A realidade e a televisión parécense tanto a Sálvame que cando Cachitos de ferro e cromo proxecta o arranque da clave coa súa inconfundible sintonía unha parte de ti quere crer que talvez un debate como o de Balbín podería triunfar contra o ruído. Se a historia é pendular e as tendencias susténtanse en imitar o que foi anterior ao anterior, poida que o espectador/cidadán bote de menos aquelas conversacións pausadas, con tipos dos que aprendías algo, que confrontaban ideas e empregaban longos minutos en dicir algo máis que un titular susceptible de ser colgado en Twitter. Dá igual. É suficiente o benestar que se activa no cerebro co programa da 2, proba irrefutable de que a nostalxia ben cociñada é un bálsamo e que unha hemeroteca coidada e organizada por alguén intelixente é un contido canón que axuda a entender mellor o presente e proxéctache a un pasado no que se non eras mellor, eras moito máis.
Hai dúas semanas o programa foi de cabeceiras, en concreto das sintonías coas que arrincaban os telexornais, os programas de música (veintitantos chegou a haber en grella, ¡¡¡algún de jazz!!!), os concursos, unha delicia digna de ser recompilada en Spotify e unha garantía de bágoas polo que fomos. Arrinca o redobre do Un, dous, tres e resulta inevitable volver á nena que eras cando todo estaba ben. É só un exemplo. Antonio García Abril morreu o día 17, pero escoitando a xenialidade que compuxo para O home e a terra o cerebro volve estar con aquela aguia real que caza unha cabra montesa e lévalla polo aire nunha das imaxes máis inquietantes das que se emitiron por televisión, que río eu de todos os walking dead. Do xenio de Abril saíu tamén a música de Fortunata e Jacinta e Aneis de ouro, de Curro Jiménez e Os santos inocentes, melodías que, como o propio artista proclamaba, funcionaban como un «sirimiri que todo o envolve».
Nese recocinado da memoria que é Cachitos aparece tamén aquel primeiro formato de educación viaria, A segunda oportunidade, que tiraba de marcha atrás para deixar en evidencia que o destino está nas túas mans e coas túas decisións esquivas pedras ou che matas contra elas. Canto ben fai un bo arquivo.