Tras meses de inactividade, os pacientes non queren perder graxa. «Sorprendentemente, fago moitas rinoplastias e recheos de beizos, que non se ensinan como antes», asegura Javier Valero, que viu duplicado o seu traballo tras o confinamento
20 sep 2020 . Actualizado ás 17:35 h.«As operacións aumentaron tras o confinamento, sin duda», afirma o cirurxián Javier Valero desde a súa clínica da Coruña. O tamén xefe de Cirurxía Plástica do Chuac asegura que as intervencións nas zonas que a máscara deixa á vista, como a periocular, ou os tratamentos na fronte, creceron. Pero móstrase sorprendido polo moito que o fixeron tamén as cirurxías doutras zonas que apenas ven. Beizos e narices é do que máis está a ver Valero estes meses, que asegura que o ritmo se mantén de cara ao outono e que, ao contrario do que se agardaría, xamais pasaría por quirófano para mellorar a súa imaxe: «Se houbese unha pastilla que a tomases e volvéseche guapo, tomaríaa», chancea.
-Que é o que máis se operan os teus pacientes tras o confinamento?
-Unha cousa rechamante é que aumentaron moito os recheos de beizos, e iso eu si que creo que debe de ser porque como se usa a máscara esas 24 horas que tes hinchazón e que non queres que che vexan, pásalas desapercibido e enmascarado. Debe ser iso, pero realmente non che podo dicir por que motivo aumentou tanto. Con todo, non se debe aos aumentos de peso, porque se non serían fundamentalmente liposucciones, e non se están facendo. Sorprendentemente, aumentou a rinoplastia moitísimo, os recheos de beizos e a blefaroplastia (pálpebras) moitísimo tamén, que ten a súa lóxica, porque é unha parte que agora mesmo é importante. E logo a cirurxía mamaria de aumento e redución.
-É verdade que as pálpebras coa máscara convértense na zona máis visible, xunto coa ojera.
-Si, e en moitos casos hai un afundimento que se produce de forma natural no malar, no pómulo, que é producido porque temos un ligamento que dificulta a drenaxe linfático e que agora estamos a esmagar coa máscara.
-E iso como se reverte?
-O que está facendo a xente son aumentos dos pómulos con ácido hialurónico, non cirúrxicos. Aumentaron moito na zona do contorno, da fronte tamén. O que se ve agora coa máscara aumentou bastante, pero sorprendentemente o que se ve pouco, como os beizos, aumentou moito. E eu a única explicación que lle atopo é que a xente aproveita que non se lle nota agora. Pero tampouco se goza, por dicilo dalgún xeito, nin se loce como antes.
-É curioso que non haxa moitas liposucciones nun momento no que moita xente colleu peso polos meses de confinamento.
-Un dos motivos é que a xente que llo puido permitir gastou moito menos e destinou ese diñeiro, polo menos parte del, máis neste tipo de cousas que non son moi caras, como os recheos ou a toxina botulínica na zona periocular. Tamén me sorprende moitísimo a rinoplastia. E hai xente que tiña ganas de facerlla, porque tiven pacientes que igual viñeran hai dous anos e que o decidiron agora. Pode ser que teñan pensado ‘pois mira, mozo, a vida pode dar cambios sen que un o agarde, e se non tomas unha decisión, non a tomas nunca'. Ninguén se agardaba un cambio tan bestial na nosa vida.
-Talvez se animan agora para os cambios máis drásticos ao estar escudados tras a máscara e pasar máis tempo en casa?
-Pois iso non o pensou, pero pode ser que teñas razón. É verdade que hai xente que estivo en casa, aínda que non é todo o mundo. E coas rinoplastias, como ademais en moitos casos tardas semanas en atoparche con moita xente e non che verán os hematomas nin as secuelas, cando o fagan pensarán que che ven mellor pero non saberán o que pasou. Aínda que se son sincero, a maior parte das mulleres si que saben o que pasaron. Os homes niso somos máis bobos, ¡ja, ja! O certo é que a cirurxía plástica aumentou. Talvez non como din algúns, que comentan que se triplicou, pero creceu sin duda.
-En canto dirías que aumentou?
-É que é difícil dicilo, porque tiñamos atrasada toda a cirurxía da época na que non se puido operar e que se retomou despois. Pero os meses de xullo e agosto, que son de pouco traballo comparado co habitual, pois igual foi o dobre que antes. E agora mesmo estamos a dar citas para cirurxías estéticas para mediados de outubro, que non é habitual. Nisto á xente non lle gusta agardar, é de hoxe para mañá. Podes estar seis anos pensándoo, pero cando o decides, ten que ser nese momento. E eu que teño videoconsulta, ata programei cirurxías de persoas que viñan doutros países.
-Entón os homes tamén se operan máis desde o confinamento?
-Pois si, fíxache. Que conste que eu sempre percibín que as mulleres representan o 90 % das cirurxías e que os homes se fan cirurxías moi limitadas para que non llas noten os compañeiros. Por exemplo, blefaroplastias pero só transconjuntival, é dicir, nunca detrás da pel, para que non se lle vexan as cicatrices e iso. Tamén tivemos máis rinoplastias en homes; ginecomastias, que é a extirpación do exceso de graxa nos pectorales, que lles cohibe moitísimo e moitos tomaron a decisión de facelas durante este ano... Aumentaron ademais as liposucciones nos homes, pero non en persoas obesas. Son liposucciones de alta definición, non das clásicas para baixar volume. Estas son para marcar máis o abdome, o pectoral, o lateral... Con todo, en homes non creceron os aumentos de beizos. Seguen facéndose moi poucos.
-E puideches irche de vacacións con tanto traballo?
-Só tiven unha semana, ¡pero goceina como nunca! Non podía deixar o traballo. Habitualmente íame dous ou tres semanas.
-Cando retomastes a actividade, o bum foi inmediato?
-Volvín abrir o 11 de maio, podía facelo antes pero non quería sen ter todos os medios de protección. Custoume moitísimo, de feito fixen un gran pedido conxunto coa Sociedade Española de Cirurxía Plástica. Xa había xente que nos chamaba desde unhas semanas antes, e dábame moita rabia, pero quería agardar a ter todo e a que o persoal soubese como utilizar o material e desinfectar. Pero foi abrir e ás dúas semanas estabamos xa operando.
-Cambia o perfil das intervencións de cara ao outono?
-Non, por agora seguen na mesma liña. Houbo algunha cirurxía xenital, que son máis de verán e de xente nova, pero non houbo cambios.
-Entón, podemos dicir que á muller lle preocupa menos o peso que ao home agora mesmo?
-Realmente, como che dicía, a liposucción que se está facendo o home non é de volume, senón de forma. As mozas igual fanse máis o abdome, a cintura, a cadeira ou as cartucheras, como se lles chama, por volume ou por ter gañado peso en moitos casos. Os homes o que queren é marcar o abdome, os pectorales, a zona lateral dos dorsais anchos... coma se estiveses no ximnasio, por dicilo dalgunha forma. Falamos de xente que non está obesa nin ten sobrepeso, como moito un mínimo.
-Debe de ser complicado conxugar a discreción co asesoramento.
-Hai unha diferenza de traballar enorme entre a nosa e a doutros países. No Brasil, moitas mulleres teñen un cirurxián plástico de cabeceira que lles vai dicindo os seus defectos. A min xamais se me pasou pola cabeza dicirlle un defecto a un paciente, salvo que teña moita confianza comigo e pregúntemo. Pero se non, paréceme pouco ético. Creo que é crearlle un complexo. E se vesme fisicamente a min, que non me coido nada e que teño un nariz feísima, como vou ser eu capaz de dicirlle a alguén que se ten que operar o nariz? Diríame: «Mira, opérache ti».
-En casa do ferreiro...
-Non, pero non é algo que non me preocupe en absoluto. A ver, se houbese unha pastilla que a tomases e volvéseche guapo, tomaríaa, pero non son un home preocupado pola beleza persoal. Con todo, estou casado cunha muller á que lle gusta estar perfectamente coidada sempre, que tamén é cirurxiá, aínda que non plástica, e que se fai as súas cositas. Para min a cirurxía é cirurxía, e gústame que as cousas queden ben. Coma se es arquitecto e queres que queden as casas o mellor posible.
-Que non se lle pode preguntar nunca a un paciente?
-As súas motivacións persoais, cunha excepción: que vexa que a persoa poida ir obrigada ou presionada. Unha das grandes vantaxes de que agora os acompañantes non pasen é que van con maior liberdade, sen presións. E se insísteche moito en que entre a parella, xa che mosquea.
-Aí dislles que non?
-Eu dígolles que son eles quen van tomar a decisión, que as parellas cambian ou non cambian. É unha operación para toda a vida e non para un noivo ou noiva. Poden axudarse da familia ou da parella, é razoable, é unha opinión máis. Pero unha cousa é iso e outra notar que esa persoa está presionada, porque o outro non vai estar nunca satisfeito. Vai querer unha Barbie, ou simplemente ofender e molestar.
-E se queren un cambio esaxerado?
-Eu non o fago, porque se non é o paciente o que se arrepinte, eu si que me vou arrepentir. Hai outros cirurxiáns que o poden facer, eu non teño interese. Prefiro non meter a pata.