Carlos Hipólito, Carlitos en «Cóntame»: «É gracioso que Imanol sexa o meu pai porque somos do mesmo ano»
YES
Ao fin pómoslle cara á voz en off que na pantalla facía de Carlos Alcántara. «Os meus pais hanme ensinado a saír chorado de casa», di
29 mares 2021 . Actualizado ás 10:30 h.Carlos Hipólito é Carlos Alcántara na serie Cuéntame. Ao narrador que nos acompañou coa súa voz desde hai 20 anos, agora por fin pómoslle cara na ficción. E igual de cariñoso e entrañable que é o seu personaxe, tamén o é na realidade. Ata o punto de que son as catro da tarde e atende a nosa chamada amablemente, a pesar de que aínda non comeu. Non son horas, Carlos. Pero está en plena promoción da súa obra de teatro Rita e non parou: «Non che preocupes é un problema meu, non teu», di antes de iniciar esta entrevista.
—A voz do narrador convértese en personaxe.
—Exacto. Levo vinte anos facendo as reflexións de Carlos adulto e agora podo dar voz, cara e corpo, todo xunto.
—Pero é un xiro inesperado, polo menos, para o público.
—Nunca saíra na serie. E dalgún xeito iso estaba ben porque o público se podía imaxinar ao personaxe como quixese. Pero co paso dos anos xa todo o mundo sabía que era eu o que facía a voz en off, así que cando decidiron que o personaxe aparecese en pantalla, pois me chamaron. Creo que foi unha decisión lóxica, porque se non, eu tería que ter dobrado ao actor que o fixese para que todo tivese sentido.
—E como é ter de pais a Imanol Arias e a Ana Duato?
—É moi divertido. Ana, Imanol e eu somos amigos desde moito antes de que empezase Cóntame. Coñecémonos de toda a vida. E foi gracioso, entre outras cousas, porque Imanol e eu somos do mesmo ano. El lévame a min uns meses, pero somos da mesma idade, e Ana é bastante máis nova que nós dúas. Entón que fosen o meu pai e a miña nai, de súpeto, tiña a súa graza. Riamos moito ao principio. Ademais o traballo de caracterización que fixo o equipo foi extraordinario. Cando rodamos, créase a sensación de que son persoas de 90 anos.
—A serie viaxa ao noso pasado máis presente. Como o viviches?
—Con certa emoción. Os guionistas pensaron que era importante que unha serie como Cóntame, que nos contou tanto o noso pasado recente, pois nos relatase tamén o pasado que aínda seguimos vivindo. Por iso inventáronse ese paralelismo entre o ano en curso da serie que era 1992 co 2020. E expúxose como unha homenaxe a todas as persoas que sufriron a enfermidade, que faleceron, os que tiveron algunha perda humana e tamén a todos os traballadores, sanitarios e de todo tipo, que estiveron na primeira liña. Nós viviámolo con certa emoción porque, claro, estás a falar de cousas que estás a ver no telexornal e de súpeto cando as vives en primeira persoa a través da emoción do personaxe parece como que che afectan máis. E a verdade é que o afrontamos con moitísimo respecto.
—Os teus pais son Imanol Arias e Ana Duato e a túa irmá en «Rita» é a túa muller, vaia lea...
—Si, Mapi Sagaseta é a miña muller na vida real. Levamos 25 anos casados, pero agora nesta obra facemos de irmáns e está a ser moi divertido porque o código familiar e de confianza que ten que haber entre irmáns, pois xa o traiamos de casa. Era gracioso porque o director, Lautaro Perotti, dicíanos: ‘Está todo moi ben, a complicidade e todo, pero cando vos sentades xuntos, Mapi non lle toques tanto as perna‘ [ri], porque había esta cousa de que me puña a man na coxa, un xesto moi de parella e que entre irmáns era un pouco raro.
—E levádelo ben?
—Pasámolo moi ben traballando xuntos. A moita xente poderalle parecer un pouco pesadelo, pero divírtenos e fainos máis cómplices. Ademais, nos ha ir tan ben que seguimos no Infanta Isabel de Madrid para estar un tempo longo, agardo.
—E se hai algún enfado, solucionádelo no escenario.
—Si, porque temos rifas tamén [ri]. A obra reflexa moi ben as relacións entre irmáns, que che amas, adórasche, pero á vez detéstasche, e de súpeto o que che molesta do outro, moléstache moitísimo, e discutes moitísimo, pero logo necesítalo, perdóalo e quérelo. Así que non o usamos como terapia, pero poderiamos.
—Dáslle a todo, tamén estás na serie «Caronte», non hai nada que se che resista?
—Supoño que moitas cousas. Pero intentei non acomodarme nunca. Sempre me gustou moito o modelo de actor sajón, que son capaces de facer moitos xéneros, de cantar, de bailar, que teñen unha preparación moi ampla, de poder interpretar comedia, drama, de facer personaxes contemporáneos e clásicos. E ese foi sempre o meu modelo a seguir. É moi divertido pasar de facer un Macbeth, que é un personaxe absolutamente escuro, sinistro, a facer este personaxe que fago en Rita que é un hipocondríaco, moi simpático, moi gracioso... a min iso divírteme moito.
—E ti como es, máis tirando a hipocondríaco? Porque como Macbeth non che vexo...
—Son bastante optimista. Teño bastante bo talante. Hipocondríaco, non. ¡Home! Teño os meus momentos de bajón como todos. E creo que as miñas mozas, tanto a miña muller como a miña filla, quérenme bastante. Diríanche cousas bonitas de min. Son un pouco impaciente, ás veces. Pero creo que son un tío divertido. A verdade é que na nosa casa nos rimos moito. Aínda que tamén discutimos, pero en xeral non somos rencorosos e perdoámonos rápido.
—Para ti é importante ter bo humor?
—É fundamental. Os meus pais ensináronme, e foi un dos ensinos máis importantes que tiven na vida, que sempre hai que intentar facer a vida agradable á xente que tes ao redor. Pórche no lugar do outro, intentar saír da casa chorado, non ir chorarlle aos demais. E iso é algo que che volve a ti, regalándoche unha mellor enerxía ao redor e unha vida máis saudable.
—Quen che espertou a vocación de actor? A túa nai?
—Eu creo que si. Os meus pais eran moi afeccionados ao teatro. O meu pai era arquitecto e a miña nai era unha muller moi inquieta culturalmente. E eu fun moito ao teatro cos meus pais. Sobre todo coa miña nai. E supoño que ese mundo máxico que se crea nunha sala de teatro cando se levanta un pano atrapoume. No colexio sempre estaba metido en cousas de teatro. E despois, cando empecei a carreira de Arquitectura, tamén estaba nun grupo de teatro afeccionado. Logo xa entrei na escola de William Layton. Empecei Arquitectura porque tamén me gustaba. Co meu pai xogara moito de pequeno a ser arquitecto. Sentábame no taboleiro onde estaba deseñando algunha casa e sempre me dicía: ‘A ver, ti onde porías a fiestra? Pois aquí‘. E o dicíame: ‘Non, home, non'. E explicábamo. Entón xogabamos a iso, a fabricar casiñas. E gustábame moito. Pero logo cando xa me chamaron para facer personaxes, deixei as regras e os planos para outros e eu dediqueime a isto. Deume unha vida preciosa.
—Desde o 78 non che baixaches dun escenario, que se di pronto.
—Síntome un privilexiado absoluto porque tiven moita continuidade. E non tiven problemas en facer papeis pequenos despois de ter sido protagonista. Sempre que me ofreceron algo, fose máis grande ou máis pequeno, eu tomeino coma se fose o papel da miña vida. E por iso séguenme chamando. Séguense crendo que eu sirvo para isto, co cal estou encantado.
—Con 64 anos, tes pensado xubilarche?
—Cando poida, se cadra compénsame [ri[, pero non creo. Mentres o corpo e a cabeza respóndanme, eu seguirei facendo personaxes.
