«A que se aveciña» con Patricia Picón é grande. No seu empeño por demostrar ser a «superwoman» do século XXI pasaralle de todo. E será Miren Ibarguren quen encarne e parodie á heroína que se supón debemos ser todas as mulleres». Sóache «Supernormal»?
12 jul 2021 . Actualizado ás 09:04 h.Miren Ibarguren (San Sebastián, 1980) transmite paz e poder con só escoitala. O seu bo rolo, enxeño e enerxía distínguena. Séntese unha muller afortunada e ten clarísimo que o seu é a comedia, aínda que tamén se lle dá o drama. A donostiarra que sempre quixo ser actriz vai sobrada de talento. O mesmo móntache unhas Escenas dun matrimonio, que o peta con Soraya , e aínda por riba, déixache coa inquietude de saber cal será A que se aveciña. Pero ollo, máis aló do seu lado divertido, hai cuestións que non lle fan nin chisco de graza.
Agora preséntallenos como a muller Supernormal na pel da insoportablemente esixente Patricia Picón. Unha investidora de banca disposta a ser a mellor no traballo, a casa e todo o demais, custe o que custe. Conseguirao? A nova serie de Movistar+, dirixida por Emilio Martínez-Lázaro, e escrita por Marta Sánchez e Olatz Arroyo, acaba de saír como pan quente para facer rir e reflexionar. E claro, conversamos coa Picón e a Ibarguren, que algo teñen que ver.
Acaba de estrearse «Supernormal» é unha parodia da heroína que se supón debemos ser todas as mulleres?
Segundo as creadoras, naceu con esa pretensión, a de ser como a parodia da muller do século XXI que se supón que debemos ser todas as mulleres. E tamén para demostrar que iso de intentar ser perfecta non é máis que unha laxa que o único que logra é facerche perder.
Que representou interpretar este personaxe controvertido?
Pois a verdade mo pasou ben sendo Patricia Picón. Creo que ten unha chea de arestas, detalles e que o guion ten moitos xiros que resultan moi divertidos para traballar. Dentro de todo, non nos podemos esquecer que é unha comedia e polo tanto ten que ser divertida, e neste caso hao sido.
Miren Ibarguren ten algo da esixente Patricia Picón?
Eu si que me crin ese cuentito de que temos que ser perfectas, que temos que facer todo ben, tatatatá. E teño un pequeno pepito grilo aquí, que si me fai ser un pouco Patricia Picón nese sentido, que mo estou currando para que se vaia, ehh, non che creas, -salienta- . Pero si, iso témolo as que nacemos nos 80, sáenos esa cousa de Patricia Picón.
Gozas facendo comedia. Sempre soubeches que era o teu?
Eu quería ser actriz. E a verdade é que a comedia me encanta, pásomo moi ben. E cando volvo a casa teño a sensación de que se cho pasaches moi ben no teu traballo, aínda que sexa dez minutos, xa merece a pena, e a min pásame coa comedia. Entón, si, estou moi a gusto e creo que é un pouco a miña casa.
Sabes como tocar a tecla do éxito. Protagonizaches as populares series «Escenas dun matrimonio» «Aída» e «A que se aveciña». Chéiralo? sabes cando un proxecto vai funcionar?
Non. Tamén están os proxectos que non funcionan, pero grazas a deus deses non se acorda ninguén [ri]. Fixen de todo, cousas boas, malas, que funcionaron e que non, pero dá igual, todas me serven de adestramento. O éxito xamais se cheira porque se non, todo o mundo tería a fórmula e todo sería espectacular. Síntome afortunada de ter estado nunha chea de cousas que funcionaron tan ben e a verdade que é unha sorte.
Recentemente estreouse «Operación Camarón» onde interpretas a unha policía embarazada. Están cambiando os roles que interpretan hoxe as mulleres e que antes apuntaban a personaxes masculinos?
Absolutamente. Creo que a rúa pide outro tipo de pantalla. O público necesita ver reflectida a sociedade de hoxe en día e iso implica ver novos personaxes femininos e masculinos, outro tipo de relacións entre eles e tamén novas experiencias a contar. Abriuse o abano porque se están creando personaxes femininos moitísimo máis variados e sobre todo máis acordes coa realidade.
Dise que o humor é cousa de homes e para as mozas non?
Iso quen o di? Quen o di que mo diga á cara. Dinse moitas mentiras, o humor non ten xénero. Ningunha profesión ten xénero, nada ten xénero. Olvidémonos xa desta guerra absurda de insultar á muller porque si, porque esta semana que toca: ‘Agora as cómicas non teñen graza, vale'. A semana que vén que é: ‘As técnicas superiores de limpeza non teñen dereito a paro'. É un ataque absurdo e infantil ás mulleres e iso hai que erradicalo, quen di este tipo de cousas, imos, a min sóame a 1750.
«Nós crecemos co prototipo de Claudia Schiffer e criamos que o ideal tiña que ser ese ».
Afectáronche algunha vez os estereotipos de beleza para interpretar algún personaxe?
Cando empecei hai 15 anos, recordo que nalgún casting non me colleron porque me dixeron que non estaba o suficientemente boa. Home, se cadra estaban a buscar unha guapa, pero ese tipo de comentarios na túa cara eran bastante bastante habituais. Hoxe sería imposible facerlle ese comentario a unha actriz ou actor polo menos na súa cara. Cambiaron moito as cousas, as mozas e mozos novos están a facer moitísimo por mostrar outro tipo de corpos e naturalizar unha chea de cousas que nós na nosa época non puidemos naturalizar. Por iso creo que mostrar os corpos tal e como son tamén na ficción, está a axudar a moita xente. Eu fun unha moza cohibida toda a vida e as miñas amigas tamén. Nós crecemos co prototipo de Claudia Schiffer e criamos que o ideal tiña que ser ese. A tele reflectía outro tipo de muller e ver agora ás mozas mostrándose tal e como son, sen ningún tipo de complexos, dis: ‘Foder, ole por elas, é outro paso máis'.
Dis que o teu é o vandalismo. Cal é a canallada máis grande que fixeches?
Non chas podo contar -ri- cando nos vexamos cara a cara cóntochas a ti.
Transmites alegría e diversión. Forma parte do papel ou es así?
Intento ser así porque me senta ben, porque se non, voume ao carón máis triste e escuro que non me gusta, o que temos todos. Intento estar contenta, alegre porque me senta ben.
Entón nas festas es a que anima o cotarro?
Mira, teño amigas que son moito máis graciosas que eu e non se dedican a isto da tele nin nada. Estou rodeada por xente supergraciosa. Entón, ás veces anímoo eu ou os meus amigos e amigas, pero a verdade é que teño a sorte de estar rodeada por xente supergraciosa.
E que non che fai nin chisco de graza?
O machismo, a inxustiza, a falta de nobreza e as mentiras.
Nicolas Cage, é un referente como actor ou significa algo máis?
Agora mesmo algo máis. Para min é un coleccionable, é o merchandising máis moi ben do mundo. Os seus chándales, os seus libros de colorear, os seus coxíns, todo me parece fantástico. É un mito.
Os xoguetes en forma de mans pequeniñas que protagonizan as túas publicacións, que significan?
Nada, todo o que fago non significa nada, [ri]. É pasar o intre, pasarmo ben unha tarde. Ir na ave coa manita pasándoa polo cristal e rirme eu soa. Non significan máis nada que que me aburro. Vouche regalar unha manita algún día, xa verás que tarde máis boa vas pasar.
Entre risos acaba a conversación, non podía ser doutro xeito. E de que Miren é unha superwoman non hai dúbida, o somos todas porque temos un denominador común: ser únicas e especiais.