Sempre tivo claro que quería ser pai e xestar ao seu bebé. Despois de moitas batallas e portas pechadas, mañá sae de contas. «Para min isto sempre ha ir antes que calquera outra cousa», di este mozo que viu a súa transición condicionada pola experiencia da paternidade
02 may 2021 . Actualizado ás 16:27 h.Ten 27 anos, e está a piques de vivir un dos días máis importantes da súa vida. Rubén desde sempre tivo claro que o soño da súa vida era ser pai e xestar ao seu bebé. Unha decisión que condicionou, mesmo, o seu proceso de transición, xa que houbo algo que sempre ía por diante, non quería pór en risco a súa fertilidade. Non se lanzou a iniciar un tratamento ata que conxelou os seus óvulos, levaba a cabo revisións ginecológicas rutineiras, e non se operou de mastectomía porque quere vivir a experiencia de lactar, importante para el e para o seu bebé.
-A puntiño de facer historia. Non es o primeiro, pero si a historia que máis nos chegou.
-Si, polo tema da visibilidade. Necesítase dar a coñecer estas historias e que outras persoas que veñen detrás saiban que é posible, que se pode vivir algo así. Hai xente que desiste ou que non o contempla, porque cre que é imposible, cando en realidade non é así para nada.
-Se non tes referentes, non o tes pensado.
-Claro, a non ser que sexa como no meu caso, que o tiven tan claro desde o principio. Para min ía antes que calquera outra cousa. Condiciona un pouco o tema da miña transición, o tema da identidade, e demais, pero o que ti dis, ao final, se non o viches, non tes nin idea de que podes levar a cabo estes procesos.
-Dis que sabías moi ben o que querías, pero ías a cegas…
-Si. Non hai moitos referentes. Eu os que teño non son de España, tamén é certo que, por sorte, puiden coñecer a algunhas persoas deica que o levaron a cabo, pero, talvez, non sentín ese acompañamento porque non hai ninguén que o viviu á vez que eu nin en Madrid. Coñecín a xente de Cataluña, de Galicia…
-Que supón para ti o que estás a vivir? Un soño cumprido?
-Para min si, é algo que tiven claro desde sempre, e estaba a desexar que chegase e que pasase. De feito, no meu esquema de vida, de cando era máis peque, sempre tiven pensado que isto chegaría bastante antes, con 22 ou 23 anos como moi tarde, pero logo creces e dásche conta de que o mundo no que che tocou vivir non cho pon nada doado. Isto era o máis importante da miña vida.
-Puxéchelo por amais de todo, incluso falando da transición.
-Si, iso é, mesmo por amais diso. Sempre explico que toda a miña vida crecín coa mensaxe que todos coñecemos de que o común é que quen xesta sexa unha muller. Ante este discurso, non había cabida para máis. Non foi ata que coñecín referentes, que puiden entender que se pode non ser unha muller e xestar. Cando descubrín isto foi superliberador, vin o ceo aberto.
-Que sentiches cando soubeches que ías ser papá?
-Este camiño tampouco foi doado, porque houbo intentos que non resultaron. E cando chegou o positivo, non mo podía crer, só podía chorar, sentía moita incerteza. Dábame medo que por calquera cousa que puidese facer, comer ou pensar, perdéseo.
-Cando decides dar o paso, es consciente de que non vai ser doado.
-Si, sabíao desde hai moitísimo tempo. É un proceso no que me atopei moitísimas portas pechadas: no tema da sanidade, socialmente tamén; espazos nos que non se contempla isto, mesmo se tira por terra esta vivencia ou se nega directamente... Sabía que ía ser difícil, pero cando ti queres algo, non hai nada que poida con iso.
-Cal foi a maior dificultade que che atopaches?
-Na sanidade, ligado á lexislación vixente. Tiven «bastante sorte» porque me tocou vivilo cando se aprobaba a lei de Madrid, e pelexándoo un pouco, tendo ese fío do que tirar, aínda que houbo portas pechadas, a base de pór algunha reclamación, de ir coa lei, que eu a levaba sempre impresa na mochila, conseguino. Cando non coñecían do que lles estaba falando, insistíalles en que tiña dereito a facelo pola sanidade pública, desconcertábanse un pouco, e dicíalles: «Mira, artigo 16...». Nalgúns sitios non tiñan nin idea, dicíanme que non me podían axudar, noutras consultas dábanme algunha pista: «Mira neste hospital...», e así fixen, ata que finalmente dei cunha doutora, que aínda que descoñecía a lei, dixo que o ían consultar e que me darían resposta. Para min o tema sanitario foi o máis complicado tamén polo trato.
-Sentíchesche incómodo nalgún momento?
-Si, porque non contemplan que unha persoa trans vaia a consulta, porque non teñen formación, e moitas veces, tampouco información. No meu caso, tiven que pasar por dous procesos diferentes: primeiro conxelación de óvulos e logo acceder á Lei de Reprodución Asistida, e pasaron uns anos por medio. No primeiro tramo eu non tiña o DNI cambiado, no segundo si, e isto daba exactamente igual, porque cambiado ou non, o trato era en feminino. Cando tiña que mostrar parte do meu corpo para unha ecografía, se o trato fora masculino nalgún momento, que era complicado, automaticamente pasaba a ser feminino. Ou este clima de tensión de: non che nomeo porque non sei moi ben como. É algo moi incómodo, sobre todo nunha consulta médica. E logo, o tema dos documentos, os consentimentos, está todo orientado á muller, a paciente…
-¡Que embarazo! Recoméndanche tranquilidade, calma... e máis ben pouca.
-Si, a verdade é que levo todo o embarazo batallando. Unha vez que conseguín quedar embarazado, paseime á privada. Dei cun equipo incrible que aposta pola diversidade. Trátanme xenial, entenden que a linguaxe é moi importante, escóitanme... Completamente diferente, así soñaba vivilo.
-Como está sendo a experiencia?
-Unha montaña rusa, hai de todo. Días que son moi bos, outros non tanto. Tiven que lidar coas náuseas e vómitos ao comezo. Pasei de durmirme polas esquinas a, no último trimestre, estar máis canso, ir ao baño con máis frecuencia, non atopar a postura, non durmir máis de tres ou catro horas seguidas…
-Xa non queda nada. Como che imaxinas o día do parto?
-Vin moitísimos vídeos, e teño como un parto idílico. Escollín este sitio porque teñen un programa de parto respectado en auga, e gustaríame que fose así. Á parte de todo o que é un nacemento consciente e ben coidado, que puidese acabar en auga, o menos medicalizado posible…
-Sen epidural?
-Si. Veremos a ver, esta é a intención pero xa o que vaia necesitando ou vindo estará ben. O importante é que todo salga ben e que naza ben.
-Estades a gravar todo o proceso para producir un documental, foi complicado convivir cunha cámara 24 horas?
-Non, porque ao final coñezo desde hai tempo ás persoas que están comigo no equipo, Ana e Celia. Ana e eu agora estamos a convivir para poder sacar o día a día, e hai moita confianza. Se nun momento estou incómodo ou non me apetece, non gravamos, ou agora si...
-Cal é a finalidade?
-Por unha banda, visibilidade para a propia comunidade trans, para que saiban e atopen outras vivencias, e se non quérenas vivir, que saiban que existen. Tamén que sirva na educación, ou en ámbitos máis grandes como o laboral ou sanitario para que persoas que se dedican a traballar con persoas, se atopan a unha persoa trans, teñan unha base e saiban o que é importante nestes casos. Trátase de achandar o camiño ao resto, e dalo a coñecer á sociedade, porque é unha realidade moi descoñecida.
-Como imaxinas o que che vén amais ?
-Desde unha óptica moi bonita, eu ademais son educador infantil, e toda a miña vida estiven ligado a péquelos, e a visión que teño, polo menos agora, é que vai ser sinxelo, tamén conto con axuda, obviamente. Non é o mesmo velo que vivilo, pero non me imaxino que vaia a ser algo preocupante na miña vida, todo o contrario.
-Que valores gustaríache transmitirlle?
-Para min, o fundamental, a liberdade, a diversidade e o respecto, creo que serían os tres alicerces máis importantes.
-Teño entendido que vas apostar pola lactación, apetéceche crear ese vínculo…
-Si, moitísimo. De feito, esta é outra das cousas que coidei durante o meu proceso, o non operarme porque quería vivir esta experiencia, porque para min é moi importante a moitos niveis, e tamén para o meu bebé.
-Imaxináchesche o momento no que llo contarás á criatura?
-Creo que non vai haber un momento, vai ser algo natural que vai saber de sempre, vaino ver en fotos, vaino escoitar na súa contorna… Non teño que agardar a que poida entenderme para que lle conte, porque vai crecer con iso.
-Non é o mellor momento… pero repetirás experiencia?
-Non o sei, non teño nin idea, non podería contestar. Déixoo no aire… de momento céntrome nesta experiencia.