Leva 33 anos na lonxa da Coruña e é a súa voz a que se sobrepón entre todas para fixar o prezo do peixe. O seu favorito é o peixe sapo, pero aos concursantes de «MasterChef Celebrity» vendeulles pescada, percebes e bogavante
18 jul 2021 . Actualizado ás 08:40 h.Sonia Rever é a que fixa o prezo do peixe que che comes. A súa palabra vai a misa e non se pon xamais en dúbida. Un respecto que se gañou despois de 33 anos traballando na Lonxa da Coruña, onde a viva voz seguen poxando o peixe. Alí non hai apps que dean a quenda nin máis tecnoloxía que a habilidade para facerche oír. Sonia ten os seus trucos, pero, iso si, de cociñar o peixe que vende , nada de nada. «O meu segredo é comer en casa da miña nai», avanza para confirmar que aos concursantes de MasterChef Celebrite, que veremos nos fogóns de Árbore dá Veira en outubro, deulles o mellor produto. «¡Outra cousa é o que teñan feito con el!», exclama.
-Quen che se ensinou este oficio?
-Herdeino da miña avoa, a acompabaña cando non había lonxa, só unha grella ao aire libre, ao lado do mar. Alí chegaban os barcos, descargaban e cobraban. Empecei a traballar aos poucos e gustoume porque cada día é diferente, é unha cousa nova.
-Como é a túa rutina?
-Os barcos deixan o peixe, colocámolo, pesámolo, e despois ás seis da mañá cando empeza a poxa comezamos a vender, sempre de arriba para abaixo. Partimos co prezo máis alto. Por exemplo, se queremos vender un ollomol a 30 euros, comezamos en 45 e imos baixando. Ou por exemplo, a sardiña en San Xoán, que ía a 5 e pico, empezamos en 7 euros. Ti tes que ir sabendo máis ou menos como vai o peixe.
-E crees que se vende caro?
-Para o que traballan no mar non está tan caro, o que o encarece é o IVE. A todas as autoridades e os políticos, cando veñen as eleccións municipais e autonómicas, sempre lle pedimos a redución do IVE. Que o peixe o teña como os ovos e o leite, a un 4%, porque nós estamos nun 10%, e isto é o que encarece este alimento tan necesario, san, que non ten aditivos e que é indispensable para calquera dieta equilibrada.
-Que peixe vendiches máis caro?
-Un ollomol a 104 euros o quilo. Foi antes da crise do 2008, creo que no ano 2004.
-Sabes para onde foi?
-Non.
-E para onde vai a maioría do peixe de aquí?
-Trabállase moito con Madrid, Barcelona, Valencia, con Andalucía... En Nadal o peixe máis caro, e sobre todo o percebe, que chegou aos 300 euros, ese vai para Madrid. Non queda aquí, porque non hai moitos petos que paguen esa cantidade. Nós non sabemos quen son os clientes, vendémolos e nada máis. Sen dúbida nese top ten do marisco máis caro están o percebe e logo o camarón e o lagostino.
-Cantos quilos saen a diario da Coruña?
-Estamos entre 100.000 e 200.000 quilos diarios e non nos quedamos con nada de nada. Póxase todo.
-A que velocidade tedes que despachalo?
-Temos dúas horas para vender todo. O ritmo é frenético.
-Algunha vez hanche metido un sablazo nalgunha pescadería cando vas por aí fóra?
-Non, non, eu xa non o pido, vou moito a Barcelona, o meu apelido é catalán e teño familia alí, pero xa non se me ocorre pedir peixe. Nin alí nin en ningún sitio, nin sequera en Málaga tomo o pescaíto frito, non sei, non me fío. É un pouco iso de en «casa do ferreiro, coitelo de pau».
-Pero aquí comerás de luxo, podes coller o peixe que queiras?
-Home, cando vai a centola ou a nécora barata collo o que quero, sen problema ningún. Pero eu teño un segredo para comer de luxo: con 54 anos vou todos os días a casa da miña nai, e ela, con 86, faime a comida aínda, cociña moi ben. Aínda non se se levala ao Masterchef de avós...
-Ti vendícheslles aos de «MasterChef Celebrity».
-Si, vendinlles pescada, o bogavante e percebe, un produto soberbio. Estaba o nome da lonxa polo medio e non podiamos fallar no que ofreciamos. ¡Outra cousa é o que teñan feito eles con el! ¡Xa o veredes! Ja, ja, ja.
-Para ti cal é o peixe máis saboroso?
-O peixe sapo é o que prefiro, e gústame tamén moito a lura e o chipirón.
A pescada, non é por ser soberbia, pero xa me cansa. Encántame tamén a parrochita que vén agora, o xureliño pequeno, todo o peixe de verán.
-A que hora levántasche?
-Ás tres e media, a esa hora tomo un café e xa saio pitando. Cando chego á lonxa, colocamos o peixe para que estea o mellor posible, imos pesando peza a peza para diferenciar, por exemplo, un ollomol de dous quilos doutro de catro. Non mesturamos pesos porque non van ao mesmo prezo. Despois ás catro e media voume outro café e ás seis empezamos a poxa ata as oito. Cando acabamos, fago traballo de oficina, teño que pasar todo ao computador, facer as facturas aos provedores, facturar e cobrar.
-As mulleres da praza e a lonxa tedes fama de bravas.
-Bo, non enfermamos, como somos autónomas...
-Sufriches discriminación?
-Na miña empresa somos seis e traballamos tres mulleres e tres homes, temos paridade absoluta. Nunca sentín discriminación, nunca, porque se non che fas respectar entre os homes, malo.
-Como conseguiches ese respecto?
- Eu teño os meus criterios, os meus valores, non lle dou o voto a ninguén, se digo que vai este primeiro á hora de comprar, vai este primeiro. Non se pode mentir. O que digo eu ten que ir a misa, no momento no que o barco deixa o peixe na lonxa é o meu peixe. Así que eu canto máis caro venda, máis gaño, vou a comisión. O meu obxectivo é vendelo o máis caro posible.
-E como feixes que se venda mellor?
- Sabendo a quen teño ao lado, quen pode pagalo. Non lle vou a vender ollomol a un que non pode compralo. O bo de aquí é que hai pescado moi caro e peixe moi alcanzable, entón ti tes que saber, cando estás a vender, que xente tes ao redor que lle interese. Eu xa me arrimo a determinadas persoas. Se son das que levan pescada a 3 euros, pois non me interesa, vouna lear. Intento que a xente se arrime ao meu peixe, aos que son futuros compradores, os outros non me interesan.
-Canta xente podes ter á túa ao redor?
-Cando hai moita demanda e pouco peixe, teño a 60 persoas á miña ao redor.
-Dirías que consumimos máis pescado agora que antes?
-Creo que antes máis. Isto é cousa miña, penso que os da miña xeración cociñamos menos. Se eu me levanto ás catro, chego á unha a casa, crees que me vou pór logo a facer unha dourada ao sal ou un ollomol? Non. Á xente de agora teslle que dar todo moi desmigado e preparado, van á pescadería e quéreno fileteado, sen espiñas, eu creo que imos máis ao doado. Antes unha persoa da praza comprábache catro caixas de vinte quilos, agora lévache unha porque tarda máis tempo en vendela e preparla, xa ninguén compra a peza enteira. Eu creo que non temos tempo para preparalo, cambiamos o tipo de vida, sales de traballar ás tres e xa non compras. Antes moitas mulleres non traballaban e podían dedicarlle tempo a esa compra.
-Como boa subastadora, es das que logo regateas nos comercios?
-Nada, nada. Eu en Turquía nada, dicíanme vinte e vinte pagaba. Eu poxo, pero de regatear nada.
-Como consegues facerche oír entre tanto home?
-Como a maioría teñen un timbre máis forte, eu agardo a que berren e cando se acouga un pouco o balbordo, xa vou eu. E se o peixe é bo, e tes demanda, aínda que non berres, a xente vaiche a vir igual. Iso é unha verdade como un templo.