O recente gañador do Goya ao mellor actor protagonista acaba de estrear «O inocente», unha miniserie que ten todos os ingredientes para enganchar ao espectador. Sobre o futuro, sinala: «Gustaríame interpretar a un galego, creo que o podería traballar moi ben. Os meus pais fálano e aínda teñen acento»
11 may 2021 . Actualizado ás 22:40 h.Recoñece que xa hai tempo que goza coa xente na rúa, unha situación que antes lle producía medo e mesmo tensión. Mario Casas (A Coruña, 1986) xa non é o de Tres metros sobre o ceo, cando o fenómeno fan lle levou a despegar os pés do chan. «Agora estou nun momento no persoal, e en canto á profesión refírese e o personaxe público que son, moi bo», sinala o actor que levou unha sorpresa cando recibiu o Goya. Pillámolo ao final dunha xornada de promoción, e pedímoslle un último esforzo. «Nada, nada, non che preocupes. Emocionado, eu a verdade levo moi ben as promocións, son parte de isto».
-Dixeches que o que máis che atraeu deste proxecto foi o director, talvez porque o guion viña avalado por un «bestseller».
-Bo, cando digo o director... Con Oriol Paulo traballei en Contratempo , e nalgún outro momento el quixo contar comigo, pero por datas non foi posible. Acórdome que comemos en Barcelona, contoume os oito capítulos por amais e estaloume a cabeza, non acababa de entender moi ben o que me contaba, por todo ese quebracabezas que é a serie. Díxenlle: «O que me estás contando xa me encanta», ademais díxome que Netflix estaba detrás, e á parte que confío nel. Díxenlle: «Se me dis ven, déixoo todo», e así foi.
-Unha serie para trasnoitar...
-Si, faino moi ben, vímolo nas súas películas anteriores, sabe moi ben como tocar esa tecla para manter ao público en albas. Aquí conségueo, cando empeza a serie parece normal polo que sucede, pero co segundo pregúntasche: «Equivoqueime de capítulo?». É unha declaración de intencións e o que Oriol quere mostrarlle ao espectador. Ten todos os ingredientes para engancharche, de querer ver un capítulo, outro, intentar entender que está a pasar, se os personaxes son quen din ser, que esconden, que non... Hai moitas portas abertas nos primeiros capítulos, que fan que quedes enganchado.
-Mat cre que todo o que lle sucede son accidentes do destino, Mario tamén cre que todo pasa por algo?
-Nese sentido eu teño unha filosofía que se asemella un pouco a iso, tamén é un xeito de vivir o día a día, de afrontar a vida. É dicir, se un traballa, creo que vai ter os seus froitos, se un fai as cousas ben, se un respecta, quere aos que lle rodean, todo vén de volta. Todo é por iso, por un xeito de vivir o día a día, que me axuda. Eu creo moito no destino, no karma, e verás que cando vaian pasando os capítulos, o karma está moi presente na serie. Se fixeches cousas malas, o pasado virá buscarche, a pedirche explicacións.
-Ultimamente tesnos en tensión, abonáchesche ao «thriller»?
-É que ao final uno non decide... Estou a desexar facer unha comedia. É verdade que é unha tensión constante un proxecto tras outro. Ao final, un fai a súa carreira, e non repara se é thriller, terror, comedia... Namórome dos proxectos, aínda que é verdade que os últimos van cara ao thriller psicolóxico. Deuse así, foi intuición, foron ganas de facer os proxectos, pero teño moitas ganas de relaxarme, de facer unha comedia, aínda que logo son moi complicadas tamén, sofres do mesmo xeito ou máis, pero quizais o proceso é un pouco distinto á hora de crear.
-Fuches moi meticuloso nos proxectos que has ir elixindo para chegar ata aquí. Descartaches moitos que non encaixaban co que querías?
-Si, teño 34 anos, lévome dedicando a isto en serio desde os 18-19, finalmente hai proxectos que pasan e non che acaban de convencer, outros que si. Ten moito que ver tamén co gusto que ten cada un sobre a profesión, no meu caso, sobre o cine, a televisión. Hai proxectos que se cadra outro actor non faría, e eu digo que si. Ten que ver co que me chega ese proxecto no momento no que estou ou co meu momento vital. Se cadra unha peli que fixen hai un ano, dentro de cinco xa non faríaa...
-Pasouche?
-Non, nese caso non. Eu estou moi orgulloso de todos os traballos que fixen, porque se cadra nese momento era o meu primeiro traballo ou lle puxen todas as ganas. Rexeitar ou pór nun sitio peor unha peli ou outra, non me parecería xusto nin para todos os que estivemos traballando nela, nin para min. Ao final, nese momento heina feito porque é o que quería facer, ou traballar con ese director ou interpretar a ese personaxe.
-A última vez que falamos foi en agosto do 2012, cando fuches pregoeiro das festas da Coruña. Lembras ese día? ¡Que tolemia!
-Acórdome perfectamente. Á parte de tolemia, estaba toda a miña familia da Coruña, de Galicia, a miña avoa por parte de pai, foi algo moi especial, moi bonito, pero tamén de moita vergoña. Aínda que non o pareza, dá corte pórche así diante de tanta xente. Un pensa, a ver se me van tirar un ovo, unha cadeira ou unha pedra... Un está a pensar iso.
-Nese sentido, as cousas hanse acougado. Os teus fans hanse feito maiores, máis respectuosas e a prensa tamén, non?
-Bo... A cousa hase acougado máis ou menos. É verdade que non hai esa tolemia, tamén as cousas cambiaron bastante, a televisión, o cine... Estamos a falar de que fixen Tres metros sobre o ceo (2010) fai dez anos, e aí é cando máis impacto tivo o fenómeno fan. Se cadra era un furor máis adolescente, máis novo, pero é verdade que pasaron os anos, agora noto que a xente que me coñece é de moitas idades. As plataformas hanse aberto, deron a oportunidade a moita xente de ver cine, series, e moitas pelis miñas. Ves rapaces de 10-15 anos, pero tamén de 20-40... É un público máis amplo que fai dez anos.
-Pasaron moitísimas cousas desde ese día, tantas que ata tes un Goya en casa. Tres papeletas con tres rexistros completamente diferentes, 2020 era o ano? Chegáchelo a pensar?
-Non, porque para min houbo outros anos proxectos moi interesantes en canto a premios refírese, entón eu dicía: «Non vai ser...». Non mo agardaba, pensaba que xa me habían nomeado, e xa bastante era para min, non pensaba en que me ían nomear e xa ese mesmo ano darmo. Foi unha sorpresa, e de aí veu a reacción que tivemos en casa, os meus pais e os meus irmáns.
-Cambia algo o xeito de traballar? Máis seguridade?
-Non, non, para min é algo que vives nun momento puntual nos premios do cine español, pero despois... Non é que esquezas, pero lémbracho máis a xente, se non, non. Ao final, un no que está a pensar é no traballo, en que é o seguinte ou en que me gustaría facer cando o teño pensado. Os premios son algo bonito, pero secundarios tamén. O verdadeiro premio é o traballo.
-Hai uns meses contábasnos en YES que cada vez es máis tímido, porque a xente fala de ti aínda que non che coñeza. Moléstache moito o que se di?
-Non, intento non ler. A ninguén lle gusta ler algo negativo sobre un mesmo. Intentas que che entre por un oído e saia polo outro, pero algo che toca. Están a falar de ti e se cadra nin che coñecen, que é peor, pero aprendín a intentar evadir o que poidan dicir, a non ler... E a miña familia ou os meus amigos, se lles chega algo, que se cadra non é verdade, creo que me manteñen á marxe. Procuro estar lonxe das opinións, xa non, dos malos ou dos bos... Intento non ver nada, porque é prexudicial nos dous sentidos.
-Renunciarías a algo por ser anónimo?
-Non. A miña profesión, a miña carreira, o traballo que teño é un soño, son un privilexiado. Desde hai tempo, eu gozo coa xente na rúa. Achéganse con moitísimo respecto desde hai xa uns anos, iso nótoo moito, houbo un cambio. Hai xente que está aí, coñécenche, viron pelis túas, ou igual achéganse a dicirche que non lles gusta o teu traballo, pero dincho ben, con humildade, entón falas... A min hai actores que tampouco me gustan, directores ou películas, mentres sexa desde o respecto, a min cada vez gústame máis falar coa xente na rúa.
-Dis que o peor espectador es ti mesmo, non che gusta verte ?
-Non, non. Moitas veces nin as vería, pero hai estreas, tes que asistir e demais. No momento que fago unha secuencia, acaba o día, chego a casa, e sígolle dando voltas á mesma escena, porque xa o faría doutro xeito. Empezo a divagar, a pensar que se empezase de novo a peli, o fixese diferente, e angústiome. Non podo ser obxectivo co que estou a facer, ao final son eu mesmo, non acabo de crerme, estou a interpretar... É unha sensación estraña.
-Algunha vez hanche recriminado por quitarche a camiseta, con todo, propuxéronche espidos e rexeitáchelos.
-Si, si, si. Eu fixen pelis onde che tes que espir, saír sen camiseta, iso está no guion, eu acéptoo e son consciente. A min é que me dá igual, realmente non me importa. Creo que hai como unha coña, algo de vacile cara a min, como o típico chiste, pero non me importa. Se cadra cando era un rapaz, con veintipico, podíame afectar un pouco máis, pero agora xa non.
-Escoiteiche dicir que a fama che fixo desconectarche de ti mesmo, e que o segues traballando. Ás veces necesítase terapia para non perder o norte?
-Si, si. Eu fago terapia, pero non só porque saia en televisión ou sexa un personaxe coñecido, creo que case todos necesitamos terapia para sacar e expresar o que levamos dentro. É superimportante verbalizar o que temos no noso interior. Pero non falaba de agora, puiden desconectar cando Tres metros sobre o ceo, tiña veintipico, era novo, e aí si que non entendes moi ben que está a pasar. A túa vida cambia, a xente recoñéceche na rúa, pídeche unha foto, vesche en situacións estrañas, de irche dun cine, dun centro comercial, todo cambia, e cando es novo é complicado ter a cabeza centrada. Tiña á miña xente, á miña familia, aos meus amigos, aos meus pais, que me axudaban con vinte e poucos a estar o máximo centrado posible... Agora estou nun momento no persoal, e en canto á profesión refírese e o personaxe público que son, moi bo. Duns anos para aquí estou a gozar moito coa xente, antes era algo que igual non é que me producise rexeitamento, pero si me daba medo, asustábame un pouco, tensábame. Pero acepteino e estou contento de coñecer xente, é unha sorte para min.
-Dixeches que che gustaría rodar en Galicia. O galego como o levamos? Ata onde eu se, na túa casa falábase.
-Si, si. Os meus pais non o están falando en casa, pero falan galego, teñen o seu acento aínda. Eu estou a desexar, porque creo que o podería traballar moi ben, ao final é a miña terra, está no meu sangue, e encantaríame. Hai unha peli que fixen, Baixo a pel de lobo (2017), dun ermitaño que vive na montaña nos anos 20, e cazaba lobos... Eu propúxenlle ao director facelo con acento galego, pero non mo comprou.
-Segues facendo surf en Razo?
-Si, si, bo agora non, porque non se pode viaxar, pero no momento que abran voume pasar por aí seguro.
