«O meu irmán hame dado a vida»

YES

MARCOS MÍGUEZ

Alberto e Gerardo sufriron como hostaleiros a crise da pandemia, pero xuntos resistiron, a pesar da idea común de que traballar en familia é o fin. «Con que me deas a cea para levar a casa é suficiente», a historia empeza así...

12 may 2021 . Actualizado ás 00:40 h.

Ter un irmán é o maior tesouro, sábeno quen como Alberto e Gerardo comparten ese vínculo, pero poucos teñen a sorte engadida de estreitarse nunha unión a proba de bombas. Ás veces esa fortuna non necesita grandes ocasións para forxarse, nótase no día a día, neses pequenos detalles que de súpeto sorprenden ao que observa con sa envexa como se pode confiar tanto noutro. Tanto, polo menos, como para traballar con el, pegarse a el e apoialo en todas as condicións. Alberto e Gerardo forman ese tándem, agora teñen 34 e 30 anos, pero desde que teñen memoria foi así, os dous estiveron un para o outro en todas as circunstancias, por iso Gerardo, o pequeno, quere facer constar esta homenaxe particular ao seu irmán maior. «Fai dez anos morreu o noso pai de xeito repentino e, aínda que sempre estivemos moi unidos, desde que falta el, Alberto estivo abríndome camiño e apoiándome en todo. Sen a súa axuda e o seu guía eu non estaría a traballar onde estou; o meu irmán avivou esa chama de emprendedor que agora teño», explica Gerardo no seu local, A Sastrería, onde serve copas. É «herdeiro» de Taller de Sastrería, o primeiro que tiveron xuntos e que agora leva só Alberto.

 «Este ano para a hostalería foi durísimo, eu só parei tres semanas -explica Alberto, o maior-, porque enseguida me puxen a facer comidas para levar a domicilio. De súpeto ves que o teu negocio, no que había catro persoas traballando, queda reducido a ti e éntrache vertixe. Por sorte, tiña a Gerardo, ao meu irmán, ao lado, que me axudaba a levar os pedidos no coche particular aos nosos clientes». «Nesas circunstancias, recordo que cando lle ía pagar ao meu irmán -continúa Alberto-, porque eramos socios, el soltoume: ‘A min con que me deas a cea para levar para casa é suficiente'. Iso só o pode facer un irmán», conclúe Alberto, que non esquece ese xesto porque ten dous fillos e sabe da súa responsabilidade.

Os dous son de Santa Comba e viñeron para A Coruña cando Gerardo decidiu abrir o seu restaurante fai xa case 15 anos. Nesa etapa uniuse tamén a súa nai e as que entón eran as parellas de dúas. «Foi complicado, a nosa nai sufría cada vez que había un parón ou un rozamento, así que rematou índose porque, ao seu modo de ver, se non o facía, era difícil salvar a relación cos seus fillos». «Iso demostra que traballar coa familia non é sinxelo, con todo, nós non nos desgastamos en iso», conta Gerardo, que só ve un sopro a favor nesta unión. «Son moitos os que non quererían traballar xamais cun irmán, con todo a min Alberto déixame facer e desfacer, el xeroume a inquietude por gañarme o meu propio pan e conseguir ter agora o meu local. Sen o meu irmán, a miña vida non sería a que é, sería máis conformista, porque eu era dos que non quería complicarme».

 DOUS CARACTERES FORTES

Algunha vez deixastes de falarvos? «Un par de días, como moito», responde Gerardo, «pero nada grave». «Eu non vou deixalo tirado nunca, os dous temos un carácter bastante forte, pero sabemos de que pé cojeamos. Gerardo ten moito don de xentes, coñece a todo o mundo, en cambio a min esa parte do negocio desgástame moito, son máis tranquilo», relata Alberto que tras este ano duro respira aliviado porque o seu restaurante funciona moi ben: «Se despois disto aguantamos xuntos o tirón, poderemos con todo». Ao seu lado, o seu irmán pequeno recoñece que de Alberto admira a súa capacidade de sacar tempo para todos: para os seus fillos, para a súa moza, para estar coa súa nai, «mesmo para estar pendente de min», confesa Gerardo: «Non se como o fai».

«De pequeno, no instituto, o meu irmán sacoume de moitas, sempre foi o protector, o maior, e un par de veces sen eu dicirlle nada, sei que se enfrontou e deu a cara por min. E en casa, cando viviamos cos meus pais, se eu chegaba tarde e eles non se decataban, o meu irmán calaba, non me delatou nunca», expresa Gerardo, que confirma que entre os dous hai secretos que ninguén máis coñece. «A quen lle vou contar primeiro as cousas se non é a el?, di Alberto: «É a persoa na que máis confío, eu sei que lle podo pedir calquera cousa que Gerardo estará aí para apoiarme, para axudarme en todo. Eu xamais poderei romper ese vínculo con el, non se como hai persoas que son capaces, por exemplo, de roubarlle diñeiro á súa nai ou ao seu irmán, porque se lles roubas a eles, é coma se estivésesche roubando a ti mesmo», explica Alberto. «A min o meu irmán hame dado a vida», faille unha chiscadela Gerardo. Os dous saben ben a sorte que teñen.