Tania desprende naturalidade no seu libro, «A vida a dentadas». A presentadora non ten filtros nin complexos: «O meu marido dime: 'Tía, como o fas para acabar sempre na sección de autoaxuda'?»
24 abr 2021 . Actualizado ás 05:00 h.A fama e a maternidade, asegura Tania Llasera (Bilbao, 1979), parécense moito. A primeira rematou por producirlle agorafobia, e a segunda achegoulle felicidade e esgotamento a partes iguais. «Non hai un botón de apagado, só cando dormen», chancea a presentadora, que publica un libro no que combina as súas receitas cun percorrido autobiográfico polas tres etapas da súa vida: vintena, madurez e reinvención. Adicta ao xaxún intermitente, loce nova figura tras perder peso, pero a súa imaxe non lle preocupa. «É o que ten vir dunha familia nudista na que crecín cunha avoa que se pasa o día en bólas, sen as tetas no seu sitio e que tivo os seus cesáreas», gabia.
-Este libro é para rebeldes que non seguen as receitas. Son mellores outro tipo de ingredientes non culinarios?
-É unha metáfora para a vida, ao final a miña avoa sempre dicía: «A vida hai que comela a dentadas, nunca che vai a dar máis do que ti podes masticar». Hai que ter, na vida e na cociña, moita cadeira para bailala como veña. As receitas tamén é importante que sempre sexan abertas, porque sempre podes melloralas.
-Cando o mundo enteiro se desesperaba cos nenos confinados, ti puxéchesche a escribir. Como o conseguiches?
-Si, non sabes o duro que foi. En parte escribino cando vin que xa era imposible atrasalo máis, porque me apertaban as datas. No confinamento máis estrito escribín pouco, durante eses 56 días que pasamos cos nenos encerrados no piso. Pero logo, xa no verán, a verdade é que escribía cando se durmían ou estaban na piscina, e eu aproveitaba. Ía co computador a todas partes e co libro de receitas tamén, ¡ata tal punto de que o perdín e non se onde está! Grazas a deus que teño este libro.
-Esa é a mellor proba de que non segues as receitas.
-Non, non. Ademais, o que máis me custou foi medir todo, porque non son unha persoa que mida as cousas, todo o fago a ollo. Un pouco o que che pida o puchero, como unha avoa. Son unha avoa en receitas, pero de sempre.
-Iso tan típico de «un puñado», «unha pizquita»...
-Si, o que ti vexas. Logo estás a tempo de botarlle máis. E se despois hai que rebaixar, pois con limón, auga ou caldo.
-Pero «A vida a dentadas» está dacabalo entre a cociña e a autoaxuda.
-Xa. O meu marido tómame sempre o pelo. Cando escribo un libro dime: «Pero, tía, como o fas para acabar sempre na sección de autoaxuda?», ¡ja, ja! ¡É que non o sei! Dáme por evangelizar. Non sei por que teño esa tendencia, pero é que non concibo escribir un libro sen espirme un pouquiño e contar un pouco sobre min, porque se non tampouco é un libro moi interesante. Eu creo que é máis interesante coñecer á persoa que o escribe que o que escribe.
-Ti non querías facer un recetario.
-Por iso. Un recetario pódeo facer calquera, pero non todo o mundo pode escribir o libro que podo escribir eu.
-E cal foi o último gran dentada que lle deches á vida?
-Pois agora mesmo estou nun momento de dúbida. Teño o bocadillo diante e a ensalada, e non se se tirar por un ou pola outra. Estou nun proceso de cambio, por iso a última etapa chámase reinvención, porque me estou reinventando e non sei moi ben que vai saír de todo isto. Estou un pouco perdida, pero non pasa nada por estar perdida. Xa atoparei o meu camiño.
-Propós tamén un percorrido pola túa infancia, as túas orixes... E identificas a reinvención coa maternidade.
-Si, foi un antes e un despois, unha volta á tortilla. Desde que teño nenos entendo mellor á xente que non quere telos, porque son 24 horas ao día e sete días á semana. E non hai botón de apagado, digamos, máis que cando dormen. Para min foi de súpeto entender a vida coas cousas feas, que tamén as ten. E coas bonitas, porque todo vai da man, coa responsabilidade e os medos que trae a maternidade. E unha vez que es nai, o es para toda a vida. É moito que tragar, é unha dentada grande da vida.
-A chegada da fama e o éxito fixo que desenvolveses agorafobia, por que?
-Si, desenvolvín medo á rúa, ao exterior. Eu encerrábame como Rapunzel no meu piso, que era un ático, e coa miña cadela. Recordo que me custaba moito saír á rúa, por iso empecei a ir a terapia. Non dixería a fama, a dentada da fama a min se me atragantó. E mira que non son Madonna, que non son ninguén importante, pero ao meu pequeno nivel xa me pareceu moito co que lidar. O estar exposta ao xuízo alleo, ás fotos... Porque eu son un dinosauro, fíxenme famosa antes das redes sociais. Foi outro mundo que agora é máis difícil de explicar, pero eu sentín algo así como «recoiro, eu non nacín famosa». Non vén con libro de instrucións, como a maternidade. Parécese moito a fama á maternidade, eh, dígocho.
-De súpeto vesche subida a un tren do que non podes baixar e ninguén che dixo como afrontar o percorrido.
-Si, iso é. Feixes o que podes, e eu necesitei axuda. Non me dá ningunha vergoña admitir que estaba moi perdida e que necesitei moita axuda.
-O escrutinio non axuda, séntelo tamén co teu físico e o teu peso?
-Si, sempre son os quilos para arriba e os quilos para abaixo. E todo o mundo ten unha opinión. A tele acostúmache a iso, a que non podes caerlle ben a todo o mundo e a que se van interesar porque estás exposta, co cal é parte do teu traballo dar explicacións. E non me importa, de verdade, dalas. Eu aproveitei o confinamento non só para escribir este libro, senón para coller as rendas da miña alimentación, aprender a meditar, a facer máis exercicio e coller hábitos máis saudables. É que se non me volvía tola.
-Non parece por unha cuestión estética, porque sempre che viches ben.
-Non, só se trataba de levar unha vida máis saudable. É que eu comía emocionalmente. Para apagar ou encher un baleiro existencial, ou emocional, eu enchía a neveira, como moita xente. Así que o confinamento foi unha experiencia marabillosa, tamén horrorosa, non me malinterpretes, pero boa no sentido de que non había ningunha cea nin comida fóra, co cal non quedaba outra que pórche a experimentar e dicir: «Que me senta ben?». Deixei de ir á neveira para saciar certos apetitos e coller as rendas dese problema co que podería vivir toda a vida, porque a min cando me vén un problema dáme por comer, é así. E empecei a ayunar. Insisto en que non é unha dieta e que hai que facelo con control médico, porque non é para todo o mundo. Pero a min estame axudando moitísimo e é un hábito que penso levar ata o día da miña morte.
-Que engancha tanto do xaxún?
-Séntame moi ben, as miñas análises son buenísimos e ademais son hipotiroidea, que non é para todas, pero xusto no meu tipo si que axuda, porque eu teño moi pouco hipotiroidismo. Tamén me dá moita paz mental. Pero eu xa o facía eh, porque o almorzo desde ben pequeniña non me entraba, e a miña filla é igual, é que é xenético. A min ao final a miña nai subornábame con bocadillos de nocilla, e acababa coméndoos porque me apetecía, ja, ja. Pero si que hai moito control co para comer ou non comer, converteuse como nunha ferramenta de control moi perigosa, sobre todo para os mozos.
-Sempre mostras o teu corpo tal cal, foi difícil chegar a iso?
-Aínda que a fama se me atragantó, a exposición física nunca foi un problema para min. Nunca estiven a dieta, nunca me preocupou o meu corpo despois de que funciona. E como eu tiven o privilexio de nacer nunha familia nudista e bicultural, veraneaba todos os anos en Inglaterra e vía presentadoras en televisión moito máis entradas en quilos, e non pasaba nada. Para min sempre foi moi normal ter un corpo e estar cómoda con el, teñas máis ou menos quilos. Se ti creciches cunha avoa que se pasa o día en bólas, sen as tetas no seu sitio, que tivo os seus cesáreas... E a miña nai igual.
-En casa, sempre espidos?
-A ver, vestímonos obviamente como todo o mundo para ir pola rúa, pero é verdade que en casa dos meus avós eramos moi nudistas. Había unha naturalización do corpo que eu creo que a moita xente lle custa, e que é un agasallo que a min se me deu desde moi noviña. Eu nunca tiven problema con despelotarme aquí ou alá, e que me vexa este ou me vexa o outro. Non o fago agora polos paparazis e demais, porque non me apetece que me vexa o mundo enteiro, pero si me dá igual que a xente na praia véxame as tetas. Pois moza, ti tamén tes, non?
-O teu selo é a transparencia.
-No País Vasco chámase chapucería. Pois si, son chafalleira en canto a que é moi importante que nas redes sociais atópese algunha conta que sexa non só fiel á persoa, senón fiel a un estilo. Eu non son alguén que prepare a cousas. Aí reside un pouco a miña arte e o meu segredo do éxito, e é que son como son, hai o que hai. Naturalidade, naturalidade é o que fai falta.
-E agárdache algo na tele?
-É que agora xa che digo, estou nun punto como de cambio. Non teño agora mesmo nada de televisión, hai algunha posibilidade, pero aínda anda un pouco remota. E vou montar unha empresa para axudar a mulleres, pero non podo contar moito porque aínda anda en cueiros. Pero si, non me dá a vida para todas as ideas que teño.