Abrir a fiestra

La Voz

YES

asdf

19 sep 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Este cheiro dulzón e esa brisa lixeira que che golpea ao abrir a fiestra. Poucas sensacións máis orgánicas, máis sensuais, máis agradables. Abrir a fiestra da oficina e respirar... Un dos soños que a modernidade se cargou, comprada por arquitectos de edificios chamados intelixentes tan listos que o primeiro que facían era clausurar aos humanos para que quedase clara a súa condición de bichos enjaulados nun circuíto pechado no que o aire do aire era acondicionado.

Moitos anos houbo que soportar a mirada displicente dos gardiáns dos Novos Edificios que cabeceaban con superioridade se un ser humano vulgar preguntaba por que as fiestras deixaran de abrirse. Ás veces clausúraa xustificábase nas tendencias suicidas que aniñan nalgúns de nós e aí a fechadura era unha protección sobrevinda para librarnos de nós mesmos.

Tivo que vir Pandemia para sinalar que esa suposta intelixencia inmobiliaria era en realidade un síntoma de estupidez. O virus pásallo pipa nos espazos pechados e a recomendación conecta agora co que xa nos pedía a alma: necesitamos espazos abertos que nos conecten co noso cerebro reptiliano, segundo o mito anticientífico proposto por Paul McLean nos sesenta. Pero é que ademais esas súper oficinas eran unha especie de prescriptoras do covid.

Non é a primeira vez que un virus obriga aos arquitectos a tomar un rumbo diferente ao previsto. A tuberculose sublimó as terrazas, os espazos abertos, a claridade e as ventilacións e excitou o xenio de arquitectos como Lle Corbusier ou Alvar Aalto que resolveron as escuridades victorianas para deixar entrar a luz e o aire nas primeiras casas da arquitectura moderna. Ata o mobiliario simplificouse para facelo máis manexable e hixiénico nunha ruptura drástica co anterior, pechado e rococó.

No noso confinamento covid entendemos ao fin por que as casas teñen balcóns. Miles de persoas atoparon neles os seus únicos centímetros de sol e aire libre. O mundo enteiro nunha terraza. Eses beirís habían ido saltando polo aire coincidindo coa especulación inmobiliaria que espremeu o metro cadrado ata converter en vivendas o que eran pouco máis que armarios. Nese estiramento lamentable do centímetro, o balcón converteuse nun luxo.

Unha valenciana, Beatriz Colomina, instrúe hoxe desde Princeton a quen saben que o coroa cambiará o noso xeito de vivir. Casas distintas, cidades diferentes. Unha mirada nova cara á aldea. Unha concepción alternativa dos espazos.

Un grandísimo reto que ben podería abordarse desde a Escola de Arquitectura da Coruña. Por exemplo.