Miguel Herrán: «Na miña casa non hai espellos, pero é intencionado»

Pola voz e o xeito de responder o teléfono, xa se intúe que Miguel Herrán (Málaga, 1996) é sincero, directo e próximo. Despois duns minutos de conversación, as expectativas quedan curtas. É desas persoas que se expresan sen andrómenas; non lle importa espirse verbalmente e é capaz de discernir entre o éxito e a felicidade. A vida deste malagueño deu un envorco fai seis anos cando o pararon pola rúa para ofrecerlle unha película, un papel que lle deu o Goya ao mellor actor revelación. De non aspirar a nada, conseguiuno todo. Despois do seu personaxe de Río na casa de papel, que lle trouxo o recoñecemento internacional, viría o de Christian en Elite . Agora acaba de estrear Ata o ceo, un thriller dirixido por Daniel Calparsoro, no que interpreta a Anxo, un mozo ambicioso que fará o imposible ata chegar todo o máis alto.

-A este paso, vasche acabar crendo que o teu é atracar.

-E non o é? Estaría ben, xa me atracaría eu un banco e iríame a unha illa como Río. O dos coches non o vexo tanto, é moito esforzo, mellor un banco que é todo dunha.

-Mira que Anxo se mete en leas. A ambicioso non lle gaña ninguén.

-Non creo, e se houbéseo xa procuraría el ser máis que o outro.

-Conectaches con el?

-Si, de feito tiña momentos na creación do personaxe que mo levaba a casa. Por exemplo, no ximnasio practicaba moito como adestraría este tío, como iría ao ximnasio, con que actitude, con que roupa, que pesas escollería, que adestramentos faría. Eu son unha persoa moi boa, moi tranquila, non busco conflitos, evítoos sempre que podo. E un día eu estaba agachado colocando unha pesa, e un mozo, que levaba dous pesas na man, para non darme, díxome: «Oe, coidado», e eu respondinlle: «Coidado ti». E pensei: «¡Hostia!». Mireille e díxenlle: «Perdón, perdón».

-É a terceira vez que coincides con Tosar nun proxecto. É cuestión de tempo que acabes en Galicia.

-Tosar é a hostia. É o mellor que che podes botar nesta industria con diferenza, e na vida tamén.

-Din que é moi bo anfitrión, que leva aos seus amigos a casa dos seus pais.

-A casa dos seus pais non hei ir, pero á súa muller e aos seus fillos coñézoos, ceamos xuntos, teño unha relación con el de moito cariño, é unha persoa á que admiro e quero con tolemia.

-A película é un pouco como a túa vida: da nada ao ceo, non?

-Si, un pouco si, pero eu non tiven que pisar a ninguén para chegar ata aquí.

-Refírome ao ascenso. Ti fai cinco anos tiñas unha vida diferente.

-Absolutamente, non tiña nada. Era unha persoa que tiña unha nai marabillosa, grazas a deus, que foi un pouco o que me fixo triunfar, e pouco máis. Non quería estudar nada, non tiña ningún proxecto de futuro, nin laboral nin persoal. Era unha persoa que nin sequera se quería a si mesmo, era tan malo e tan cabrón que non me gustaba. Era moi novo, non tiña as ferramentas para entenderme, nin para comprender o que me pasaba, non tiña máis nada que odio dentro.

-Cambiouche moito a vida?

-Do todo. Imaxínache, agora mesmo xa estou a cambiar de idade, estou a entrar na vida adulta, cambioume todo a nivel profesional e persoal. Son outra persoa completamente diferente.

-Para ben?

-Para ben, para ben.

-Botas de menos algo da túa vida de antes?

-Absolutamente nada. Non teño nada que botar de menos, porque todo o que me gustaba, mantéñoo.

-O de estar sempre no foco, como o levas?

-Hai días que mellor, outros que peor, vai un pouco por épocas. Agora mesmo estou moi ben, é algo que levo con normalidade, dentro do normal que pode ser esta situación. Pasoume factura, pero agora mesmo non me provoca nada malo, todo é bo, e por suposto estou moi agradecido. Se realmente isto fose unha situación que eu non puidese soster e que me consumise, a min ninguén me obriga a seguir nesta profesión. Eu xa me formei un colchón económico co que podería irme a calquera lugar, comprarme unha casa humilde e vivir tranquilamente facendo calquera outra cousa, pero a verdade é que sinto verdadeira paixón pola miña profesión.

-Dalgún xeito podes dicir que a interpretación che salvou a vida.

-Si, díxeno cando gañei o Goya. A min a interpretación deume unha vida.

-Pásanche cousas inquietantes. Que é o máis surrealista que che pasou ultimamente?

-En Italia, cun grupo de amigos. Chegamos a Sardeña, alugamos unha lancha, e cando a xente se decatou de cal era o noso destino e que lancha era, empezáronnos a perseguir todos os iates, por todos lados, lanzábanse á auga, se parabamos a lancha, aparcaban quince barcos aos nosos ao redor e baixábanse a facerse fotos. Era un pouco tolo. O máis tolo que eu vivín desta situación foi en Italia, alí a repercusión da casa de papel foi monumental.

-Os teus comezos foron de película, paráronche pola rúa.

-Foi un pouco así. Un día ía camiñando cuns colegas pola rúa, aínda non tiña estudos nin nada, ía ao colexio, pois bo, a figurar… Á saída do teatro Sol de York, dixemos: «Ese é o de Aquí non hai quen viva -por Daniel Guzmán-». Chamounos e díxonos: «Oe, rapaces, vide p'acá». Achegámonos e empezounos a contar unha película, que el era director, que estaba facendo unha peli, que buscaba a un rapaz, parecido a nós, da nosa idade, da rúa... Nós mirámonos como dicindo: «Este tío estase quedando connosco, está a vacilarnos, crese que somos bobos ou algo. Se este é actor, que director nin que leites». Empezounos a facer preguntas: «Vós tedes rúa feita?». Mirounos un pouco, a verdade que levabamos unhas pintas bastante rueiras, e dixo, sobra a pregunta. «Que anos tedes?», díxonos. «15, 16…», respondemos. «Ah, vale. Sabedes conducir motos?», preguntou. «Si, de feito teño unha», díxenlle eu. «E gustaríavos facer unha película?», preguntou. «Vai, veña, está a vacilarnos», dixemos. «De verdade, que é un personaxe moi pequeniño na peli, trata da vida dunha persoa que se vai facendo maior e isto sería para o principio», contounos. E dille un dos meus colegas: «Canto pagas?». «5.000 euros», dixo. E responde : «Eu por menos de 10.000 non che fago unha merda». Mírolle eu e dígolle: «Pois eu cho fago gratis». «En serio?», preguntoume. E eu: «Por suposto, se me estás dicindo de facer unha peli, eu fágocha gratis». Deille o meu número e chamoume.

—Dixeches que che gustaría contar a vida da túa nai. Sentes que llo debes?

—Non sinto que lle deba absolutamente nada, creo que á miña nai lle estou devolvendo aos poucos todo o que quitei no seu día. Eu coido moito á miña nai, é unha persoa á que quero moitísimo. Non é algo que faría pola miña nai ou como homenaxe, sería máis que nada unha homenaxe ás nosas historias, tanto á miña como á súa. Contar a súa vida e a miña, porque me apetece, porque creo que pode ser interesante para a xente, porque é unha vida moi curiosa e cinematograficamente ten o seu punto, se se fai ben.

—É quen che pon os pés no chan?

—Si, ela e moita xente, toda a xente da que me rodeo, non me adoito rodear de parva. A miña nai é como a miña asistenta persoal, de feito. quedou sen traballo con todo o do covid, e eu ao ser autónomo, digamos que é ela quen me leva absolutamente todo, de todo, de todo.

—A confianza é plena.

—Por suposto. Todo o meu é da miña nai, literal. Teño unhas cousas asinadas onde pon que todo o meu é seu. Máis confianza que nela non a podo ter.

—Alguén que ten 14 millóns de seguidores en Instagram, pensa moito o que comparte?

—¡Que vai!, para nada. De feito, teño épocas. Agora mesmo vexo que a moitos dos meus compañeiros, as marcas regálanlles cousas e todo son agradecementos. Eu sinto que con todo o que estamos a vivir, e o que queda por vir, creo que o último que debemos facer é xactarnos do ben que nos vai en redes. A xente está pasando moita fame e estao pasando moi mal. Neste aspecto, esta vez si que o coidei. Polo resto, eu subo cousas cando me apetece e moi de cando en vez, ás veces por colaboracións, ollo, pero non sinto ningunha responsabilidade en absoluto. Hai cousas que fago na miña vida que non subo a redes, pero imaxínome que eu e todo o mundo.

—Nalgunha ocasión dixeches que che deixaches engatusar polos «likes», é un mundo moi tentador, non? É doado caer?

—Non só é tentador, é que é un mundo no que se ti che sentes mal, tes un día de bajón ou non che ves guapo, recorres a subir unha foto dun día que che sentiches ben para que a xente che diga agora mesmo o ben que estás e segundo iso, ti constrúes a túa autoestima. Iso é tremendamente falso. Para min as redes son o que son, son un negocio. No meu caso concreto, é un traballo. Eu non tería redes se non tivese a situación que teño. Parécenme algo moi perigoso, que che poden facer moito ben, se tes un negocio, unha empresa ou algo que publicitar, pero creo que determinar a túa autoestima ou a túa felicidade en base aos likes que recibes de persoas que non coñeces de nada é moi perigoso. É moi difícil gustarlle a todo o mundo, de feito é imposible, creo.

—Insistes na idea de que o diñeiro che quita felicidade.

—Non, non, non creo que quite a felicidade. O diñeiro a min o que me fixo é deixar de gozar das cousas materiais. Eu o meu primeiro soldo gasteimo toda nunha moto, e esa moto era a miña moto, íame con ela ao cabo do mundo, e calquera me podía dicir algo da miña moto, que era a mellor do mundo. Cada vez que subía era feliz. Agora mesmo teño unha chea de motos, dáme o mesmo una que outra, préstanme motos… pero xa non teño ese goce das cousas materiais. É certo que o diñeiro che dá unha tranquilidade económica, que neste mundo é moi necesaria, porque é certo, o diñeiro non é importante cando o tes, pero, cona, eu estiven en situacións que se non tes diñeiro, non comes. Ou che queres ir ver á túa parella a non se onde e se non tes diñeiro para pagar a gasolina, non podes ir vela, ou non podes estudar o que che apetece. Non creo que o diñeiro quite a felicidade, pero si creo que cando o tes, as cousas materiais, polo menos no meu caso, pasan a un plano no que non me fan tremendamente feliz. Cando me prestan un coche ou unha moto, gózoa os cinco primeiros minutos que estou amais , pero logo xa non o valoro como un obxecto material que me vai dar certa felicidade. Non ansío o conseguir que cousa para eu estar mellor.

—Es moi franco á hora de expresarche, moi transparente tamén cando mostras as túas emocións. Non é habitual que unha persoa con éxito ou coñecida móstrese tan abertamente.

—É certo que non o vexo moito, pero eu prefiro ser así, cando vas de cara as cousas son moito máis sinxelas. Eu vinme de pequeno en situacións que... Mentín moito, metín moitas trolas e engañifas, e sempre o pasaba mal, porque non estaba contento nin co que había devandito nin co que estaba a pasar, nin co que ía pasar cando a outra persoa se decatase. Ao final deime conta de que o mellor que podes facer é dicir a verdade, doia, non doia, e xa está. Sobre todo ser sincero cun mesmo. Se eu me sinto mal, síntome mal, o que non podo facer é sentirme mal e venderche en Instagram que estou ben, se non, eu voume a sentir peor, porque non é real.

—Igual sorprende porque escasea.

—Eu tamén creo que a xente non se toma tempo para pensar, pasa moi por amais das cousas, en xeral, do que sucede, do que lles sucede a eles mesmos por dentro, de por que fan o que fan ou se comportan da forma en que se comportan. Eu tiven un noxo tan grande cara a min mesmo cando era pequeno, cheguei a odiarme tanto e a sentirme tan mal por como era, e por non saber que facer para cambialo, que a día de hoxe que teño as ferramentas, a consciencia do que me sucede, do que vexo á miña ao redor, de como entenderme, de como cambialo e mellorar como ser humano... Para min iso é o máis importante que hai na vida, escoitarse a un mesmo, poder ir cara a onde un quere, porque hai moita xente que se acaba perdendo porque non sabe como escoitarse, ou non sabe que cona pásalle.

—Fuches moi valente á hora de contar a obsesión que tiñas co teu físico. Chegaches a un punto de aceptación?

—Si, cheguei hai tempo. Hai momentos que estou mellor, outros peor, pero o nivel de aceptación que teño cara ao meu corpo xa é constante. Estea mellor ou peor, xa sei que é algo que podo cambiar e que está na miña man, e non me altera en absoluto.

—Non che pasa factura mirarche ao espello?

—Non, non me pasa factura pero direiche que na miña casa non hai espellos. É verdade. Soamente hai un e hai que abrir unha fiestra.

—Adrede?

—Si, é a propósito.

—A túa tarefa pendente é gozar do presente. Dixeches que ás veces a cabeza che vai moi rápido nese sentido.

—Eu para o 2021 pido seguir igual, que sexa todo un equilibrio, nin moito descanso, nin moito traballo. Ás veces planeas moito o futuro sen gozar o que tes entre mans. Cando dixen iso referíame a outra cousa. Non é porque pense no futuro, é que eu ás veces estou a facer algo con amigos e estou a pensar noutras cousas que podería estar a facer, e cando empezo a facer esas cousas, estou a pensar en por que non estiven aproveitando o tempo cando estiven cos amigos… É o que falabamos antes, hai que escoitarse, pararse... Non se eu se é vivir o presente, non me gustan as palabras tan místicas, pero digamos que o que quero agora é organizar a miña vida e tomar as rendas. Estou a facerme adulto ou iso creo, teño 24 anos, xa empezo a independizarme e a xestionar todo este tipo de cousas da vida adulta que non vivira, e quérome adaptar. Non busco nada máis, é que estou moi ben. Con que todo vaia igual…

---

---

---