Memorias das miñas putas tristes, a décima novela de Gabriel García Márquez, saíu á venda catro días antes do previsto para resolver a distribución de exemplares pirata que empezaban a circular polas rúas de Bogotá antes de que a versión legal atracase nas librerías. Con Eu non veño dicir un discurso, publicada no ano 2010, seis anos despois, o celo do seu editorial só conseguiu atrasar un puñado de horas a aparición de exemplares falsos, máis baratos e descoidados pero que contiñan íntegra a cobizada esencia obxecto de trapicheo: o universo creativo de Gabo. En realidade a relación do escritor co pirateo viña de lonxe. Poucos anos despois de publicar Cen anos de soidade apareceron en China polo menos dúas versións pirata que indignaron ao autor e precipitaron un veto editorial temporal que non se disolveu ata moitos anos despois. Pero a difusión de exemplares falsos polo xigante transcorreu acompañada de mitoloxía, a máis notable, a que sinala a existencia dunha particular versión de Cen anos... na que Aureliano Buendía nomea ao Partido Comunista Chino nunha entre brutana e aduladora corrección do orixinal.
Pensei nos piratas de Márquez tras saber que unha banda de ladróns, organizada e eficaz, planifica desde hai un tempo asaltos ás librerías da Coruña para afanar exemplares que despois revenden. Compréndese a desolación dos papeleros, pero eles tamén entenderán que con varias pandemias sobrepostas e a sospeita existencial de que tantas veces se comercia co zafio, unha banda que rouba libros é o menos ordinario que nos levamos á boca nos últimos tempos.
Da cuadrilla coruñesa sabemos que opera só por pástaa pero quizais o xefe da banda saiba algo de Elois Pichler, teólogo e bibliotecario alemán que foi detido tras roubar 4.000 libros da Biblioteca Imperial rusa durante moitos anos de desaforada compulsión bibliófila. Foi enviado a Siberia.