Lorena Bembibre, médica do Chuac e prescriptora literaria: «Dan igual os seguidores, o importante é cando alguén che di que se volveu a enganchar a un libro»

Polas súas mans pasan uns cen libros ao ano, os que le de media, e xa quixesen moitos a repercusión das súas publicacións en Instagram. Lorena Bembibre, médica de urxencias no Chuac, é Loenlasnubes na rede social. Hai dous anos, sumaba 17.000 seguidores. Hoxe, vai camiño dos 32.000. Comenta o que le e realiza charlas con xornalistas, editores, escritores ou amigos lectores. «Promocionamos moito a saúde», di sobre contas como a súa, entregadas ao vicio das boas historias.

-Es unha influencer?

-Instagram é unha oportunidade de compartir algo que é unha paixón para min e fixen grandes amigos. Danme igual os seguidores, o que é unha pasada é cando alguén che di que se volveu a enganchar a un libro.

-Porque ler non cura, ou si?

-Para a miña saúde mental, é imprescindible a lectura. Sería moi recomendable que todos a practicásemos máis.

-Médica de urxencias no Chuac, nai de dous nenos, como feixes?

-Adóitanmo dicir: «Dásme unha envexa...». Sentar e analiza en que invistes o teu tempo. Todo o mundo ten tempo para ler, pero investímolo mal. Cantas horas perdemos co móbil sen facer nada concreto, lendo cousas que non nos levan a nada, senón a facernos malo sangue. Ou coa tele. Non somos conscientes dos minutos que se nos van. Estou máis enganchada ao móbil do que me gustaría.

-Os teus fillos son igual de lectores ou eles están máis por YouTube e Twitch?

-Un está nun club de lectura, algo xenial para os adolescentes. Pero si, pásanse horas con YouTube, sobre todo, o pequeno. É unha loita constante. Ven vídeos de xente xogando a videoxogos, en serio? «Polo menos, ¡xoga ti!», penso. Evito que os móbiles entren nos dormitorios pola noite. 

-Que pode conseguir un libro?

-Uf... Pode facerme esquecer ata que teño fillos, case. Hai libros que che enganchan, absórbenche. Non se me quitan da cabeza os personaxes e busco os minutos para seguir avanzando. Cando iso pasa, é unha adicción total. Ese libro é como parte da familia. 

-Os que len son bichos raros?

-Creo que o confinamento relanzou a lectura. Hai máis xente lendo do que pensamos. A miña comunidade non deixa de crecer. E non se se as mulleres len máis, sen dúbida, déixanse ver máis ou temos maior necesidade de compartilo. Nos clubs de lectura, presentacións ou talleres aos que ía antes da pandemia, o público era maioritariamente feminino. Un 90 % feminino. 

-Puido ler algo no 2020?

-Custoume concentrarme, pero houbo libros moi bos no 2020. A nosa parte danoite , en Anagrama, de Mariana Enríquez, é unha novela gótica, súper escura; Feira, de Ana Iris Simón, en Círculo de Xiz, encantoume, fíxome reflexionar moitísimo; ou Rewind, de Juan Tallón. Acórdome da fin de semana que o lin, o do 8 de marzo, cando nos estalou unha bomba a nós no hospital. É coma se escribiuno para min. Foi o libro perfecto no momento perfecto, porque iso inflúe. Acabo de ler Hamnet, de Maggie Ou'Farrell, en Asteroide, e sei que será un dos meus libros favoritos do 2021. 

-Cales salvarías nun incendio?

-Supoño que libros especiais, dedicados por amigos, teñen unha carga emocional importante. Un poemario de Doures Tembrás, comentado de principio a fin, sería un deles. Ou o meu favorito, Vida e destino, de Vasili Grossman, e O nome da rosa, de Umberto Eco, o que me converteu en lectora adulta. Lino na facultade e deime conta de todo o que podían darme unhas follas escritas. Ningún dos meus pais era moi lector, pero había un cuarto que chamabamos a biblioteca porque tiña un estante con libros. Case todos, en galego, Memorias dun neno labrego, de Neira Vilas, Castelao... Podían negarme un xoguete, pero nunca un libro. Agora, teño moitas dificultades para gardalos. Conservábaos para os meus fillos, pero, unha vez ao ano, intento facer un repaso e procuro regalar a algunha biblioteca, a unha amiga, un fogar de acollida... Así fago sitio para os novos. 

-Indignan máis os antivacunas ou os famosos que se lanzan a escribir e se autodefinen escritores?

-Son diferentes produtos do mesmo, da ignorancia. Hai que saber quen es, que tes que contar e ser prudente. Coa escritura e as vacinas. A xente crese que por ler catro chíos ten un doutoramento. Cando me preguntan sobre medicamento, o que non sei, consúltoo. Hai quen temen a vacina contra o covid. Nesta vida, non hai nada gratuíto e os efectos secundarios compensan o risco de ter a enfermidade. Pasa todos os días, a mesma aspirina ou un paracetamol poden provocar un efecto secundario gravísimo. Se a xente que sabe disto asegura que son seguras, fíome. Pasou co ébola, calquera cuñado opinaba sobre os epis cando eu, médica de urxencias, non me vía autorizada. 

-Como levades o traballo no Chuac?

-Con esperanza e aguantando a respiración. O principio do 2021, a nivel asistencial, foi moito peor que o 2020. A uci estivo moitísimo máis colapsada e o hospital tamén. A vantaxe é que, sen existir un tratamento fetén, sabemos máis do virus e está todo máis protocolizado, sábese como actuar e non hai o problema de escaseza de equipos. 

-Libro propio descartámolo?

-Non é algo que entre nos meus plans, son moi respectuosa coa escritura, e iso que as urxencias dan para unha saga. Polos usuarios e os traballadores.

---

---

---