Dani Rovira: «Pasei de raiarme polos 40 a dicir: que moi ben cumprilos»

YES

valero rioja

Acaba de estrear «Odio» en Netflix, o primeiro especial de comedia da plataforma, e aínda que el confesa ter odiado no pasado, di que o que viviu no último ano serviulle para ter máis empatía coa xente e aceptar o que teña que vir. «A bailar a música que che poñan, aínda que sexa reguetón», asegura, entre risos, Dani Rovira

12 feb 2021 . Actualizado ás 11:34 h.

O malagueño está de sorte. Nos últimos meses ha gravado unha película, Mediterráneo, o primeiro especial de comedia de Netflix, Odio, ten un programa semanal en TVE, A noite D e cumpriu 40 anos. Todo iso despois de que o pasado mes de marzo el mesmo anunciase que lle diagnosticaron un linfoma de Hodgkin. Un tropezón que lle sacudiu a súa filosofía de vida e que converteu a crise dos 40 nun milagre. Aínda que a enfermidade tiña bo prognóstico, no medio dunha pandemia podían xurdir complicacións, por iso viviuno «non con medo, pero si con moitísima precaución». Como bo amante dos animais que é, proba diso é a Fundación Ochotumbao que dirixe coa súa parella, Clara Lago, non lle viu as orellas ao lobo, con todo, confesa que si que se sentiu «ao da guadaña moi de preto».

-Como che atopas?

-Estou forte como o vinagre de cooperativa.

-Vaiche fichar o Goberno, negociaches moi ben con San Pedro.

-[Risos]. Pero non con Sánchez, senón co San Pedro. Negociei, negociei, ao final púxenme forte e leveime o gato á auga.

-¡Miúda recuperación, non paraches! Película, programa, o especial de comedia, «Odio», 40 anos... Fixeches de todo.

-Si, si. E un pódcast. E fun ao dentista que facía moito que non ía, e ao oculista. Tiña moitas cousas atrasadas.

-Vícheslle as orellas ao lobo?

-Si, si que lle vin as orellas ao lobo. Esta expresión, fíxache, cando un é animalista, faise vegano e demais... co bonito que é o lobo, pero entendemos que si que lle vin as orellas, vinlle a puntita ao da guadaña. Non che vou a negar que o que me diagnosticaron a min ten bo prognóstico no 80 % dos casos, iso é moi moi ben, pero que che entre algo así en metade dunha pandemia... O meu oncólogo dicíame: «Dani, deste linfoma, tal e como estás e coa túa idade, vasche curar si ou si. Se non o tiveses e pillases o coronavirus, pasarías tres ou catro días regular e tamén, pero claro, non fagas o combo». Coma se eu fóra á tenda e dixese: «Ponme o combo de...». Vivino, non con medo, pero con moitísima precaución, porque ao final estás baixo un tratamento moi duro, que che deixa as defensas baixo mínimo, e se nuns deses días o bichito entroume... Aí si que está o da guadaña mirando moi de preto: «Eh, coidado co combo». Vin o suficiente como para que me cambie o chip en moitas cousas.

-Isto sacódeche dalgún xeito, sae un Dani distinto?

-Si, remóveche. A min véñenme imaxes coma se sacodes unha árbore de Nadal, e os adornos que non estean ben ou que non sexan necesarios caen, e quedas co esencial na túa escala de valores e de prioridades. É como a pantallita dos aeroportos que anuncia chégaas-

 

dás e saídas dos avións, de súpeto fai tacatacatá e cámbiase todo. Se cadra as cousas que estaban en primeira fila se han ir á última e cousas que non estaban apareceron.

-Que sae de primeiro na túa pantalla nestes momentos?

-O gozar do agora, que é a única realidade que temos todos. O pasado é importante, porque ao final somos o que somos por culpa das cousas que nos pasaron, pero o que vén mañá non existe. Estou nesta filosofía de «agora estou contigo aquí, facendo esta entrevista, gozándoa e non hai outra realidade que non sexa esta». Seguro que dentro de cinco minutos virá outro xornalista, seguramente mañá chova, pero hoxe está nubrado, parece que non vai chover, e penso: «Imos gozar de isto». Iso non quere dicir que non sexa previsor, claro que o son. Teño a comida quentándose e non digo: «O importante é agora». Non, non apágaa, que se non despois vai haber un incendio.

-Nestes meses, chegaches a perder o sentido do humor?

-Nooo, nooo. A ver, supoño que igual que na vida. Hai mañás que che levantas con dor de cabeza ou durmiches pouco, pero de xeito total non. En 24 horas poden pasar moitas cousas, pero non o perdín, aínda que isto non o tería que dicir eu, senón toda a xente que me acompañou neste proceso, que che dirían se o afrontei así ou asá. O que si que fixen foi permitirme, permitirme estar como nese momento estaba. Non fixen ningún traballo por finxir que estou ben para que fulanito ou menganito non o pasase mal. Estiven moi no agora, se tiña o corpo feito unha merda, con náuseas e apetecíame estar tirado no sofá, pois o fixen. Pero mesmo nese momento igual saíame un chiste. Víñanme: «Queres non se que?», e soltaba calquera bobada. Serviume moito o humor para rirme eu mesmo e para sacar un sorriso da persoa que estaba diante preocupada por min. Igual soltaba unha bobada e dicíanme: «Ai, Dani non digas iso». «Pshh, déixame que o diga se a min me fai graza». Aferreime ao humor máis que nunca.

-«Odio». Miúdos días para dedicarlle un espectáculo a Messi.

-Hostia, si. [Risos]. Si, eh... ¡Vaia movida!

-Dis no espectáculo: «Eu odiei ata fai moi pouquiño».

-Si, si. Realmente o que me pasou con este texto, que está escrito desde fai dous ou tres anos, aínda que agora que o retomei quedou practicamente igual, pero si que é verdade que cobrou como máis sentido. Tamén o ter pasado polo que pasei, faiche ser consciente de que se cadra non sentía odio, pero si que fun moi vehemente en moitas cousas. Se cadra non é odiar, pero igual é non pórche na pel do outro ou non ter un grao de empatía suficiente como o que estou a experimentar agora. Si, eu odiei. Odiei a xente concreta e situacións. Por exemplo, isto pasaralle a todo o mundo, pero hai momentos nos que non sabes moi ben como canalizar iso, se tes un día de curro que non podes máis, estás angustiado, éntrache unha dor de moas, tes media hora para baixar aos cans e xusto nese intre ponse a chover, pois che cagas na puta. De quen? Non sabes. De quen é a culpa de que me doian as moas, teña habido un atasco e de que na media hora que teño para baixar aos cans chova? Entendes ese tipo de frustración? Igual non é odio, é non saber aceptar que se che doen as moas, tes que baixar aos cans e chove... É o que hai. É máis unha actitude ante a vida, non resignarse, pero si aceptar o que vén. Bailar a música que che poñan, aínda que sexa reguetón. [Risos]. Perdón.

-Tamén dis que che gusta rodearche de persoas que digan «quéroche». Ti es un deses?

-Si, e cada vez dígoo máis. Custábame moito antes, porque abonda que che criaches nunha familia na que non se di, para que custe máis. Na miña houbo moito cariño e moito amor, pero non tivemos o costume de dicir do tirón: «Quéroche». Como che criaches niso, custa saír de aí, pero aos poucos vas aprendendo que é moitísimo máis valente dicirlle a unha persoa que a queres, e non ten que ser o amor da túa vida ou a túa nai, pode ser unha persoa á que lle tes cariño porque compartiches cousas. Hai niveis de querer á xente, non hai que estar a comparar: quéroche menos que á miña nai, pero máis que ao veciño. Non, simplemente, «quéroche, tío», «cáesme moi ben», «impórtasme», «es importante para min, quéroche» e xa está, non pasa nada. Iso paréceme moito máis valente que todas as toneladas de odio que se verten, xente que solta exabruptos pola boca, paréceme de covardes, dalgún xeito é unha forma de tapar algunha carencia ou inseguridade que ten un dentro.

-Explícame o milagre dos 40. Dis que estás pa´comerche, a verdade é que se che quedou un tipín....

-[Risos]. Tipín... Pois estou igual que antes, dous ou tres kilines menos, pero é verdade que desde que sigo unha dieta vegana, nos últimos dous ou tres anos si que me quedei un pouquiño máis delgadiño, pero estou moi contento. Os 40 ao final son como un punto de inflexión na túa vida, estás como na metade do partido, tes pensado moitas cousas: estou a facelo ben? Estou a tempo disto ou xa cheguei tarde para o outro... Empézasche a raiar, a ter como unha movida existencialista, e iso ao final, convértese no que todo o mundo fala: na crise dos 40. A min cos 30 pasoume, con 28 anos nos meus monólogos xa dicía: «Agora vou cumprir 30», pero dous anos antes. E esta vez igual. Pero no momento en que pasou todo, a pandemia, a miña enfermidade e unha chea de cousas máis, ao final cumprir os 40 foi do mellor que me pasou na miña vida, cando hai un ano era: «Ai, a crise dos 40», agora pensas: «Joé, que moi ben chegar aos 40». Cambia o discurso.

-Aquí, na Coruña, tes un irmán da alma.

-Si, David Perdomo dime: «You are my brother from another mother», «es o meu irmán doutra nai». Temos unha conexión moi especial. Nós coñecémonos fai dez anos en Madrid, tivemos unha conexión brutal, pero aos catro meses de acabar o programa, David decidiu volverse para a Coruña, ao final tes que estar onde está a túa xente e onde está o teu traballo. Foron dez anos de amizade, que non foi interrompida, pero si os nosos encontros. Eu con el teño unha conexión moi especial, coma se coñecésemonos/coñecésemosnos doutra vida, e esta oportunidade que tivemos agora de traballar en TVE, estou a gozala moito, porque todas as semanas está en Madrid tres ou catro días. queda en casa, compartimos... Efectivamente para min David Perdomo é un brother from another mother. É un hermanito elixido.

-De que che sentes máis orgulloso?

-Se algo me fai sentir orgulloso, a consecuencia é que durmo moi ben, e cando un dorme ben é porque de xeito consciente sabe que está en paz con todo o mundo. Eu creo que o estou e que todo o mundo o está comigo, que eu saiba, se logo hai alguén que agora mesmo estea decepcionado porque dixen ou feito calquera cousa... pero como agora mesmo non son moi consciente, estou en paz. Puiden cagarla, cometer erros, fracasar, pero todo o que fixen na vida, fíxeno con cariño. Eu sempre dixen que nesta vida hai dous tipos de persoas: os que veñen pisar e os que viñeron a deixar pegada. Eu cada pasito que dou, creo que é unha pequena pegada bonita. Estou orgulloso do cariño que recibo da xente da miña ao redor, porque estou rodeado de xente moi bonita. Isto funciona por vibracións, por frecuencias, e cando tes xente que vibra nunha frecuencia moi bonita, entendo que é porque a túa é parecida. Estou orgulloso da xente que me rodea e que me quere, porque creo que mos gañei, e eles pensarán o mesmo. Ao final é simplificar, estou rodeado de xente bonita que intento coidar día a día.