Levaba moito tempo desexando traballar con Leonor Watling, e por fin conseguiuno. Onte estreouse «Bicos ao aire», a primeira serie española en Disney+, unha comedia romántica que homenaxea aos sanitarios e que transcorre nos días máis duros do confinamento. «Son moi besucón, e o contacto físico bótase moitísimo de menos», sinala o actor sevillano
27 mares 2021 . Actualizado ás 09:38 h.Confesa que tivo medo de non poder seguir traballando, unha vez que se desatou a pandemia, con todo, sucedeu todo o contrario. No 2020 empalmó cinco rodaxes e deu o salto a Hollywood para rodar unha película xunto a Nicolas Cage, algo que nunca se expuxo, porque, asegura, non ten nivel de inglés. A Paco Leóns (Sevilla, 1974), o confinamento halle servido para conectar con «as ganas de vivir, de sobrevivir e supervivir». A nivel profesional, non hai dúbida de que é un sobrevivente nato. «Nunca tiven medo a non deixar de ser Luisma, porque sei que se non me chaman, vouno facer eu», explica.
-Persoas como Javi, un auxiliar de enfermería que se implica cos pacientes ata o punto que os pon en contacto cos seus familiares, é do mellor que nos levamos desta pandemia, non?
-Pois si, xa estaban a traballar antes e cando isto pase seguirán traballando, pero nesta pandemia aprendemos a valoralos moitísimo. Como o contacto entre enfermos e familiares era especialmente complicado, os Javis foron moi importantes [risos].
-Suspirabas por traballar con Leonor?
-Si, hai moito tempo que nos coñecemos e tiñamos moitas ganas. Hai tempo fixemos unha campaña, unha cousa de publicidade, pero é o único, de ficción non fixeramos nada. Somos amigos, e a verdade é que foi moi ben, porque agora fixemos dobrete.
-Ten coidado co que desexas, que che vén por partida dobre.
-E tres, e catro... Eu con Leonor sempre.
-Todo o mundo sacou algo do que estamos a vivir, no teu caso, que foi?
-Non o sei aínda. Eu conecteime moito coas ganas de vivir, de sobrevivir e de «supervivir». Canto máis complicada ponse a cousa, máis che obriga a agudizar o enxeño e a ser máis intrépido e imaxinativo, sempre hai xeito. Eu pensaba que non se ía poder rodar ou traballar, e ao final, si que atopamos o xeito. Afortunadamente tiven traballo, non tiven contagios fortes preto, non tiven ningunha perda importante, e iso é o que hai que valorar. Temos que celebrar a saúde e aprender a facer as cousas como sexa.
-Es moi besucón? Custouche renunciar ao toqueteo?
-Moito, moito. Son moi besucón, e o contacto físico bótase moitísimo de menos, substituímolo polas cotenadas, polos puños, os pés... pero eu, con máscara, algún abrazo si dei de máis.
-Non terás queixas do 2020... Cinco rodaxes e o salto a Hollywood. É a primeira vez que fas de malo? Como foi a experiencia?
-Deste tipo de malo si, na Peste, o meu personaxe era bastante maléfico, pero un malo así, matón, con pistola, era a primeira vez. Foi unha experiencia moi emocionante e rara, porque o de actuar noutro idioma é moi moi raro, actuar con estrelas do calibre de Pedro Pascal ou Nicolas Cage era moi raro, eu dicía: ‘Hostia, teño en fronte a ... ', e víñanme todas as películas de Nicolas Cage, coas que crecín e ao que admirei moitísimo. Pensaba: ‘Imos ver, este home é unha lenda, e estou eu aquí actuando con el...'. Ademais, nestas condicións. A rodaxe foi entre Dubrovnik e Budapest, e estabamos como confinados, con máscaras... Non mo crin, era como unha especie de soño: estar aí con esa xente, actuando en inglés, con todo o tema do covid... Era todo especialmente raro, pero foi unha experiencia moi moi ben.
Son moi moderno para vestirme nunha alfombra, e non tanto para comer, son máis de cuchareo”
-Teño entendido que non era o teu obxectivo cruzar o charco, pero se che veñen buscar...
-Non, non, eu non tiña intención, sobre todo polo meu inglés, non porque eu desprece o mercado de Hollywood nin moito menos, é que non teño nivel de inglés nin ganas de explorar iso. Mandáronme unha proba, mandeina, colléronme... pois claro que si, imos vivir iso.
-Volvíchesche máis serio cos anos?
-Non, sempre fun serio [risos]. Sempre fun moi serio, só que a xente me empezou a coñecer facendo o bobo e crese que son así, pero non, a xente que me coñece de sempre pódeche dicir que son bastante serio. Actuando igual si. Á parte da comedia, que é o meu e o que máis me gusta, agardo facer personaxes máis serios. Na percepción, a xente estame vendo ou me puido ver en personaxes con outros tons, e pódenme ver un pouco máis serio, pero sempre o fun.
-Sorprende ...
-A ver... teño os meus momentos como todo o mundo. Se hai que estar divertido, estase. Pero non, non... Eu sempre fago a mesma broma: eu cando me pagan, póñome divertido.
-Algunha vez tiveches medo de non deixar de ser Luisma?
-Non, e dalgún xeito tampouco o vou a deixar de ser nunca. Estar durante dez anos en prime time fai que moita xente me vaia a identificar como Luisma durante toda a súa vida. Para min é un orgullo. Nunca tiven medo a non facer máis cousas, porque sei que se non me chaman, vounas facer eu. Eu xero o meu propio traballo e invéntome cousas...
-Se che desen un premio, teríascho que dedicar a ti mesmo, porque máis que darche oportunidades, que poida que tamén, as grandes décheschas ti. Estás de acordo?
-Si, aínda que tamén me deron. Nisto do traballo hai un compoñente de sorte, e eu teño moita, pero tamén hei currado moito e non agardei a que me chamen. Se me chaman estupendo, pero se non, sempre me inventei cousas. Cando estaba a gozar de ser un personaxe da tele, metinme a dirixir, a producir... Fixen as miñas cousas e creo que iso é outra carreira. Eu sempre o recomendo, á xente que está a empezar dígolles: ‘Non che pares, non agardes a que che chamen, feixe cosas. Faiche un monólogo, súbeche a unha caixa de cervexa, vaiche a un bar ou faiche un curto, pero non che pares, porque se non, non che chaman'.
-Esa cabeza non para...
-Inténtoo, inténtoo. Agora estou metido noutro proxecto e a ver como saio desta.
-Non che perde o éxito, non? Sabes frear a tempo?
-Procuro. O éxito e a fama é como unha marea que che pode tirar, e hai que ir surfeando. Eu inténtoo, pero nunca estou relaxado, nunca digo: ‘Bah, xa o teño. Isto contróloo'. Sempre se che pode ir a cabeza moito.
-Dicías nunha entrevista que «estás moi jaleao», que che puxeron o ego moi arriba. Son poucos os que che din as verdades á cara?
-Si, non sei, eu creo que teño a miña xente, o meu círculo... Pero creo que son poucos. Agora... agradézoo tamén, porque a min cando me pairan pola rúa e nun alarde de sinceridade sóltanche: ‘Non me gusta o que fas', digo: ‘Pero, e a ti quen che preguntou?' Paréceme ben que opinen os que lles gusto, e os que non lles gusto, que llo calen. Xa se sabe que non se pode gustar a todo o mundo, pero tamén hai un perigo cando estás aí e todo o mundo che di: ‘¡Que ben, que non se canto...!'. Pero uno sabe sempre, se se sabe mirar. O máis esixente cun, sempre é un. Eu admiro tanto á xente, que a min iso me coloca moito, vou e vexo cousas tan grandes e tan ben feitas que digo: ‘Como me vou crer eu algo co bos que son os demais?'. Eu fago os meus mierditas, como todo o mundo, pero cando admiras tanto a compañeiros, sempre dis: ‘Ti sabes onde estás'. Ti fas o teu sabendo que non cho podes crer moito, porque hai xente moi grande.
-Considérasche moi moderno para unhas cousas e moi antigo para outras. Ponme un exemplo.
-Considérome moi moderno para a vida. Eu intento ser moderno, despois sáeme ou non. Por exemplo, para vestirme nunha alfombra, pódome pór moi moderno, pódome pór cousas que ninguén se pon. En cambio, non son tan moderno para comer, son máis de «cuchareo», máis tradicional.
-Fixeches da naturalidade unha bandeira. O exemplo telo en casa?
-Si, a verdade é que tiven e sigo tendo moi bo exemplo. A Carmina é un exemplo... O feito de traela ao mundo do espectáculo hame feito conciliar eses dous mundos e aceptar quen es, sen ter moita pose. De dicir: ‘Isto é o que son, e sendo natural chégase máis lonxe'.
-Defínesche máis polo que tapas que polo que espidas. Isto é como o de «vallo máis polo que calo que polo que digo».
-Eu só ensino o meu corpo. [Risos]
-Só?... pero ensinas moito.
-Que vai, nada que non se poida ver nunha praia ou nunha película.
-Falando de desinhibirse, teño entendido que de pequeno eras unha persoa que tiña complexos, que che custaba pórche ata en camiseta... Hai un traballo interior moi grande?
-Interior, e exterior tamén, que me vou ao ximnasio, non che creas ti que... Si, si, hai que celebrar o teu corpo, sexa o que sexa, é un traballo que debería facer todo o mundo. ¡Ollo!, sexa o que sexa, máis fraco, máis gordo... creo que os corpos hai que celebralos, eu sempre tiven moitos complexos e creo que hai que celebrar porque, ademais, queda un cuarto de hora. Isto vai ir a peor, é estatística.
-Se aínda non lle deches a volta ao xamón.
-Si, xa lla dei.
-Cantos tes?
-47 vou cumprir.
-A volta é aos 50.
-Hostia, en serio? Non era aos 40? Acábasme de subir o ánimo.
-Gústache xogar moito nas redes sociais?
-Si, claro. Gústame xogar en todo, e as redes sociais se non son para iso, para que son? É o único sentido que teñen. Leala un pouquiño parda, xogar... Paréceme que é o que hai que facer.
-Ti sabes cando vén a onda?
-Non, nunca cho agardas. Ás veces búscalo un pouco e pensas: ‘Non me importa', pero outras, sorpréndeme . Por exemplo, cos espidos, sempre me sorprende . Digo: ‘Vai en serio? Pero se é que non...'. O primeiro que fixen que ensinei a churra si, pero xa despois que se me vexa... ou que igual estou en bañador... Cal é a graza? Pero segue sorprendendo. Ou de súpeto me bloquean fotos que eu, que me maten, que non lle vexo onde está a cousa, a obscenidad. En fin, as redes sempre che sorprenden.