Elena Huerga, coach de desenvolvemento profesional: «Para atopar traballo é mellor ter faísca que o sobresaliente»

Nos últimos anos o mercado laboral cambiou, adaptándose a novos perfís e formas de procura. Redes sociais como LinkedIn entraron en xogo e vellos prexuízos como o ter tatuaxes convertéronse en positivos. Elena Huerga é coach de desenvolvemento profesional e coñece mellor que ninguén a que se enfronta unha persoa en procura de emprego e os trucos para o éxito.

—Que é o que máis se valora dun currículo?

—Eu creo que o máis importante é que se entenda, que haxa claridade. Un currículo que non é claro xera mala espiña, xera desconfianza. Por outra banda, ten que vender. Ten que contar o mellor da nosa traxectoria, que conseguimos e, sobre todo, o que sexa máis relevante para ese posto obxectivo. Hai que pensar que o que non suma, resta.

—É necesario pór todo o que fixemos?

—Moitas veces, no caso de persoas con moita experiencia, cal foi o seu primeiro posto non é algo representativo. Pero para unha persoa que busque o seu segundo ou terceiro emprego, dicir que traballou como dependente durante a carreira é moi importante. Con cada cousa que pomos temos que situarnos no lugar do reclutador e pensar: «Por isto contrataríanme?».

—Tense que adaptar á empresa?

—Persoalmente, non creo en modificar o currículo para cada empresa. Ao final aí mostras o mellor das túas capacidades entón non debería cambiar. Ademais, en LinkedIn só nos deixan mostrar un perfil, así que non pode haber incoherencias. No que fago moito fincapé é en acompañalo cunha carta ou unha mensaxe e ese adáptase con profundidade á empresa e ao posto. Aí é onde van ver como encaixa o perfil coa posición.

—En referencia aos estudos, fíxanse as empresas na nota media da carreira ou máster?

—Realmente en poucos sitios. Mírano en despachos de avogados importantes, nalgunha consultora... Hai empresas que teñen en conta as notas e mesmo a escola, ven se son de prestixio ou privadas. No resto de opcións, que son a gran maioría, o que importa é a actitude. Como se exprese, as ganas que teña, iso impacta moito máis que ter sobresalientes ou notables. Non se se é bo dicilo porque igual os mozos deixan de estudar tanto, pero non hai que ir tanto a por o sobresaliente senón a ter faísca. Vale máis un traballo de verán, por exemplo, ese de monitor de tempo libre con nenos, que ter matrículas.

—É relevante que teñan algunha experiencia previa no mundo laboral?

—Nós vendemos moitísimo o candidato que estudou e traballado á vez. Eses traballos adoitan ser de dependente ou en hostalería, non son traballos cualificados, pero o reclutador veo como iniciativa, organización, actitude. Para min eses traballos son fundamentais. Cando teñen esa experiencia xa se poden desenvolver nun ambiente laboral, tratar a un xefe… Despois, cando chegan ás prácticas, sábenas apreciar doutro modo. Para min é supervalioso, faríao obrigatorio.

—É posible reencaminar nosa carreira ou cambiar de área?

—Aquí son moi escéptica e sempre digo que cando queremos facer un cambio temos que estar preparados para estar preto de dous anos, con sorte, con cero ingresos e traballando unha media de 12 ou 14 horas diarias. Isto sen ter nada asegurado e investindo en formación. No mercado laboral español son moi complexos os cambios de área, nese sentido é un sistema moi clasista. Sempre parece que a empresa quere un perfil como o da competencia, coa mesma experiencia, mesmo produto, servizo...Iso segue gustando demasiado en España, máis que a actitude ou as competencias.

—Que opinas dos que din que hai que emprender e perseguir os soños?

—O que di que hai que emprender e perseguir os soños non se como ten narices de dicilo neste mercado español [risos]. Emprender é marabilloso pero ten todos os inconvenientes anteriores e iso non é para todos os petos. Se che pilla nun momento familiar no que necesitas ingresar e non dispós dese tempo, é moi complexo, non é a solución para todos. Eu sempre digo que emprender é para esa xente á que lle obsesionou unha idea. Cando estás coa idea de gustaríame emprender» porque nos venden as luces con ser o teu propio xefe e teletrabajar desde a praia, ninguén debería facelo. Hai que investir en soños pero hai que ser moi cauto porque che estás xogando a estabilidade emocional e económica túa e da túa familia.

—Din que a marca persoal é importante, pero que é?

—Para min é o nome moderno do venderche de toda a vida. A xente recibe o de marca persoal como vendehumos ou ser demasiado prepotente. Non ten nada que ver con iso, o importante é que unha persoa se coñeza porque moitas veces nos falta iso, o saber que é o que quero e cales son os meus puntos fortes. Repasamos competencias, funcións, saber que xeito de actuar funciónanos, que fixemos no pasado... E de aí empezamos a sacar conclusións. Eu o que vexo é que todos somos moi bos profesionais, aquí en España temos un talento brutal. A marca persoal consiste en detectar primeiro todas as pezas do quebracabezas de por que somos bos profesionais e logo facer un discurso, un fío condutor e explicalo como o que somos nós, é como explicar o día da nosa voda ou un día especial. É a realidade e contámolo entusiasmados.

—As empresas revisan as nosas redes sociais?

—Isto estivo moi en tendencia fai uns cinco anos. Miraban Facebook si ou si e mesmo algunha ollada en Google. Nos últimos anos non foi así porque tamén estamos máis advertidos de que temos que coidar as nosas redes, entón é moi raro que se nos escape algo que non deberían ver.

—Ter tatuaxes segue dando mala imaxe ou se superou?

—Depende do sector. Xusto acórdome dun cliente que tiña o brazo enteiro tatuado e é avogado. Díxome que buscaba emprego nunha empresa startup ou tecnolóxica e neses sectores non importa, coma se tes unha tatuaxe na fronte, non pasa nada. De feito, neste caso, usámolo como imaxe de marca, un avogado con tatuaxes para unha startup é unha imaxe moi potente. En sectores como o TIC -Tecnoloxías da Información e Comunicación-, mesmo suma. En consultoras, finanzas, despachos ou empresas familiares é máis complicado, aínda non está superado.

—Está ben visto preguntar cal é o salario nunha entrevista?

—Xeralmente o tema sácao o reclutador mesmo na primeira entrevista ou cando nos damos de alta nun proceso de selección. É algo que se adoita resolver canto antes. Non nolo adoitan preguntar a nós, non din «ímosche pagar isto», pregúntanche cal é o teu rango salarial. Entón témolo que levar preparado na primeira entrevista. Eu son amiga de non dicir unha cifra, dar un rango amplo polo si ou polo non o traballo é máis cualificado, hai máis responsabilidade ou consideras que a empresa pode pagar máis. Non é parecer un interesado, é parecer un profesional.

—Que debemos responder cando nos fan preguntas persoais?

—É algo que ocorre cada vez máis, preguntas tipo «como coñeciches á túa parella?». Que xa me dirás que ten que ver co desempeño laboral. Eu aquí sempre dou tres opcións e o cliente elixe a que lle faga sentir máis cómodo. Pode responder con moitísima educación que non lle parece unha pregunta relevante sobre a súa capacidade profesional. Despois, hai outros que amenten. Eu nunca recomendo mentir nunha entrevista pero que che pregunten cantos fillos tes é ilegal, ou se planeas quedar embarazada, que esta aínda me parece peor. Neste caso moita xente, aínda que o está intentando, di que non porque vai responder o que lle beneficia ante unha pregunta que non se debe facer. E a terceira opción é dicir a verdade.

—O mercado laboral cambiou coa pandemia?

—Moitísimo. Os procesos de selección volvéronse máis complexos. Temos que sorprender, hai moita competencia. Logo co teletrabajo, hai moita xente que vive fóra de Madrid que se está colocando en empresas da capital e só ten que ir unha vez ao mes, polo que o seu poder adquisitivo subiu unha chea. As entrevistas online tamén facilitaron moitísimo os procesos de selección, xa que non tes que desprazarche para facela. Estes tres puntos son os máis relevantes.

—Que lle dirías a toda a xente que se atopa agora buscando emprego?

—Que se consegue. Eu o que me atopo é que o problema non está neles como profesionais senón nos procesos de procura de emprego. É aí onde estamos a fallar, non na nosa formación, experiencia ou idiomas, é en saber buscar un traballo para ese perfil.

---

---

---