A galega que estudou no colexio de Leonor

Sara Parcero Leites é unha das poucas galegas que pode presumir de ter estudado bacharelato na rede internacional Colexios do Mundo Unido, a mesma institución en que a princesa Leonor cursará o bacharelato o próximo curso. Sara é de Moaña, e a primeira vez que saíu da localidade pontevedresa para estudar foi para ir ao internado que esta fundación ten nos Estados Unidos. A futura raíña farao no de Gales, pero os 17 internados desta entidade repartidos por todo o mundo comparten a mesma filosofía, disciplina e o mesmo modo de facer as cousas. Esta nova cóntanos como é estudar nun destes colexios que ela non cualifica de elitista. Todo o contrario: «Eu veño dunha familia de clase media traballadora e fun 100 % bolseira. En España, preto do 85% dos candidatos van bolseiros ao 100 %. Iso significa que che pagan todo. Eu estiven do 2009 ao 2011 porque nestes colexios só se imparte bacharelato. Para nada é un colexio elitista. A maioría dos estudantes proceden de todas partes do mundo. E veñen de estratos socioeconómicos moi variados. E é o bonito e enriquecedor. Van nenos de campos de refuxiados, nenos que creceron en zonas de conflito de guerra... Estamos a falar de moitísima diversidade e moitísima variedade», recoñece esta moza de 28 anos que leva case dous anos traballando en Madrid como investigadora tecnolóxica e cuxa experiencia lle serviu tamén para obter unha bolsa na universidade nos Estados Unidos e sacarse o dobre grao de Relacións Internacionais e Ciencias Políticas.

Pero volvamos atrás, ao comezo. Sara decatouse da existencia destes colexios a través doutra paisana, que tamén foi bolseira anos antes pola institución no internado de Hong Kong. E tivo moi claro que ela tamén quería ir: «Díxenlles aos meus pais que tiña que conseguir unha bolsa como fose». Entón enviou a solicitude e formou parte do proceso de selección: «En España preséntanse de media uns 500 estudantes e son preseleccionados 50 para ir a Madrid, aínda que este ano se fixo de forma online, e teñen que pasar unha serie de probas. Hai un exame de cultura xeral, un test psicolóxico, despois unha entrevista persoal diante dun comité e a presentación dun proxecto social en base a unha necesidade ou algo que teñan identificado elas na súa comunidade. Despois de pasar esas probas, selecciónase a 18 finalistas. Deses 18, dependendo do ano e da cantidade de bolsas que haxa, envíanse a uns 12 ou 16 de España», explica.

Sara aínda lembra o momento no que lle dixeron que estaba admitida: «Acordareime toda a miña vida. Os meus pais, tamén. Funme co meu pai a facer as probas a Madrid. Eran en fin de semana. E despois dixéronnos que o martes nos chamarían para comunicarnos a decisión final. Recordo que acababa de chegar do instituto, estaba vendo as noticias e soou o teléfono. Foi cando xa mo comunicaron. A partir de aí, pois moita emoción, a verdade».

Sara comezou unha experiencia que lle cambiou a vida, aínda que o día a día no colexio era bastante esixente. As clases empezaban ás oito: «Pola mañá iamos a clase e despois tiñamos unha parte importante do currículo, o que se chama CAS (creatividade, acción e servizo) e aí todos tiñamos que estar involucrados en servizos á comunidade, en actividades físicas, culturais... Entón, case todas as tardes estabas nunha desas actividades. Eu, por exemplo, estaba de titora de español nun colexio de alí do pobo. Estiven tamén nunha residencia de maiores facendo xogos, actividades e falando con eles. Logo tamén atendín o comedor social dunha igrexa, fixen escalada... hai unha chea de actividades e todos temos que participar en elas», explica tras recoñecer que academicamente era un colexio moi rigoroso: «Sempre diciamos que había que atopar un equilibrio entre as tres eses, que eran sleep: 'durmir', study: 'estudar' e socialize: 'socializar'. De súpeto estás cunha chea de xente de países diferentes e queres falar con eles, pero ao mesmo tempo tes que descansar porque se non, non aguantas e tes que estudar. Eu, de media, dedicaba catro horas ao día de estudo e máis cando tiña os exames», explica mentres recoñece que o peor que levaba era a comida, porque estaba acostumada aos manxares da terra. Sara gozaba moito tamén das celebracións: «Era moi bonito ver como cada un tiña diferentes formas de facer os aniversarios. Despois, nas festas nacionais de cada país, cada un levaba a comida típica dese día e explicaba como se celebraba. Era marabilloso». Esta, sin duda, foi a experiencia da súa vida: «A min cambioume completamente a vida. Abriume as portas a moitas oportunidades e sempre digo que son quen son grazas a esa experiencia que plantou a semente de moitas das inquietudes que teño e de como son tanto persoal como profesionalmente».

---

---