Saltarse a norma á toureira. A Policía ponnos sobre a pista das anécdotas máis enxeñosas dos últimos meses. Porque nisto da pillería non hai quen nos gañe. ¡Ai! Se o Lazarillo levantase a cabeza...
12 novs 2020 . Actualizado ás 10:19 h.Admitámoslo. Somos pillos por natureza. Ten que haber un xene que desde fai máis de cinco séculos invítanos irremediablemente a saltarnos a lei á toureira. Feita a lei, feita a trampa; as normas están para non cumprilas e poderiamos seguir cunha retahíla dos devanditos populares sobre o asunto. Porque... hai algo máis noso que facer da nosa capa un sayo? Se non que llo digan ao director de Seguridade Cidadá da Coruña, Carlos García Touriñán, que nos relata mil e unha anécdotas da picaresca española do século XXI, desde que se iniciaron as restricións ata hoxe. Sexamos claros, todos levamos un lazarillo dentro e tamén é bo botarlle un pouco de humor á situación. ¡Que xa toca!
Co pan debaixo do brazo
E, nesta ocasión, non se trataba de bebé recentemente nado. Se non dun veciño que durante o estado de alarma do pasado mes de marzo saía todos os días a comprar pan á mesma hora. Ata aí todo ben. O problema é que xa levaba a barra de casa: «Foi ao principio, nas fases 1 e 2, cando só deixaban saír para facer a compra. Facía esa xogada. E a primeira vez pódecha coar, pero despois comprobamos que o que facía era pasear. Tivemos que facerlle un seguimento», explica Touriñán que indica que o pícaro pillado in fraganti recibiu unha sanción administrativa.
O amor todo o pode
Pero non só de pan vive o home. Porque o amor todo o pode e todo o move. Proba diso foi a doutro veciño, de «moi, moi avanzada idade», que hai unhas semanas decidiu saltarse o toque de queda á unha da madrugada. A policía pillouno fóra do seu barrio e el alegou que ía ver á súa noiva: «O comentario que fixo xa non cho vou a dicir. Só che digo que cando me contaron o caso dixéronme de broma que tiñan dúbidas de se multalo ou darlle un premio». Pero a pesar de gañarse a simpatía dos axentes, recibiu unha sanción.
Dunha nunha
Que durante o confinamento mais estrito as visitas ao súper foron o máis recorrente e que calquera escusa era boa para ir á tenda é unha obviedad. Pero postos a rizar o rizo, hai quen non tivo pudor en facerse a permanente enteira. Porque unha cousa é ir varias veces á tenda e outra moi distinta é acudir ao supermercado a por unha peza de peza de froita, e ao intre, a por outra, e así sucesivamente: «E cando digo unha é unha, literal. O billete se cadra era duns céntimos. Ata se queixaban as caixeiras».
Un clásico
E logo está a de pasear ao can, outro clásico do confinamento, pero que a día de hoxe tamén serve de escusa co toque de queda: «O outro día atopámonos a unha persoa ás dúas da mañá paseando ao can. A primeira vez dixo que saía a esa hora de traballar, e cooulle, pero logo cando o ves outro día, xa lle preguntamos que a que hora saía e comprobamos o traballo que tiña. Vimos que non era posible que saíse de traballar a esa hora. Se cadra estivo vendo a tele ou o que sexa e antes de botarse a durmir pois decidiu baixar ao can porque tiña ese costume de antes. Pero dáche a desculpa de que vén de traballar a esa hora cando non é certo».
Saír custe o que custe
O anuncio de Feijoo o pasado 30 de outubro sobre o peche perimetral das sete cidades galegas pillou a todo o mundo co pé cambiado, mesmo aos axentes. Por iso é polo que durante esa xornada houbese certa comprensión con aqueles que puxeran pés en polvorosa: «A orde publicouse só media hora antes de que se puxesen os controis e houbo xente que intentou saír da cidade porque se cadra tiña unha viaxe programada ou mesmo había quen non se decatou da noticia. Bo, non se se se decataron ou non, pero é posible. O que faciamos era non deixalos saír porque non podes, pero tampouco os sancionabamos se se daban a volta».
Os non convivientes
Logo ademais da saídas, un cabalo de batalla recorrente durante toda esa fin de semana, e aínda o é hoxe na actualidade, son as reunións dos non convivientes: «Hai xente que o sabe facer moi ben, pero é certo que durante os primeiros, a xente tiña claro que non podían estar máis de cinco persoas, pero non que tiñan que ser só convivientes. Que ocorre? Que ao principio se lles avisa, pero agora xa non hai desculpa para que todo o mundo o saiba».
O policía de balcón
É unha figura infalible para detectar a non convivientes, segundo explica Touriñán. Pero este colaborador policial que xurdiu na época máis dura do confinamento e tamén se pode pode equivocar: «Todos os días nos entra no concello nove ou dez denuncias sobre xente que está a facer deporte de forma individual, ao aire libre e sen máscara. Pero é que poden facelo así. É unha das excepcións. En ximnasios, non, nin en locais pechados, pero si ao aire libre. Poden ir correr ou en bicicleta sen máscara. Hai xente que non o sabe e denúnciano ou che chaman para dicircho».
O acosado
Non só denuncian os que cumpren de forma estrita as normas e queren que todos os demais tamén cumpran, «que é moi loable», senón tamén aquelas persoas que por motivos médicos están exentos de levar máscara. En ocasións, aseguran sentirse acosados: «Hai xente que os mira mal e en máis dun caso hanos insultado ou mesmo chegaron a ter algún problema con eles. Denuncian que se senten acosados por non levar máscara». E, nese sentido, envía unha mensaxe de tranquilidade: «Temos que entender que hai xente que vai pola rúa sen máscara e que pode ir, ben porque faga deporte ou ben porque ten un certificado médico que o avale». .