Luis Tosar: «Unha vez ofrecéronme moitísimo diñeiro e dixen que non»

YES

NANI GUTIÉRREZ

O actor galego con tres Goyas estrea en Netflix «Os favoritos de Midas», un «thriller» de seis episodios no que interpreta a Genovés, o dono dun imperio mediático ao que extorsionan ata o límite das súas posibilidades. Tosar, unha vez máis, sáese

13 novs 2020 . Actualizado ás 15:19 h.

O ano que vén Luis Tosar (Lugo, 13 de outubro de 1971) cumpre 50 e ten ilusión por celebralo ao grande, se as circunstancias llo permiten. Aos seus 49 e botando a vista atrás, recoñece que desde que é pai de León e Luana está moito máis activo. «Eu se non traballo teño unha tendencia ao aburrimento, voume mustiando, pero con eles é imposible. Descubrín cousas de min que non sabía nin que tiña dentro, como a miña habilidade coa madeira», asegura o actor. Tosar estrea agora Os favoritos de Midas, unha serie na que interpreta a Genovés, un executivo ao que un grupo anónimo lle pide 50 millóns de euros. Se non os entrega, empezarán a matar a inocentes ao azar.

-Tantos anos sen facer televisión, que foi o que che atraeu de «Os favoritos de Midas» para lanzarche?

-Primeiro que tiña moitas ganas de traballar con Mateo Gil e logo o guion doutro galego, Miguel Barros. Dos dous tiña moi boas referencias, de Mateo pola súa película Blackthorm, unha das miñas favoritas, a min gústame moito o wéstern. E a Miguel xa o coñecía un pelín, así que a oferta era moi tentadora de saída.Tamén supuña a posibilidade de facer tele nun formato pequeno, seis episodios, un xeito máis próximo de enfrontalo.

-Como unha peli de cine.

-Sei que aos seriéfilos e cinéfilos moléstalles moito, claro que a serie ten tics de serie, pero a nivel de rodaxe foi igual que facer unha peli, só un pouco máis longa.

-O teu número da sorte é o 13, naciches o 13 e agora estreas un 13. Tes a sorte a favor, estás nervioso?

-Máis que nervioso sinto curiosidade, estrear en liña quítache un pouco de tensión da noite de vodas, pero queres saber que pasará a partir de certo momento.

-Pórse na pel dun rico dá medo, vese nesta ficción, todos os problemas que che pode traer.

-Si, ja, ja. Non me expuxo que pórse na pel dun rico puidese levar aos problemas como os que ten Víctor Genovés. Poden ter problemas, pero agardo que pola súa saúde, non sexa o que lle pasa ao meu personaxe.

-Ti por diñeiro que fixeches?

-Eu traballo [risos]. Niso non me diferencio de nada co resto do mundo, traballo a cambio dunhas cantidades que son moi diversas. A min encántame o que fago, é vocacional, marabilloso, pero é o meu traballo. Fágoo por diñeiro.

-Traballas, como todos, pola pasta.

-Si, evidentemente fago cousas que non teñen como obxectivo iso, proxectos que non teñen outra forma de facerse máis que o puro desinterese, pero cando che convertes en profesional tes que ser remunerado polo traballo que fas. Canto mellor fágalo, o lóxico é que che paguen mellor, pero non sempre é así.

 -Considérasche ben pago?

-Si, non só ben pago, senón un afortunado e un privilexiado. Hai moita xente á que non lle están indo tan ben as cousas agora mesmo.

-Sexan Connery antes de facer o cásting de «007» díxolles aos produtores: «Ou me collen ou me vou». Dixéronche non a ti nalgún?

-Si, hai pouco dixéronme que non a unha cousa que non era con cásting, pero que crin que era para min. De feito, tiven case unha oferta, mandáronme guion, lino, pero logo dixéronme que era unha decisión que non se tomou. E quedei moi chafado cando souben que non era para min. Foi para outro, claro.

-Era un caramelo bo?

-Si, pero prefiro non dicirche cal porque non é xusto para o que o está facendo.

-Para facer de Genovés, que punto tiveches que traballar máis?

-O psicolóxico. Entender como este home está onde está e que está disposto a facer. Discutín moito con Mateo, tivemos dúbidas polo comportamento de Genovés: non tiñamos claro cal era o motor deste home.

-Iso vese desde o principio: vanse cargar a alguén se non dá o seu diñeiro. Atópase con ese dilema.

-Aí empeza unha viaxe do espectador, ata onde chegaría eu? Que estaría disposto a sacrificar? Porque co diñeiro dos demais un nunca ten problemas, pero se che tocan a túa propiedade...

-Ti es rañas ou soltas pasta?

-¡Eu soltei pasta toda a miña vida!, ¡perdín moito diñeiro!... Sempre foi por axudar a alguén, por botar unha man nun momento complicado.

«Ricardo Darín e outros colegas veñen a casa dos meus pais, que son xente normal, de campo. A miña nai dilles: ‘Queres máis tortilla?'. Os actores agradecen ese relaxo»

-Ou sexa, que lles deixabas diñeiro aos teus amigos.

-Mogollón. Deixei mogollón de diñeiro toda a miña vida. Iso está ben por unha banda, pero logo non é tan moi ben. Eu deixeille diñeiro a persoas que logo non fixeron un só xesto.

-Iso pásache porque vas cumprir 50 e xa tes «cadáveres» na mochila...

-Bo, e porque eu antes gañaba diñeiro para min, non tiña problemas con botar unha man onde fose, pero hoxe en día teño que atender a uns fillos, a unha familia, as responsabilidades afectan. Pos as cousas no seu lugar.

 

MANOLO PAVÓN

-Díxenlle a Carlos Blanco que me dixese algo malo de ti e respondeume que eras asquerosamente bo.

-Ja, ja, ja.

-Dime algo malo del.

-Imposible, porque eu con el teño unha afección moi especial, foi das primeiras persoas en Galicia que me deu chance. El traballaba nun programa que se chamaba Con Perdón e chamoume para facer sketchs con el; eu téñolle especial cariño porque o asocio a aqueles primeiros anos. Admíroo moito: é un dos grandes creadores de escena.

-Ti fixeches moitas pelis. Tes tres Goyas, que lle pides agora á túa carreira?

-Non son especialmente ambicioso, gustaríame seguir traballando con certa tranquilidade, gustaríame dedicarme a isto na vellez e ter a saúde suficiente como para estar activo e digno. Daríame cun canto nos dentes porque é moi complicado. Non hai moita xente maior dedicándose, por desgraza. É un mundo de mozos.

 

NANI GUTIÉRREZ

-Pois peor é para as mulleres, quéixanse de que aos 50 non lles chegan papeis. A ti si, non?

-Si, isto é un patriarcado. Non hai ningún problema con que haxa un sex symbol de 50 anos formando parella cunha actriz de 20, pero ao revés é máis difícil.

«Antes de ser pai, tendía á melancolía, se non estou a traballar, tendo a mustiarme. Agora con dous nenos estou sempre activo»

-En calquera caso que saibas que agora na redacción dicíanme: «Luis ten un punto». Tes algo de sex symbol?

-Si, refírome a que cos homes nese aspecto o mundo é máis permisivo.

-Si, si. Eu estouche entendendo, enténdesme ti a min? [Risos]

-Si, e eu encantado, ademais, ja, ja.

-Cales son as túas armas, á parte da túa presenza que impón?

-Que son moi traballador.

-Ti crees que dicindo iso de faríanche un match en Tinder? «Son traballador e limpo»...

-Iso en Galicia arrasa, ja, ja, ja. «Teño sete vacas, unha corte de 25 metros cadrados...». Eses valores hai que reivindicalos, si. Eu son un mozo bastante normal, pero fai tanto que non estou no mercado que xa non sei.

-Vaiche a festa? Es de falar?

-A festa vaime cada vez menos, eu sempre fun festeiro, pero gústame xa tranquila, a barbacue...

-Maribel Verdú picouse nunha ocasión porque lle preguntaron polos fillos e respondeu: «Por que non llo dicides a Tosar?». Así que aí vai: Cambiouche a paternidade?

-Si, para ben. Sobre todo que desde que son pai estou moi, moi activo. Eu tiña unha tendencia natural ao aburrimento, se non estaba a traballar. Non me convén parar, tendo á melancolía, voume mustiando, pero agora con dous fillos estou moi activo. Recuperei habilidades, manexo a bricolaxe, estou a facerlle unha casa de madeira ao meu fillo, animeime con outra obra en casa con madeira. Hai unha certa pericia que non era consciente que a tiña e que ma descubriu a paternidade. Co meu fillo xa xorde esa necesidade de montar outros mundos. Iso é unha marabilla. E réstaslle importancia a temas que antes tiñan demasiado, e iso para os actores é importante. Os fillos cámbianche o centro de gravidade.

-Tes festa preparada para os 50? Algo en mente?

-Aínda me falta un ano, entón... Pero gustaríame celebralo ao grande, faime certa ilusión.

-Ricardo Darín contoume unha vez que estaba entusiasmado coa túa hospitalidade, que o trouxeches a casa dos teus pais. Valos traendo para que vexan o bo que temos?

-¡Home claro! Para que a miña nai diga: ‘Come máis tortilla', ja, ja.

-A túa nai non flipa?

-Os meus pais xa o van normalizando, xa lles podo aparecer con calquera, sábeno. Si, de cando en vez lévoos, porque a miña familia é xente moi tranquila, normal, de campo. E os colegas séntense moi tranquilos e integrados. A xente que está moi exposta á fama esas cousas agradéceas. A familiaridade, o relaxo.

-Ti iso necesítalo nunha rodaxe?

-Promóvoo con algúns actores, máis que con outros. Ricardo e eu coñecémonos extralaboralmente hai moitos anos, traballamos xuntos só unha vez, pero a nosa amizade hase trabado a base de confidencias, de complicidades, de moitas conversacións transoceánicas. Non sei, conectamos de xeito especial. Eu procuro nas rodaxes que a cousa sexa o máis fluída posible porque me gusta traballar con tranquilidade, non me gusta o conflito, gústame levarme ben coa xente e que haxa bo rolo. Iso creo que é san e efectivo, a xente ponse máis creativa e anímase máis cando hai confianza.

-Nesta profesión fanse amigos?

-Si, aínda que tardes moito en coincidir. Javier Bardem é outro caso. En realidade coñecémonos nos luns ao sol, a nosa amizade plantouse aí.

-Algunha vez dixeches que non a un papel no que che ofrecían moito diñeiro?

-Si, non era un papel, era un anuncio. Ofrecéronme moito, moito diñeiro e dixen que non. Non tiña reticencias co produto, pero non me gustou a forma na que mo ofreceron, pareceume moi agresivo, macarra, co diñeiro por diante e non todo se ten que facer así. Daban por sentado que todo o mundo ten un prezo.

-Fixeches moito de malo, necesitas agora cambiar ou vas segundo ofrécenche?

-Fixen de malo, pero tamén de bo. Eu son coñecido por tres ou catro cosas, pero fago moitísimas máis, e aí é onde está a variedade. O que pasa é que non teñen tanta repercusión, procuro facer a miña carreira con cousas que me gustan, outras intento descartalas, e cando teño que traballar si ou si porque non teño outras cousa, pois traballo.

-Candela Pena contoume que había aprendido moito do bar dos seus pais. Cal foi a túa escola?

-Eu lémbrome de pequeno facendo voces, imitacións, os meus curmáns pedíanme que fixese o diálogo de tal peli. Aí estaba xa a cousa. Cocíase algo, logo o meu profe de Literatura no instituto, Mavisa, marcoume de preto coa lectura en voz alta. É unha das persoas que máis me influíu para que me dedique á actuación. Empeñouse en clase: «Le esta poesía, esta redacción...», e meteume en teatro.

-Carlos Blanco tamén me chivó que unha vez che equivocaches en «Mareas Vivas» e todo o equipo aplaudiu. Es tan perfecto?

-Equivócome máis que antes de todos modos, son moi estudioso, é un problema que teño, pero xa me permito máis equivocarme, antes púñame moi nervioso.

-Gabino Diego cando coñeceu a Fernán Gómez do medo que tiña non o puido saudar. A ti pasouche con alguén?

-Non, eu traballei con Fernán Gómez, que era unha persoa que impuña, é verdade, pero era moi respectuoso, moi educado. En ningún momento sentín iso; así que con ninguén máis, porque se alguén podía impor, era el.

-Es mitómano?

-Son moi fan de Robert de Niro, eu non sei de onde vén, pero conéctame con el de forma brutal. Véxome todas as súas pelis, por malas que sexan. Non o podo evitar, o outro día quedei vendo Heat, e mira que Pacino me flipa, pero De Niro ten algo para min magnético, é unha debilidade. Pero deume moita pena a morte de Sexan Connery, un actor ao que lle tiña especial aprecio, tamén pola proximidade de que fose escocés, conéctanos culturalmente.

-Es moi morriñento?

-Si, o que pasa é que agora estou a falar contigo e aquí en Madrid está chovendo a cachón. Cada vez parécese máis co cambio climático.

-Aínda lle queda moito a Madrid para parecerse a Galicia.

-Agora xa non son tan morriñento, só da miña familia, aí é cando me poño nervioso. Boto de menos aos meus pais, á miña irmá, pero non sei, eu creo que os galegos sempre temos a sensación de que imos volver en calquera momento.