Carlos Sobera, presentador de «O Prezo Xusto»: «Regateando son un inútil»

YES

Mediaset

Campechano, bromista, retranqueiro, transparente e algo teimudo: «Pero teño poucos defectos, que son de Bilbao», di. Así é Carlos Sobera, que estrea «O Prezo Xusto», aínda que recoñece que ten a man máis solta do que debería.

05 abr 2021 . Actualizado ás 19:51 h.

Tarará, tararará... máis de 30 anos despois, os que vimos O Prezo Xusto do querido Joaquín Prat seguimos tarareando a melodía dun programa que fixo historia na televisión da época. Este luns chega da man doutro presentador tamén moi querido, Carlos Sobera (Baracaldo, 1960), que nos atende xusto antes de empezar unha sesión de fotos dentro da promoción do programa: «Están a agardarme e ponse nerviosos», chancea o de Baracaldo , que parece estar máis que acostumado a estes quefaceres e aténdenos coa mesma simpatía coa que atravesa a pantalla en infinidade de ocasións.

—Creo que o primeiro día de gravación foi un pouco accidentado...

—Tivemos unha marabillosa anécdota cunha señora estupenda que se chama Juliana. Eu indiqueille erroneamente un sitio por onde tiña que tirar da ruleta e cargoulla [ri]. Tivemos que parar practicamente unha hora ata que puidemos retomar a gravación, pero foi culpa miña. As cousas como son.

—Pero igual tráevos boa sorte...

—Pois mira, ¡quen quere bos comezos!, como di o refrán. Eu creo que pode ser un símbolo de boa sorte. ¡Oxalá! Así o agardo, sen dúbida. Foi moi simpática a anécdota e fíxonos pasar a todos un momento divertido, relaxarnos, soltar a tensión e gozar máis se cabe do Prezo Xusto

—É inevitable falar de  «O Prezo Xusto» e non mencionar ao querido Joaquín Prat, hai algunha homenaxe a el?

—Si, e eu pedino ademais porque tiña un gran recordo de Joaquín e do Prezo Xusto que el fixo e quixen conservar o ‘¡A xogar!' desde o principio. Mesmo no cásting xa o estaba facendo como un xeito de homenaxealo e logo mantíveno. De feito, aos catro primeiros concursantes, que son os primeiros en baixar e ocupar os sitios, eu chámoos con esta coletilla que fixo famosa Joaquín e logo tamén a Luis, como voz en off, utiliza tamén o ‘¡A xogar!'. Eu creo que é unha boa homenaxe cara a un formato, unha época histórica da tele e un gran presentador como foi Joaquín. Sin duda.

—Non se se o seu fillo che dixo algo, de se lle facía ilusión...

—Non falei aínda con el, estarei  en breve, que faremos promoción do programa e terei oportunidade de charlar porque agora os dous estamos inmersos no día a día e non temos tempo nin de dicirnos bos días. Pero estou seguro de que a el lle ten que facer moita ilusión porque dalgunha forma a figura do seu pai está aí, sempre roldando, e iso o único que quere dicir é que o fixo moi ben e que é un gran tipo porque se non, non deixase un recordo tan perdurable e tan fermoso entre a poboación. Eu así o vexo.

—E ti como es, gústache pagar o prezo xusto ou tes a man máis solta?

—A verdade é que cando algo me gusta teño a man solta. Soamente póñome roñoso cando o prezo non é bo. Se me piden moito máis do que eu pensaba que valía digo: ‘¡Cona, que non quero renunciar a isto! Imos ver se podemos negociar'. Pero regateando son un inútil. Cada vez que me tocou ir a algún país no que hai costume de regatear, como Marrocos ou Turquía, o único que fago é palmar diñeiro e logo chego ao hotel e descubro que paguei por unha carteira de pel cinco veces máis que os meus compañeiros. Quédase cara de bobo. ¡Que vou facer! Non teño remedio.

—Dáslle a todo: «Sobreviventes», «First Dates», agora «O Prezo Xusto»...

—Creo que está ben facer cousas moi distintas e crecer como profesional. E logo hai quen di que prefire caras novas e hai quen quere ter ao seu lado a xente á que coñece e que lle inspira confianza. Eu prefiro pensar isto último e niso baséome para dicir que non creo que a xente se vaia a cansar de min porque tamén son un pouquiño de confianza. Gustaríame que comigo pasase como cando estou no estranxeiro e de súpeto vexo un avión de Iberia e digo: ‘España, a miña casa'. Non quero ser pretencioso, pero oxalá que a xente cando me ve diga iso, que estamos en casa. Para min sería o maior premio e a maior recompensa que podería ter como comunicador.

—Pódese dicir que es o Richard Gere español... polas canas refírome.

—Jajajaja. É no único que me parezo a Richard Gere, nas canas [vólvese rir]. Nas uñas dos pés tamén, pero pouquiño...

—Dásche un aire, e amais coas canas máis.

—Xa me gustaría a min darme un aire a Richard Gere, pero non, para nada. Fíxache, eu conformaríame con darme un aire a Alfredo Landa, parecíame que era o referente tenro do home medio español de toda a vida, ou José Luis López Vázquez.

—A fama hache chegado coa madurez, no teu caso foi unha vantaxe?

—A min o éxito pilloume con 39 ou 40 anos, así que me veu moi ben que me chegase con esa idade. A tele é un medio moi esixente, moi competitivo, e o ir madurando, ás veces, é unha virtude e, ás veces, é un defecto que se volve no teu contra. Pero no meu caso, sempre o tiven a favor.

—Con só ver os teus referentes, Alfredo Landa ou José Luis López Vázquez, xa se ve que che encanta rirche.

—Si, son bromista. E teño retranca, británica ou galega, non estou seguro de cal é, pero téñoa, e o humor paréceme fundamental. Admiro a toda esta xeración de actores que eran brutais. Podería engadir a José Sancristán, a Concha Velasco, a Tony Leblanc, Fernando Fernán Gómez... cantidade deles. Bo, é que este país estivo cheo de xenios absolutos e para min son uns referentes. E ata ás veces trato de imitalos: ‘Un escravo, un servo, unha admiradorrr...', como dicía José Luis López Vázquez. Son inspiradores, que transmiten alegría, ganas de facer cousas e un modelo de facelas tamén moi san.

—E iso da retranca galega dicir por algo en especial?

—Á parte do marisco, a min Galicia vólveme tolo. E a miña muller Patricia naceu en Asturias, pero lindeiro con Galicia e ten familia asturiana e galega. Entón, claro, para min Galicia é un punto de referencia, case tan importante como o País Vasco, que é onde nacín, e téñoa moi presente. Eu creo que mesmo máis porque claro a miña muller manda máis que eu en casa.

—Por onde che gusta deixarche caer?

—Gústame moito A Coruña e Santiago, pero Ourense, Lugo, Pontevedra, as rías..., paréceme todo marabilloso.

—Polo que vexo coñécela ben.

—Si, estiven moitas veces. E logo de xira tamén e gózoa moito. Ademais ten algo que a min me encanta que é a gastronomía, que me volve tolo. Entón, son un entusiasta de Galicia. O único que non me gusta é o clima, que é como o de Bilbao.

—Esa vea campechana non o perdiches.

—Si, sigo sendo igual. Nese sentido non cambiei. Cando estou diante dunha cámara actúo exactamente igual que cando estou na rúa. Non podo evitalo. Son incorrixible. Para o bo e para o malo sigo sendo o mesmo en esencia. E cada vez son máis eu. Segundo van pasando os anos, voume desfacendo do superfluo e voume quedando co máis importante, que é ser un mesma ata a medula. Esa é o mellor xeito de ser feliz mesmo no traballo.

—Xa que dis que es incorrixible, dime un defecto teu... ou dous...

—Teño moitos. Como bo actor son egocéntrico, logo son moi hipocondríaco, tamén como bo actor. Isto herdeino de Molière. Son hipocondríaco ata a morte, é unha cousa tremenda. E tamén son teimudo, que isto eu creo que mo dá o meu signo Leo, que por unha banda me dá enerxía para abordar calquera proxecto, pero por outra me dá tozudez para non dar o meu brazo a torcer cando creo que estou ao lado da xustiza. Ou sexa, que algún defecto si que teño, pero poucos porque son de Bilbao e poucos podemos ter, pero algún hai.

—estar a pasar mal como hipocondríaco...

—Pois tiven moita sorte, porque tiven covid de forma asintomática e iso que son diabético tipo 2 e, xa que logo, de risco, pero paseino sen decatarme e dei grazas porque non sufrín nin fixen sufrir a ninguén. Porque mirabas ao teu ao redor e a min caíalleme a alma aos pés. Foi un ano devastador. E as imaxes e as perdas... devastador. E nese sentido fun moi afortunado.

—Un desexo para este ano.

—Que chegue a vacinación o máis rápido posible e poidamos REVISAR recuperar a saúde e con ela a normalidade. Poder volver vivir como viviamos antes. É o que necesitamos para ser felices outra vez.