Paco Seoane. Este marinense afincado en Valencia triunfa cos seus retratos e chegou a gañar no 2019 o premio Prenamo, «os Goya da arte»
14 jul 2021 . Actualizado ás 16:31 h.Non era moi difícil adiviñar que Paco Seoane acabaría converténdose nun gran pintor. De neno xa apuntaba xeitos. El era o artista do colexio, o que sempre debuxaba, o que deseñaba as camisetas dos colegas e que mesmo presentaba os seus exames de tal xeito que parecían lenzos. Todo o seu mundo viraba en torno ao debuxo. Igual que agora. Pero xa entón apuntaba xeitos e non era difícil presaxiar que acadaría o éxito. Gran parte dese triunfo débello á súa avoa Manuela, máis coñecida por Chicha . Todas as tardes cando regresaba de clase chegaba á súa casa e víaa pintar os seus cadros ao óleo: «Recordo que tiña uns 5 ou 6 anos cando empecei a observar á miña avoa pintar e sentín o impulso e a necesidade de poder chegar algún día a pintar como ela».
Desde entón, esa paixón pola arte sempre o acompañou, pero aínda garda grandes recordos daquelas tardes nas que se sentaba ao seu lado despois de facer os deberes e trataba de interpretar a lapis o que ela pintaba a óleo. Aí empezou a súa carreira, cando era tan só un neno, e desde entón, este marinense afincado desde fai seis anos en Valencia , pinta sempre no seu estudo xunto a unha fotografía de Chicha, a súa mestra.
Agora, con 43 anos, pode presumir de ter exposto as súas obras en prestixiosas galerías de Florencia , Colombia, Milán, Hong Kong, Roma... Tamén recibiu importantes premios, entre eles o Prenamo no 2019, «que está considerado como os Goya da arte e da creación», pola súa excelencia profesional. Desde que se instalou en Valencia , a súa carreira tomou un gran impulso. E de forma inconsciente nesa decisión tamén tivo que ver Chicha: «Vin facer unhas colaboracións no 2014 sen saber que acabaría abrindo o meu estudo e que tanta luz e tanta enerxía levaríanme a quedar aquí. Pero lembro que o meu avoa sempre me animaba a vir a Valencia. Cría que o clima e esta luz inspiraríame. E foi vir facer esas colaboracións e a antiga idea de Chicha veume á cabeza. Ela dicíame que probase. E foi o que fixen. Deime uns meses e levo xa seis anos».
AMIZADE DESDE HAI ANOS
Entre as súas grandes musas figuran personalidades tan relevantes como Francis Montesinos. Do deseñador de moda asegura que mantén unha relación de amizade de hai moitos anos e que se inspiran mutuamente: «Xa o coñecía de antes. E cando xa vin a Valencia, puxémonos en contacto o seu estudo e o meu para facer cousas. Pinteino dúas veces, no 2016 e no 2018. A primeira era para unha exposición sobre a moda no Museo L'Iber de Valencia. E a segunda, con motivo do aniversario dos seus 50 anos como deseñador. Os dous cadros son moi grandes, de case dous metros de altura. E desde entón sempre tivemos inspiración recíproca. Moitas veces queda comigo para coller ideas e eu tamén quedo con el para presentar proxectos que podemos ir facendo ao longo do tempo. É un dos meus bos inspiradores e os meus bos amigos aquí en Valencia».
Tamén pintou a outra das grandes da moda, Carolina Herrera. «O seu retrato deu lugar no 2019 ao comezo da colección Musas. Ela foi a inspiradora. Agora ese retrato teno a propia firma en Madrid, na súa sede. E despois, a partir dese, fun seleccionando a mulleres que consideraba referentes polo seu traballo e polo seu labor solidario». Tamén pintou en colección privada ao presentador Jesús Vázquez, á actriz Ana Milán, o xornalista Nacho Montes ou ao colaborador Kiko Matamoros, entre outros.
Pero se hai unha colección que transcendeu ao longo do tempo é Miradas da alma, onde aparecen retratos de nenos que falan a través dos seus ollos. «Presentouse a nivel internacional e séguense encargando pezas desa colección porque tivo moita repercusión e mesmo se tivo que facer obra gráfica, reproducións dos cadros máis emblemáticos porque se seguen vendendo. Empezámola fai catro anos e sigo dándolle continuidade», asegura este artista galego que describe a súa forma de pintar como «realismo emotivo» porque «pretende transgredir e emocionar ao público». O seu nivel de perfección desta técnica a lapis é tal que mesmo hai quen confundiu algunha das súas obras con fotografías: «Si, ás veces faime graza porque chega alguén e dime: ‘Paco parabén, canto tempo levo seguindo as túas fotografías a través das redes'. Ata que lle digo que non son fotógrafo, que son debuxante ou pintor. Se xa ven os cadros de preto danse conta de que está feito a lapis. Pero se fan unha lectura un pouco rápida, pois hai xente que se pode confundir e crer que son fotos».
A pandemia fixo que o seu proxección internacional se interrompese, pero xa ten previsto retomar algunhas exposicións que estaban programadas antes de que o mundo se parase. «Temos pendente facer unha en Buenos Aires e outra en París , no Carrusel do Louvre, pero coa pandemia os artistas habémosnos/habémonos tido que preparar a producir no estudo», explica quen tamén é comisario de exposicións e mentor de máis dun centenar de alumnos aos que dá clase no seu estudo da localidade valenciana de Bétera.
Paco Seoane ten moi claro que se a súa avoa o vise agora estaría moi orgullosa: «Estou completamente seguro de que alá onde estea a descansar, cada día estará un pouco máis orgullosa do meu esforzo». Ademais, nuns meses cumprirá un dos seus soños, con motivo da homenaxe que lle están organizando a Paco no Museo Manuel Torres de Marín. «Ela tiña a ilusión de expor as súas obras neste museo e non puido ser, pero dalgún xeito, ese día tamén estará entre nós», di sen desvelar a sorpresa que ten preparada.