretes, de forma esporádica», conta. Un pouco máis adiante empezou a facer fotos para publicalas en revistas de windsurf, porque o seu noivo se dedicaba a este deporte. «E eu facíalle fotos nas súas viaxes». Viaxaban xuntos e ela facía fotos, cando aínda non nacera sequera a fotografía dixital.
Meteuse de cheo coa cámara tras ter cumprido os 40, cando os seus fillos pequenos tiñan uns «catro ou cinco anos». «Aí foi cando sentín a necesidade de retratar -explica-. De retratar a misteriosa vida dos nenos».
O xiro foi unha pirueta estelar. Raquel dedicar a algo totalmente diferente. Estudara Comercio Internacional e Deseño Gráfico. E traballou un tempo do seu en Forteventura. Pero, «como na illa non había moito traballo de isto», levaba ao tempo unha empresa de redecoración de casas e alugueiro temporal. «Collía casas de amigos, púñaas bonitas e alugabámolas por semanas», lembra. Mentres, ía facendo fotos dos seus fillos, «non por diñeiro», senón levada por esa fascinación e asombro que provoca día a día, minuto a minuto, o mundo da infancia, a forma de ser e estar no mundo que teñen os nenos. «Eu só quería documentar. O meu estilo era moi documental, moi branco e negro, horizontal. Agora cambiei moito ao vertical ao pasarme a facer fotografía de moda, porque se axusta máis ao formato de revista». Ao principio o seu hobby limitouse a esas horas libres que vai rabuñando unha afección, e ao branco e negro como linguaxe esencial. Un día, comezou a subir esas fotos a páxinas especializadas, como 500px. «Era por ter un pouco a miña galería. Por ter as miñas fotos clasificadas, ordenadas, arquivadas de forma cronolóxica», continúa Raquel. Empezou a sumar seguidores nesa páxina, na súa galería persoal aberta á curiosidade na Rede.
Foi o primeiro salto. «De súpeto atopeime cunha chea de xente que me dicía cousas como: ‘Que bonito, que ben o documentas...». Do abrazo eloxioso doutros afeccionados, Raquel pasou a recibir peticións de empresas interesadas en comprarlle fotos que tiña feitas, para publicidade. De súpeto, un día chamouna Ducati. «Foi unha auténtica sorpresa. Na illa xa facía algúns retratos familiares por encargo, cousas que a xente me pedía, pero un pouco de andar por casa», confesa. A chamada de Ducati chegou no 2015, cando Raquel levaba dous anos de rodaxe en web. A empresa comunicoulle que acababa de sacar un novo modelo de moto, querían montar toda a campaña mundial e que ela fixese todas as fotos. «quedei flipando. Non fixera nada dese estilo. Non tiña ningunha experiencia. Pensaba que era unha broma dalgunha amiga, pero non me atrevín a mandarlles á merda... Mirei por Internet e pareceume serio. Así que nos fomos catro ou cinco días ao deserto de Bardenas, en Aragón, a facer a campaña», explica. Desde Italia, Ducati levou ata alí todos os modelos e acelerouse a carreira de Raquel. Pouco despois, recibiu unha chamada dunha marca de Barcelona, Bobo Choses, para facer unha campaña de moda de nenos. Ese foi o principio da cor para Raquel, tras os seus primeiros pasos en branco e negro. «A partir de aí empezáronme a chamar marcas de roupa para nenos». E non gardou máis a cámara. Entre as súas marcas favoritas, está a coruñesa TheCampamento . Descubrimento.
SEN RETOQUES
Hai dous anos empezou a facer tamén fotografías coa muller como protagonista. «E moito analóxico, que ten máis calidade que o dixital», asegura. Que achega? «Tecnicamente, tes máis detalle nas luces e as sombras, que o dixital non é capaz de captar. Tes isto, e ese misterio das fotos que non son tan perfectas, porque non podes tirar tantísimas como en dixital, pero, ao final, iso é o bonito. Ten un punto de imperfección». De humanidade e beleza, o punto do auténtico. Ela asume o risco e evita o retoque, «que pode acabar estragando a fotografía», por esa sensación de irrealidad, sen matices, que dá o virtual.
Hoxe, Raquel está plenamente entregada á fotografía. Vive dun oficio que lle esixe, pero tamén lle achega. Entre o 2013 e o 2016 presentouse a varios concursos nos que levou premio. A súa vida ha ir cambiando, case sen tempo a documentar o cambio, pero a súa musa segue sendo Catalina, a súa filla. A nena crece, pero non deixou de inspirala. «Ao principio facíalles foto aos meus tres fillos, despois só a ela», revela.
Forteventura tamén a enfeitiza, talvez non tanto como Catalina. «Pero si, aquí todo che invita a saír, a estar ao aire libre, a facer fotos... Non me imaxino vivir nunha montaña con neve. Aquí a xente vive moito fose e iso axuda».
A pandemia alí, como aquí, parouno «todo». Porque o virus non é unha illa. «Eu temía polo traballo, pero foi acabar a corentena e todo se renovou con máis intensidade que nunca, porque as marcas necesitaban presenza dixital. Para min, cada ano foi un ascenso», asegura Raquel, que actualmente tamén fai fotografías para portadas de novela. O seu son, sin duda, retratos de primeira plana. E ademais con valor literario... Sábeno os bos lectores que están ao día. Bret Anthony Johnston e Benedict Wells son algúns dos autores que levan as súas fotos de autora, con personalidade, nalgunhas das súas portadas.
Non hai que ler entre liñas nin estar á moda. A súa arte salta á vista e enche a mirada.