María: «Teño 63 anos, el 46, e estamos enamoradísimos»

YES

MARCOS MÍGUEZ

María e Juanjo levan doce anos xuntos e son a proba de que o amor non ten idade, aínda que tiveron que defenderse dos prexuízos. «Cando o home é maior non hai problema, pero se somos nós cambia a cousa», di María que agora non se imaxina a vida sen el

08 feb 2023 . Actualizado ás 13:16 h.

Hai moi poucas parellas como Juanjo e María. Moi poucas que despois de doce anos sigan tan namoradas como o primeiro día e moi poucas, poquísimas, nas que ela sexa 17 anos maior que el e que, a pesar de todo, teña sido capaz de antepor o seu amor aos prexuízos. «Eu tíñaos, era das que dicía que xamais estaría cunha persoa máis nova que eu, e moito menos da idade dos meus fillos» —confesa María, que acaba de cumprir os 63 e empezou con Juanjo cando ela tiña 51 e el 35. Pero cando o amor chega é imparable e arrasa mesmo con aquilo que criamos inimaxinable. «Eu caseime por primeira vez aos 17, novísima, tiven aos meus dous fillos enseguida, pero despois separámonos», conta María botando a vista atrás e resumindo unha vida intensa, na que ela destacou pola súa fortaleza. É unha loitadora que estivo 34 anos a cargo de negocios relacionados coa barbería, con refachos «moi bos, outras regulares, e outras peores», pero xamais dependeu dun home para vivir.

«Despois de separarme, tiven algunhas relacións curtas e, pasado un tempo volvín casarme cun dez anos maior que eu. Esa persoa arruinoume totalmente e tiven que remontar, así que, como che podes imaxinar, con máis de 50 anos, eu non tiña ganas de ter unha relación con ninguén. Estaba nese punto da miña vida en que tiña os meus negocios, a miña casa, os meus fillos e non buscaba nada», avanza María cun sorriso na boca que delata esa sorpresa que a vida lle ía a deparar. «Eu sempre lle dicía a unha amiga que é como unha irmá: 'Sister, eu quero un home que me queira, non que me encha a neveira, que xa ma encho eu, pero tampouco que ma baleire», explica.

"O meu con María non se pode explicar, foi de 'xa para xa', eu só vía e vexo a unha muller guapísima, cariñosíma e alegre, a idade nunca me importou e o que digan os demais non me afecta"

«Coñecémonos no centro comercial no que eu tiña o negocio. El traballaba noutro local e todo foi moi aos poucos, pero xamais nese tempo pasóuseme ter unha relación con el. Tomabamos café, contabámonos as cousas, e desde o principio pareceume un mozo encantador, especial, porque todo o mundo que coñece a Juanjo queda prendado, ten don de xentes, e eu nese momento víao como un amigo, esa é a verdade». Esa amizade foise estreitando e estreitando máis ata que, desde novembro que empezou todo ao verán en que se fixo evidente ese amor, Juanjo xa deu mostras máis que palpables do seu interese por ela. «Foime trasteando, pero eu, en canto el daba un paso, púñalle o freo da idade», conta María, que se desfai agora en atencións ao seu amor. «A min nunca me importou —aclara Juanjo—; eu viña doutra relación rota, tiña un fillo de 7 anos, pero non pensaba na idade de María, só vía a unha muller guapísima, cariñosísima, alegre, vital, e o certo é que eu non son de facer caso ao que dirán. Nunca me importou. Pero o meu con María non se pode explicar, pode soar a niñería, pero para min foi ‘de xa para xa' desde o primeiro día. Pensas que o que che pasa é como de conto de Disney, quixen estar ao seu lado desde o primeiro momento», confesa Juanjo, que cumprirá a finais de novembro os 47.

MARCOS MÍGUEZ

«PASOUNO PEOR ELA»

«Pasouno peor ela que eu, pesáballe o que podía pensar a xente, os seus fillos... Niso sempre teñen máis molestias as mulleres porque hai máis prexuízos», apunta Juanjo, mentres María fai unha defensa da súa relación. «Agora estamos superfelices e tráenola á expectativa, pero é certo que somos nós mesmas, as mulleres, as que pomos as barreiras. Eu estiven cun home dez anos maior e iso non se vía raro, non había unha mirada distinta cara a el. E, mira, se eu non fixese caso ao corazón, non estaría agora tan feliz como estou. A min un día fáltame Juanjo e eu non se que facer da miña vida. E dicho unha muller que acaba de cumprir 63 anos —confesa emocionada—. Pero el deume paz, tranquilidade, fixo que me valore máis e sobre todo axudoume a ser moito máis familiar, el é moi entregado en iso».

E os teus sogros? A túa sogra? Como llo tomaron? «Foi moi ben todo desde o comezo, el está moi unido a eles e xamais nos puxeron un problema, todo o contrario. A miña sogra di que son o motor da familia, porque non paro, son un bulebule, pero o certo é que sempre estiveron aí apoiando», conta María, que volve atrás para contarme como foi ese primeiro empuxón para que a faísca se fixese fogueira.

«O BICO DA miña VIDA»

«Saímos unha noite aquel verán de hai doce anos e primeiro fomos a cear a un local de Matogrande . Recordo que me puxen uns vaqueiros, unha camiseta branca básica e uns taconazos, pero cando o vin chegar a el, de sport, porque eu estaba acostumada velo de traxe no traballo, pensei: ‘É aínda máis neno, pareceume moi, moi novo vestido coa súa camiseta'. Nesa conversación díxenlle que me encantaban as verbenas, que son moi de aldea, que se quitase esa imaxe de rica que dicía que aparentaba, e con esa información, cando acabamos para cear, soltoume: ‘En Lorbé hai verbena, imos?' E alí fómonos. No coche ía tan nerviosa que non paraba de falar e falar e falar, así que no camiño el botouse ao carón na beiravía, apagou o motor e deume un besazo. Foi o bico da miña vida. Desde ese día non nos separamos nunca máis. Logo fomos a bailar e xa foi todo rodado», lembra María abrazada a Juanjo.

"Desde fai un par de anos notei o bajón físico, pero el sempre me anima niso: veme cos ollos da alma, do corazón"

Neste camiño de rosas, houbo dificultades, poucas, pero hóuboas. «Ao principio é complicado —apunta el—, é impactante para os demais, e bo, eu tiña un fillo pequeno, que agora xa vai cumprir 19, e non sempre nolo puxo doado. Ao pai de María tamén houbo que gañarllo, pero como eu son moi natural, fíxose moi sinxelo. Recordo cando coñecín aos fillos de María nunha festa, só lle levo 3 anos ao maior, e esas situacións non son cómodas de arranque, con todo, a mirada de estrañeza está máis nos outros, para min non hai esa barreira en absoluto. Ela, dun tempo para aquí, está moi obsesionada co paso do tempo, pero non sei por que», sinala el. «¡Pois porque xa non é o mesmo, desde hai dous anos sentín un bajón físico e agora cólgame todo», chancea María, que non deixa de recoñecer que Juanjo a anima sempre nese aspecto. «El veme cos ollos da alma, do corazón, e non lle importan as engurras e iso é marabilloso».

Algunha vez hanvos confundido con nai e fillo? «Si, si. A min algunha coñecida veume con mala baba en plan: Ai, é o teu fillo? E eu respondinlle con normalidade: ‘Non, é a miña parella'. Aínda hai xente moi entrometida, pero afortunadamente a estas alturas dáme igual. É como ese tópico de que é mellor ter ao lado a un home maior porque che vai protexer máis. Pois non, eu estiven con algunha da miña idade e outro de moita máis e con quen me sentín máis coidada e protexida foi con Juanjo», alza María.

«A min ela deume paz, tranquilidade e ganas de volver a casa, que iso é a vida para min, quero estar sempre ao seu lado», sorrille el mentres ela fai evidente a súa diferenza de idade. «Ás veces de broma dígolle: ‘Cariño, cando eu me casei por primeira vez ti aínda non andabas», ja, ja, ja, ri a gargalladas María, que rompe unha lanza polas mulleres que lla xogan por amor. «Algunhas analizan tanto a situación que non deixan cabida a que xurda, e desde aquí dígoo: ‘Nunca é tarde'». Se o amor non ten idade, estarías con alguén 16 anos maior que ti, entón?, lle azuzo a María. «Quita, quita. Iso pono clarito: ‘Sempre cun máis novo, mozas, niso saímos gañando'», responde triunfal mentres se abraza a Juanjo que a colle no colo dun salto despois de facerse a foto. Despois de ver como se miran, dicir que son felices é pouco.