Nestes parques os amigos son os cans

É cada vez máis habitual ver nas zonas verdes das cidades grupos de persoas e cans reunidos. Para moitos, pasear á mascota sen que esta se puidese relacionar con outras da súa especie é algo que se quedou no pasado. «Recomendámolo totalmente porque socializar é fundamental, sobre todo nos primeiros anos de vida e mesmo meses. É moi importante», apunta Ana Eltamcheh, veterinaria en Elviña Vets (A Coruña). Esta profesional, que trata problemas de conduta nos canes, precisa que «a falta de socialización durante os primeiros meses de vida trae problemas a longo prazo de comportamento, mesmo agresividades, medos.... Dicimos que a socialización do animal é case imprescindible, como as vacinas. Todo o que vivan durante eses meses vai condicionar o seu carácter dalgunha forma na idade adulta».

Unha das súas clientas, Patricia Bel, deu mesmo un paso máis hai xa uns anos: «Tiña un teckel e para que non estivese só adoptei a outra. Vin o anuncio en Facebook. Era dun cazador e como non valía para cazar maltratábaa, e entón adoptouna unha señora maior. Esta muller tivo un problema de saúde e non podía coidala, por iso decidiron regalala. Pois fun a buscala e aos dous meses pariume sete cachorros. Entón quedei cunha cachorrita dela, por iso teño tres. É máis, agora polas mañás imos pasear cunha das súas fillas, que vive aquí preto do campo da torre de Hércules».

PARA COÑECER XENTE

No seu caso tivo que volver empezar de cero para que «os seus pequenos» teñan novos amigos. Hai uns meses deixou o seu piso dos Castros e mudouse ao barrio de Monte Alto. «Aquí estame resultando moi difícil. No parque de San Diego era moi doado porque a xente era moito máis aberta e viñan preguntar polo cachorrito e achegábanse a xogar cos cans. O típico de 'cantos aniños ten o teu', e empezabas a falar e a quedar. É máis, teño amizades de xente con cachorros. É curioso porque na guía telefónica pomos 'mamá de Bimba'. Non asociamos o nome da persoa senón o do seu can. Gardámolos así», confesa Patricia.

Andrea Rodríguez, auxiliar de veterinaria nos Duráns (Vilagarcía de Arousa) e dona de Boss, Abril e Snow, sinala que os grupos «xorden sen máis». «Todos imos buscando o mesmo e queremos que os nosos cans durman de noite tranquilitos e que estean ben cansos. O mellor xeito é xuntalos con outros. Xa se van buscando. Sobre todo os que viven en pisos necesitan actividade».

Neste sentido, e para os que nunca fixeron isto, destaca que «hai que controlar con quen se pode levar mellor. Ti xa tes que coñecer ao teu can, os gustos e o tipo de cans cos que se pode levar ben. Se é macho pois hai que ter coidado ao principio con outros machos. Pero máis ou menos ti xa vas coñecendo á túa mascota e xa vas vendo como reacciona con outros. Hai que ir ao principio despacito, con correa, para que se cheiren e ver como reacciona o outro can, e despois se levan ben pois xa xogan». Eltamcheh, pola súa banda, lembra que «non todos os cans levan ben. Se non é así, mesmo é contraproducente xuntalos se ves que non levan ben ou que pode haber algunha agresividade dun cara ao outro. Sempre é mellor evitar esas situacións porque poden condicionar a que teñan un medo a longo prazo a outros cans».

ANDAINAS POLO MONTE

Ademais dos grupos que se crean nos parques, existen iniciativas para que donos e mascotas divírtanse ao mesmo tempo. «Cando Arya púxose as vacinas empezamos a ir ao parque de cans que está ao lado da ponte romana en Ourense e coñecemos a moita xente. Entre eles estaba xente da asociación Apmou e apuntámonos. Imos a unha iniciativa que se chama Canitrekking e que son andainas que realizan eles. Son rutas bastante chulas polo monte. Os cans poden ir soltos. Eles gózano e nós facemos deporte. Ao final está bastante ben», resalta o ourensán Alejandro Neto, dono de Arya.

No seu caso, Neto indica que é un cadela moi reactiva. «Por exemplo, as bicicletas, patinetes e todas estas cousas fan que lles salte, ládrelles e de todo. Desde que imos a clases ensináronnos como evitalo e cambiámoslle a actitude. Agora ela pásao mellor porque non se angustia nin se pon nerviosa ante eses estímulos». E é que moitas veces se cometen erros habituais á hora de educalos e sacalos ao mundo.

«Polos tamaños si que hai xente que ten cans pequeniños que ás veces comete o erro de non deixalos relacionarse con outros máis grandes porque teñen medo a que lles pase algo e cóllenos moito en brazos. Iso é algo que a maioría que ten cans pequenos fai e é un erro, porque o can non xoga e ao final ten medo. Non separalos, deixar que se relacionen. Ao final, os cans están frustrados. O dono xa lles dá a entender que é malo», sostén Andrea Rodríguez.

De aí a importancia de educalos e habitualos desde os primeiros meses de vida a socializar con outros cans. «Hai que darlle liberdade, evidentemente sen que faga dano a ninguén, e que estea controlado. Pero se é un can equilibrado ten que correr e xogar. Non podemos castigalo, porque logo é contraproducente para o animal», conclúe Eltamcheh.

---

---

---