Como estamos no que estamos apenas falamos da condena adicional que nos caeu con Todo Isto. Falo das reunións dixitais, encontros online, videollamadas, calls, o vello skype, os zoom, hangout, duo, jitsi, webex, zoho, ante, cabe, baixo, con, contra, tris, tras. Ata marzo, as videollamadas eran un divertimento xuvenil do que algunhas renegabamos polo seu descaro entrometido. Había entón unha rebeldía inútil por manter protexida a intimidade que a cámara atosigaba. Pero entón chegou o confinamento e mandou parar. E é agora cando comprendemos o verdadeiro significado da palabra teletrabajo e do pesadelo que significan as reunións a distancia e os tropezóns da tecnoloxía. Porque todos eses gigas que nos venderon as compañas non están a ser suficientes para atender a avalancha de encontros imposta pola distancia social e que transcorren entre semeoye, nosetescucha, nopuedoproyectarlapresentación, maríasehacolgado e acércatemásalmicro. En poucas semanas aflorou unha nova contorna relacional que xa está pedindo o seu manual de autoaxuda do tipo Como comportarse nunha reunión de traballo.
A nova normalidade ha descuberto a capacidade dalgúns para enfocar a cámara cara ao ángulo menos conveniente, de forma que podes acabar falando con dous ollos dun tamaño tal que ata se perciben as legañas. Nunca tivemos tanta información deses compañeiros de reunión cuxa mesa de traballo ou, peor, cuxa casa coñeces por culpa do covid. Hainos esmerados, guarretes, ordenados, modernos e rococós. Hainos tan reservados que prefiren tirar contra unha calada parede branca e tan despreocupados que pola pantalla acadas a ver moito máis do que quererías, de forma que a conversación pasa a un segundo plano e o teu afán é descubrir que narices é aquilo que asoma polo terceiro caixón.
Tivo que chegar Pandemia para descubrir que as reunións dixitais son como o sexo por Internet. Ou como a música militar. Unha contradición en si mesma.