«Aos 50 xa non penso en como sería a miña vida con fillos»

YES

ANGEL MANSO

Catro galegos sopran as velas do seu medio século. Con fillos, sen eles, reinventados e asentados, todos celebran en YES o inicio dunha década que, din, promete ser dourada

20 jun 2021 . Actualizado ás 13:09 h.

Medio século tardou Ana en reconciliarse consigo mesma. Non é demasiado cando se trata de autodescifrarse e descubrir o que realmente lle fai a un feliz. Moitos non o logran nunca. Outros, seguen o plan preestablecido por medo ao erro. Non é o caso de quen protagoniza a portada deste número que homenaxea as cinco décadas. Na Coruña todo o mundo a coñece como a nutricionista Ana Golpe, pero quen a tratan de verdade, chámana Ana Celia. «Ana é a miña nai e Celia a miña madriña. Cando alguén me chama Ana Celia sei que o quero moito ou que leva comigo moitos anos», di esta muller nada en Betanzos , pero que pasou a súa infancia entre o colexio Eirís da Coruña e o Peleteiro de Santiago.

«Despois dunha vida superintensa, aos 50 cheguei á calma», asegura. Unha calma relativa, porque a súa nai conta que na pulserita coa que rodearon o seu pé nada máis nacer, no hospital, escribiron: «moi nerviosa». Inqueda, apaixonada e impetuosa son os tres adxectivos cos que define o seu carácter, pero o seu amplo sorriso revela que o cuarto é sin duda o de alegre. Os seus primeiros recordos teñen forma de foto. De nai funcionaria e pai mariño mercante, durante o seu primeiro ano de vida fixéronlle tantas para que el puidese vela crecer desde o barco, que comenta que quedou con ese gusto por posar.

Aínda se ve lendo a Superpop, gravándose en casete e intercambiando os seus cromos de Sarah Kay. Tamén xogando coa boneca Rosaura, o seu agasallo de comuñón, antes de que os seus irmáns a esnaquizasen. A súa banda sonora eran Radio Futura e Os Ilegais, pero onde bailaba de verdade era na discoteca Apolo de Santiago. Un deses grandes fitos foi ir ver Superman subida ao 600 con cinco nenos máis, e case se cae da butaca cando estrearon Quenlla. A pequena Ana xa era riseira e moi feliz, cunha familia moi unida. Lembra intensamente aqueles veráns nos que enchían a baca do coche para irse a Benidorm todos xuntos, e a primeira viaxe que fixo soa cos seus irmáns en coche, xa de adultos, ao recentemente inaugurado PortAventura.

«A familia é o máis grande que teño na miña vida. Tiven unha infancia moi feliz, cuns pais galiña cos que os tres irmáns sentímonos moi protexidos. Xamais discutiron diante de nós. De maior a miña nai díxome: ‘É que baixabamos ao coche a discutir para que non nos vísedes'». Talvez por iso, sinala, fixouse a idea de crear unha familia como na que ela crecera. «Eu me ennoviaba, fun de ter parella pronto. Tiven un noivo durante seis anos e despois coñecín ao que foi o meu marido. Namorámonos locamente. El era traballador, facía moito deporte... tiña moitas cualidades e uníanos o tipo de profesión. Tamén respondía as miñas inquietudes, porque o tesouro máis grande que nos deixaron os meus pais son as viaxes. E el e eu, co noso primeiro soldo, fómonos a Exipto con toda a ilusión, porque era o meu soño», sinala.

«Tras unha vida superintensa chegou a calma, e conseguín regresar á miña eu»

A presión por formar unha familia tan perfecta como a súa marcou esa primeira etapa. «Primeiro quería asentarme, formar unha familia como a dos meus pais. Para min atopara ao home ideal, cunha cabeza moi ben amoblada que segue tendo, e quería ser esa muller perfecta en casa, como a miña nai. Digamos que non era moi moderna, tiña os valores dunha persoa educada nos 70», explica Ana, que relata que a partir de aí as viaxes en parella sucedéronse, e os anos foron pasando. Para cando quixo ser nai, rozaba os 40 e se culpabilizó polo «egoísmo» de querer gozar e deixalo aparcado. «Iso é algo que non souben xestionar mentalmente, e o único que se me ocorreu é tapar esa frustración por non ter conseguido recrear esa imaxe perfecta do pasado con emocións máis fortes, así que empecei a correr e a facer tríatlon».

 Divorcio e renacemento

Un día, ela e o seu exmarido déronse conta de que xa eran máis amigos que parella, e decidiron divorciarse. «Foron anos marabillosos. No seu momento a tristeza era enorme, pero seguimos sendo amigos. De feito, lévome moi ben tamén coa súa parella», indica Ana, que decidiu irse soa a Tailandia nada máis separarse e, apunta, «sentía a necesidade de descubrir un mundo novo, porque cando rompes cunha parella de 20 anos, sales crendo que tes os 25 de cando empezastes. Vivín unha montaña rusa emocional, montei en globo, fixen dous medios ironman... Non me recoñecía como a mesma presenta que 15 anos atrás estaba co seu libro de familia querendo formar unha familia feliz como a que tiña en casa». Foi entón, nese vórtice emocional, cando regresou ao seu eu. «Agora volvín a ser a persoa que naceu, e aprendín que os estereotipos que interiorizas e que marcan a túa familia e a túa educación, non son o que ti queres ser. Descubrín que con quen mellor estou é comigo mesma. Aos 50, xa non penso en como sería a miña vida se seguise casada ou tido fillos», confesa Ana, que soprará as velas o próximo 5 de xullo para celebrar que, medio século despois, volveu a ser ela.

Sandra Alonso

Enrique Suárez: «Eu nunca me sentín mellor que agora»

Acaba de estrear os 50, pero Enrique aínda se visualiza no barrio da Estila (Santiago) coa súa cuadrilla, entre os que estaba o actor Luis Zahera. Lembra vívidamente aquela primeira película con mozas, Oficial e Caballero, e os temas de Van Morrison e Sinistro Total. O concerto de Sabina na praza da Quintana, o seu primeiro amor de verán, a súa etapa universitaria cando estudaba Ciencias Políticas. Parece que foi onte cando se ían todos correndo a casa para ver a serie V, ou cando estiraban a tarde na rúa para xogar ao brilé e ao agocho. O día que lle daba unha calada a un cigarro ás agachadas, asegura, tocaba lavarse as mans con anís, e gardaba como un tesouro o walkie talkie que lle regalaron, en ausencia de móbil, e o seu primeiro casete, o de Home Lobo en París, da Unión.

«Cambiou todo moitísimo. Antes, que un profesor dixese ‘que veña o teu pai a falar comigo' era para botarse a tremer. Agora treme o profesor», indica Enrique, que estraña aqueles longos días na rúa no que un berro da súa nai ou de calquera veciño era o sinal para que volvese a casa: «Non había medo. A miña filla pasou unha infancia moi feliz na urbanización con piscina, pero eu estou orgulloso de ter sido un neno de barrio que se divertía na rúa. Todo era de todos, non había xoguetes duns ou doutros, e ao que lle regalaban a primeira bici, compartíaa. Sempre acababa aparecendo».

A súa é unha xeración que pasou das familias numerosas ás de fillo único, ou como moito, dous. «Talvez é por egoísmo. Viaxar era irnos todos, apretujados e sen aire acondicionado. Hoxe a xente quere irse a visitar sitios exóticos, e ven aos nenos como un pouco como un impedimento para facer determinadas cousas. Logo está tamén o medo que hai a perder o traballo, porque é posible que non atopes outro ou que tardes en facelo, cando antes iso non existía. E a maiores, inculcóusenos que había que estudar unha carreira si ou si, daba igual cal. Así que creo que tivemos menos fillos por unha mestura de egoísmo, de contexto económico e de medo ao mundo que deixamos», razoa.

«Talvez a nosa xeración tivo menos fillos que os nosos pais por unha mestura do egoísmo e de medo ao mundo que deixamos»

Non cre niso que se di de que os 50 son os novos 30. De feito, a dos 30 é a década que elixe porque foi cando tivo á súa filla, «a cousa máis bonita da miña vida», aínda que tamén estraña a tolemia dos 20. «Obviamente estaba mellor con dez anos menos, pero polo demais, nunca estiven mellor. Sei moito do que non quero, e o que quero estou ao madurar. Ademais, agora véxome asentado para poder facelo, máis tranquilo», confesa Enrique, que di que a mellor medida para darse conta de que se fai maior non son os anos, senón precisamente a súa filla: «Ten 17 e acaba de facer a EBAU. Imaxino que cando vaia á universidade quedarei algo collo sen ela. Pero afróntoo con ganas e con moita ilusión», gabia.

Santi M. Amil

Alfredo Rodríguez Lameiro: «Sinto que teño uns dez anos menos»

 Alfredo Rodríguez naceu en 1971 en Cidade de México, pero hai 26 anos trasladouse coa súa familia ao Carballiño. Fillo de emigrantes retornados -a súa nai é do municipio de Avión e o seu pai do de Boborás- sabe ben o que é cruzar un océano para chegar a casa, porque si, Alfredo séntese completamente carballiñés, aínda que un pequeno deixe no seu acento sígalle lembrando a súa procedencia mexicana. O 30 de marzo cumpriu cincuenta anos e aínda que se trata dun cambio de década, decidiu non celebralo máis aló dun intre gozando dos seus amigos. «A min gústame cumprir anos, creo que é bonito recibir o cariño da xente e son detalles que valoro moitísimo, pero acabo de facer 50 e a verdade é que sinto coma se tivese dez menos», explica. «O meu corpo e a miña mente seguen querendo gozar da vida e iso é o que fago cada día, porque a idade é só un número e nada máis», engade. E este contable do Carballiño demostra coa súa forma de ser cada palabra que di.

Alfredo é un home dinámico e moi activo, sociable e divertido, e está enganchado ao sendeirismo. «Encántame madrugar as fins de semana, levantarme ás sete da mañá e aproveitar todas as horas do día. Xa os luns me poño a organizar rutas pola montaña para facer con amigos. Iso si, ao rematalas tampouco digo que non a unha cervexa nalgunha terraza», admite. Tamén corre , debuxa e é un apaixonado da música. «Síntome xenial con cincuenta anos. A miña vida agora non a cambio por nada, de verdade», continúa.

De México só estraña a gastronomía, aínda que a suple con algunha que outra visita semanal ao restaurante mexicano carballiñés Belmont, cuxos propietarios tamén son emigrantes retornados. Alfredo só volveu nunha ocasión ao seu país natal, e alí espertáronselle moitos recordos da súa infancia, como cando se pasaba horas xogando á calor con cochecitos de xoguete ou inventándose cidades que saían da súa imaxinación. Aínda que prefire os que xerou na provincia de Ourense. «Amo a liberdade e as posibilidades que hai aquí», admite.

Está solteiro e, aínda que non lle falta o amor entre os seus amigos, cre que isto é así porque é un romántico. «O concepto do amor actual está moi desvirtuado. Agora a xente é máis egoísta, hai medo ao compromiso e a compartir a vida con outro. A min encantaríame atopar unha muller que sexa romántica como eu», explica.

MARCOS MÍGUEZ

Reyes Caparrós: «O meu fillo deume a maior lección dos meus 50 anos»

Reyes Caparrós séntese máis novo do que é, «porque o importante é como che sentes por dentro. Outras xeracións envellecían máis, pero nós seguimos tendo moitas inquietudes», sinala. O feito de que os seus fillos Javi e Antón xa teñan 17 e 15 anos deulle unha especie de segunda mocidade: «Volvín a ir a concertos, a viaxar... Cando estás a criar renuncias a todo iso, moi alegremente, pero renuncias». Sábeo moi ben esta filla de pais maiores que é a pequena de sete irmáns -«o maior lévame 19 anos», di- e para a que ese concepto de ter un cuarto fixo era unha utopía: «Cambiabas dunha a outra, se un se ía estudar ocupabas a súa». O seu medio século está marcado por dous feitos. O primeiro foi a morte do seu pai cando ela tan só tiña 11 anos, deixando á súa nai viúva a cargo de sete fillos. Pero o que máis a sacudiu foi o segundo, o cancro que lle diagnosticaron ao seu fillo maior, co que posa na foto, cando tan só tiña 15 meses. «Quéresche morrer. Pero saíu adiante, cun ril, facendo vida normal. Así que a partir de aí, como non che vas sentir ben? Como di a camiseta de Pau Donés, dásche conta de que vivir é urxente», relata a súa nai, que recoñece que, aínda que con cinco fillos menos, a súa casa proxecta un pouco o espírito da dos seus pais. «Encántame a xente, os mogollones, a casa chea. Iso mámase. Encantoume ter máis fillos, pero traballando... a liberación da muller é enganosa, porque ao final tes o traballo de fóra e o de dentro», reivindica Reyes, que recoñece que o concepto de familia ideal fixo moito dano á súa xeración: «Crecemos con esa imaxe, pero somos un punto de inflexión. Moitas amigas de 50 están a darlle un envorco á súa vida».

Feliz de celebrar o seu aniversario con La Voz de Galicia, o mesmo xornal no que tantas veces asinou o seu pai, o xornalista Luis Caparrós, Reyes sorrí ao lembrar os seus tempos no Videlba e, despois, no Instituto Feminino. «Fomos as últimas mozas do Feminino», apostila ela, que rememora aquela hora de debuxos que a tele emitía diariamente, os dous rombos que a mandaban para cama, e o ciclo de terror de Chicho Ibáñez Serrador. O Un, dous, tres..., as historias dos Hollister, as dos Cinco, as de Zipi e Zape e Mortadelo e Filemón. Os partidos de fútbol do Videlba nos que xa xogaban mozas -«eu era porteira, e bastante mala», chancea-, e os guateques en Green bailando a Mecano . Toda unha vida que merece, como non, celebrala.