O propietario do negocio asegura que se venden como rosquillas. Ata para levar para a casa». Antonio Álvarez está á fronte do restaurante Brasil de Verín. Os seus sogros, Francisco e Hortensia, emigraron á zona de Curitiba e un verán de hai 51 anos regresaron a terras ourensás, onde abriron un bar que aos poucos se converteu en hostal e restaurante. O de chamarlle Brasil estaba cantado. A muller de Antonio, Manuela Prado, é a cociñeira e encargada de elaborar a mellor torta de queixo que probei nos últimos anos, e non foron poucas. No Brasil tamén traballa José Manuel, irmán de Manuela, e xa andan por aí Víctor e Antonio, que forman parte da terceira xeración. A fin de semana pasada o deseñador Roberto Verino e a súa muller invitáronme a comer á súa casa-adega-viñedo-paraíso coincidindo cos últimos días da vendima. Eramos seis persoas e o xantar servírono os do citado restaurante. «Aprendín moito con Roberto. Teño moito que agradecerlle. Escoitando aprender máis que falando», sentencia o hostaleiro.
LAGOSTINOS DO TÁMEGA
Antes da aclamada torta tomamos empanada e uns lagostinos que Verino comentou en ton de broma que eran do Támega. Veume á cabeza o Padrenda, un mesón que había no barrio de Casabranca de Vigo, onde servían percebes de Ourense, que non eran outra cousa que unhas deliciosas patacas fritas en tixola. Por non falar do marabilloso marisco de cortello, que aparecerá en canto chegue o frío. Estes lagostinos eran de verdade, aínda que nunca teñan nadado nun río. «Agora imos tomar unha das grandes especialidades da zona», anunciou o deseñador. E, efectivamente, o cabrito estaba espectacular. «É o prato que máis saída ten xunto co salpicón de marisco», apunta Antonio, que é capaz de ofrecer no interior o mellor da súa zona e da costa galega. E chegou a sobremesa. A pesar de que xa non tiña moita fame non deixei nin unha migalla da xenerosa ración. «É moi sinxela. Faise coma se fose un flan. Utilizamos queixo Philadelphia, callada, nata, leite e azucre. Ponse a ferver e hai que estar continuamente dándolle voltas. Non vai ó forno», aclara. Unha torta, unha comida, unha compaña e uns viños de Gargalo dos que non se esquecen. Por certo, presentáronme á novísima presidenta da D. Ou. Monterrei, Lara dá Silva, de 30 anos.
A ORIXE DO LICOR CAFÉ
Da torta de queixo non se se se presume en Verín, pero si do licor café. No museo situado no claustro dos Mercedarios (a guía contoume que tan só quedan catro relixiosos da orde) afirman que Monterrei «é ou berce do licor café». Na exposición dedicada a este produto inclúen tres receitas, unha de 1893, outra de 1940 da verinesa Elena dá Tahona, e unha terceira de Álvaro Cunqueiro. Unha pena que non inclúan unha cata coa visita. Pola noite tomei algo na variada vinoteca Gandainas, onde apostan polos produtos de calidade. Presentáronme ao propietario de Ou retiro do conde, unha casa rural que amplía as posibilidades turísticas da zona. Unha técnica de turismo ensinoume os segredos do parador de Monterrei, inaugurado como tal no 2015. O palacio dos Condes, a casa reitoral, a atalaia, a igrexa do século XIII... E toda cunhas vistas espectaculares sobre un val interminable só estragado polo fume duns incendios que de lonxe emborronaban a paisaxe idílico. E a cousa non fixera máis que empezar. Unha pena. A pesar da calor funme a camiñar para limpar a miña conciencia tras devorar a torta de queixo. Merece moito a pena a visita a Verín.