Empezou aos 10 anos porque se namorou» de Penélope Cruz e desde entón ha ir encadeando películas. Agora interpreta a unha subdirectora dun xornal en «Crónica dunha tormenta». «Dixen que non a algún proxecto de moita pasta», sinala a actriz, que coidou de Dani Rovira durante a súa enfermidade
09 may 2021 . Actualizado ás 12:50 h.Asegura que non é supersticiosa, que se namorou do cine vendo a Penélope Cruz na nena dos teus ollos e que aos seus pais lles debe, sobre todo, vivir arraigada no núcleo de sempre. Clara Lago (Torrelodones, 6 de marzo de 1990) viviu ao lado de Dani Rovira todo o proceso da súa enfermidade e a el dedicouse en corpo e alma xusto cando arrincou a pandemia. «O importante é que el estivese ben», apunta cando se sente unha privilexiada porque non perdeu a ningún ser querido durante este tempo e regresou con normalidade ao seu traballo. Agora presenta Crónica dunha tormenta, xunto a Ernesto Alterio, unha película na que interpreta a Macarena, unha subdirectora dun xornal que vive as tensións do poder dentro e fóra da empresa.
-Nesta peli métesche na pel dunha xornalista, enténdesnos un pouquiño máis agora?
-Se a profesión é como se plasma na peli, ¡nai miña! Hai que ser doutra pasta. A verdade é que a película fala de temas moi grandes, non só da parte do día a día do xornalista. Recomendáronme ler O director antes de facela e sen dúbida rematei entendendo moitas cousas, que xa me soaban, determinadas presións, as relacións coa política... É verdade que che levas as mans á cabeza e pensas que como é posible que isto funcione así, pero por desgraza sucede, aínda que non en todas partes todo o tempo. Hai moitos xornalistas, menos mal, que non caen nisto. Falamos das altas esferas.
-Interésame o debate que como muller expós: hai que renunciar a moitísimas cousas para chegar todo o máis alto. Ti notaches esa presión?
-Non a notei, pero porque eu non tiven de momento ese desexo de ser nai, entón non tiven que renunciar polo feito de ser muller. Na miña profesión sempre está ese medo, como é tan inestable, de que un día estás arriba e outro se esquecen de ti e déixanche de chamar. Para as actrices ese medo a ser nai e que de súpeto desaparezas do mapa un ano, e se cadra xa non che chamen máis, agrávase. É unha renuncia moi grande.
-A ti pisáronche moito?
-Non, non en xeral. Síntome moi afortunada, non me podo queixar da carreira que levo. Tiven personaxes protagónicos, outros secundarios, pero interesantes. Claro que desde fóra vexo que aínda hai un camiño por percorrer neste sentido da loita como muller, nesta profesión e noutras moitas.
-Tosar díxome unha vez que lle ofreceron moita pasta por un traballo e dixo que non. A ti pasouche?
-Si, si, un par de veces. Non che falo dunha película de Hollywood tipo Os vengadores, pero si algunha vez hanme ofrecido algunha serie de televisión na que cada capítulo era moita pasta, pero decidín que non por outros motivos.
-Profesionais?
-Si, prefiro non blindarme tanto tempo e confiar en que algo que me apaixone máis vai saír. Ou ás veces é por algo tan sinxelo como que non me vexo. É moi intuitivo: ‘Non me vexo facendo este personaxe, non conecto'. Os motivos polos que dicir que non poden ser persoais e profesionais, pero, bo, tamén tes que poder permitirche dicir que non. É un gran privilexio poder dicir que non neste momento.
-É unha cuestión de pura pel entón facer unha película?
-Si, que tamén é moi arriscado moverse por intuición, eh. Fíome moito do meu repre, fáloo todo con el, e do meu pai.
-Ah si? Cóntame.
-O meu pai é o primeiro filtro, el lese todo o que fago, ás veces mesmo antes que eu [ri]. Se pasa o filtro do meu pai, hai que facer a película, porque é unha das persoas máis críticas que coñezo. Ten moi bo criterio.
-Como entraches no cine e na tele tan chiquitita?
-Porque era un desexo que tiña eu como cinéfila empedernida. A min fascinábanme as películas e os actores e as actrices. Vin a Penélope Cruz na nena dos teus ollos e dixen: ‘Que eu quero'. Namoreime e ata hoxe, que sigo namorada dela.
-E os teus pais? Non se botaron para atrás?
-Os meus pais tiñan certa relación co mundo do cine, o meu pai traballou na industria, en rodaxes, no departamento de arte, logo fixo deseño gráfico, estaba encargado dos carteis das películas, así que el xa tiña certo contacto e os dous son moi cinéfilos. Ao principio tomaríanllo como ‘Vale, que probe', pero logo xa viron que empezou a ir ben. Eles sempre me apoiaron moitísimo, sobre todo cando empecei, que tiña 10 anos. E dicíanme: ‘Deixámosche ser actriz, pero un ratito. Unha peli ao ano e xa'. Os dous foron moi bos guías para poder vivir unha vida normal, ir ao colexio, ter as miñas amigas de sempre…
«O meu pai é o meu primeiro filtro. Se el di que si a unha peli, fágoa»
-Si, coas túas amigas aínda mantés a relación: tedes esa «seita da chave». Estás moi arraigada na mesma xente de sempre, polo que vexo.
-Si, si, deuse así, pero gústame. Teño moitas amizades dentro e fóra da profesión, pero é verdade que o meu núcleo duro segue sendo o mesmo, gústame manter estes vínculos.
-Se o teu pai di que si a un guion e ti non, quen gana?
-Bo, a última palabra téñoa eu, pero a súa opinión sérveme e impórtame. Tamén conto con iso, el ten moi bo criterio, pero digamos que non é un espectador doado nin un lector doado. Eu tomo en conta o que me di, pero daquela a última palabra téñoa eu, bebo destas dúas fontes: o meu pai e o meu representante.
-Prima en ti máis o corazón que a cabeza?
-Bo, son unha mestura. Teño unha parte moi emocional e outra racional, son un fifty-fifty dos meus pais. A miña nai é a emocional, é máis mística, e o meu pai é o racional.
-Non se se tes algunha paixón agora mesmo que supere a do cine.
-Teño outras paixóns, por sorte, é importante saber gozar da vida. Cando non estou a rodar métome noutras cousas. Púxenme a estudar kinesiología, por exemplo. Tamén me encanta a nutrición, ou os temas da Fundación Ochotumbao que fundamos ao servizo dos animais. Agora púxenme cunha amiga a abrir un negocio de menús semanais a domicilio de cátering vegano. Para min o veganismo é outra paixón.
-Convénceme un pouco.
-Huy, si, queres? A xente que se fai vegana é por un tema de concienciación. Non é por dieta saudable e iso de quero estar mona. É unha concienciación global, xa non só de malos tratos animais, que por suposto, tamén, é un tema de sustentabilidade: o impacto ambiental que ten no planeta a produción e consumo de carne e lácteos é brutal. Eu son respectuosa e non lle como a orella a ninguén, entendo todas as posturas, pero cando tomas conciencia real é difícil que non che importe.
-Ti non comes nin carne nin lácteos...
-Non, non como ningún produto de orixe animal. Tamén procuro que na roupa que adquiro sexa o mesmo, non haxa nada de coiro, e coa cosmética, igual. A min maquíllame moita xente ao longo do ano e non me vou a pór megaexigente con que non me toque un pincel, pero o que eu teño na miña casa procuro que sexa o máis próximo a iso. Hai un documental que o explica moi ben e a min deume a volta á cabeza, chámase Cowspiracy, está en Netflix.
-Tes horto ou non?
-Non, non, porque vivo en Madrid, ja, ja.
-Non me quero imaxinar eses rolos de parella de ti vegana e el coméndose o chuletón.
-Non, bo, eu creo que é unha cuestión de respecto. Eu teño xente moi próxima que é vegana, pero outra moita non o é. A min se se comen un chuletón ao meu lado non me importa, non xulgo, pero si se ten interese, procuro namoralo con esta visión da vida.
-En ti hai ese activismo, as ganas de cambiar as cousas?
-Si, á miña escala, non pretendo cambiar o mundo, pero o que eu poida achegar, si. Co altofalante que eu teño quero axudar. Sen ir máis lonxe, coa fundación Ochotumbao ou con este proxecto co que fomento unha vida saudable e sostible.
«A miña prioridade no peche foi estar e coidar a Dani, que el estivese ben»
-Aos 31, cumpriches co previsto?
-A verdade é que non tiña nada previsto, non son desas de Agardo ‘que aos 30 teña isto'. Nin aos 30 nin aos 40, vou vivindo o día a día e síntome superafortunada. Ademais nun ano como este en o que hai xente que perdeu a moitos seres queridos, ou o traballo. Este ano perdéronse moitas cousas. Tan só con que a min non me tocou perder a ninguén xa me parece moito. Iso e ter empezado a traballar.
-Cal foi a aprendizaxe maior da pandemia? Descubriches algo de ti que descoñecías?
-Ehhhh. Bo, é que eu vivín un confinamento, claro, un pouco diferente.
-Coincídeche cando o de Dani?
-Si, si. Foi aí, e a miña prioridade, claro, era outra: estar por e para coidalo e que el estivese ben. Iso é algo moi bonito tamén, o amor incondicional. E logo, a nivel xeral sorprendeume para ben esa cousa de parar, de valorar o tempo, porque estamos nun sociedade que vai tan rápido que é moi doado deixarche levar por ese tren de alta velocidade. Entendo que esa freada a nivel social, económico e sanitario foi unha catástrofe, pero eu vinlle o lado positivo a outro nivel: priorizamos outro tipo de cousas. A min dáme vergoña falar nestes termos porque soa un pouco chupiflower, pero hai algo con isto que pasou que se vía necesario. Gustoume esa enerxía de solidariedade, esa onda de amor, os aplausos, a xente cos veciños, a axuda aos maiores, as comunidades de veciños... Esaa sensación de comunidade pareceume preciosa, porque non pasa tanto nas grandes cidades, como Madrid. Eu creo que hai dúas enerxías, o amor e o medo: onde hai moito medo, non hai tanto amor, e onde hai moito amor, non hai tanto medo. Oxalá isto traia outra visión da vida e este tipo de unión. Eu creo que despois dese primeiro peche logo entrou moito medo. A min particularmente non, pero véxoo, síntoo. Eu quedo con que fai falta máis amor.
-En YES entrevistamos a Dani e contounos, co seu sentido do humor, toda esa etapa do cancro, e o que se nota é ese amor incondicional entre os dous, aínda que non sexades parella.
-É así, totalmente. Dani e eu levamos separados xa un par de anos e sempre foi así, sempre houbo un amor enorme, un respecto absoluto, un cariño infinito e seguirá sendo así, Dani é unha das persoas máis importantes da miña vida e das que máis quero. Pola miña banda seguirá sendo así, e pola súa, tamén.
-Esa experiencia hache feito ver de preto que en calquera momento che pode virar todo. Ves todo distinto?
-Si, ao final é o mesmo que che dicía. Cando o ves tan de preto, tes dúas lecturas: pódeche dar por pensar que nada é seguro e que en calquera momento che pode atropelar un camión e vivir con medo. E por outro, intentar focalizarte no agradecemento de estar vivos e estar onde estamos: nun país como España no que hai uns mínimos para atenderche e coidarche. Estar vivo é un milagre cando ves a fraxilidade do ser humano, isto hai que valoralo moito. Hai que dicir que bonito é estar vivo, vivir o presente e conectarse co agradecemento e o amor e non co medo.