Silvia Alonso, actriz: «Abúrrome moito de min mesma»

Descubrímola en Terra de lobos, pero aos poucos, Silvia Alonso (Salamanca, 1989) coouse nas series máis populares da nosa grella televisiva como Velvet, Sen identidade ou Instinto: «Fíxenme actriz para vivir outras vidas. Abúrrome moito de min mesma e xogar a ser outra persoa con outras experiencias é moi enriquecedor». Aínda que se confesa miedosa, apaixónanlle os retos: «Se logrei superar o meu temor ás agullas, xa podo facer case calquera cousa», asegura.

-Estás abonada á comedia. Este verán habémosche visto en «A lista dos desexos» e meses antes en «Ata que a voda nos separe».

-É un xénero que me encanta, moi agradecido á hora de traballar e ademais como son unha gansa, vaime xenial. A lista dos desexos é unha película bonita para botarse uns risos, tan necesarias neste tempo que estamos a vivir. O sentido do humor axúdame a afrontar os momentos difíciles e a quitarlle peso ás cousas.

-«A lista dos desexos» é unha «road movie», unha historia sobre a amizade e un canto á vida.

-Iso é. Son tres mulleres que se atopan en situacións complicadas, dúas delas sofren un cancro, e deciden irse de viaxe nunha caravana para cumprir os seus desexos. É unha película que fala de non deixarse vencer polo medo, de sacar o positivo das adversidades e de perseguir e gozar aquilo que realmente che fai feliz.

-O teu personaxe é Mar, a mellor amiga de Eva, á que lle detectan un cancro de mama, interpretada por María León.

-Si. Mar é unha moza moi vitalista e divertida que se converte no principal apoio de Eva durante a enfermidade, está aí para sostela pase o que pase. Vive cunha loita interna de emocións, porque sabe que ten que estar forte para axudar a Eva, pero por dentro está morta de medo.

-Como foi rodar con Victoria Abril?

-Pois, cando mo dixeron tiven unha mestura rara de sensacións. Por unha banda, pensei: «¡Que moi ben! ¡Miúda sorte!». E doutra banda, entroume medo, porque me impuña moito traballar con ela. É unha pasada como traballa, controla o set desde o minuto uno no que o pisa. Sabe perfectamente onde debe colocarse e o que ten que facer en cada momento. Sáelle de forma natural. É alucinante. Aprendín moito con ela. E María León é marabillosa. Aínda que temos enerxías distintas, hai unha parte do traballo que entendemos igual e saíron cousas moi bonitas.

-As ganas de vivir plenamente e de gozar da vida atravesan a pantalla en cada plano. Ti es de vivir o momento con intensidade?

-Vivo ao día e gústame gozar de cada momento, cada vez máis. Con todo, tamén son moi controladora, gústame telo todo atado e amais sendo actriz resulta complicado non mirar ao futuro. O primeiro pola incerteza do noso oficio e despois, porque a nosa axenda de traballo sempre vai bastantes meses por diante de nós.

-Por certo, fixeches xa a túa lista dos desexos?

-Fíxache, ata o momento non mo expuxo, pero ao facer a peli, foi un tema habitual entre nós. Viaxar polo mundo durante un ano, estaría no primeiro posto da miña lista. Apetéceme sobre todo descubrir Filipinas, Sudáfrica e Colombia. Ademais, gustaríame pór en marcha un negocio co que poder conciliar a miña carreira como actriz. E outro desexo é falar idiomas. Encantaríame poder irme á cama e levantarme ao día seguinte falando inglés, italiano e francés. ¡Sería fantástico! Oxalá.

-Outro tema que aparece na película é o medo. Ti es miedosa?

-Moito. Tiven que aprender a lidar co medo e a non quedar bloqueada. Tiña unha fobia tremenda ás agullas e despois de moita terapia xa podo ir ao médico con naturalidade. Se logrei superar o meu temor ás agullas, xa podo facer case calquera cousa.

-Nesta cinta, as tres protagonistas sodes mulleres. Parece que os personaxes femininos van cobrando forza e adoptando novos roles na ficción. Como foi a túa experiencia?

-É certo que aos poucos van xurdindo personaxes, como o de Candela Pena en Hierro , de mulleres en situacións e roles aos que non estamos acostumados velas en ficción. Con todo, na miña experiencia, as mulleres estamos destinadas a ser a que agarda, a que non acciona, a que está para servirlle a trama ao home. Esa é a sensación que eu tiven.

-En sériea «Instinto», que rodaches xunto a Mario Casas, tocouche gravar escenas de alta voltaxe. Que tal che enfrontas ás escenas íntimas?

-Bo, son parte do traballo. Son incómodas e xérase certa tensión, porque che sentes máis vulnerable, pero se hai bo rolo co teu compañeiro e ademais, o equipo crea un ambiente agradable no set, pois intentas facelas o mellor posible para que pasen e listo.

 -O mellor de ser actriz é…

-A posibilidade de vivir outras vidas. Eu abúrrome moito de min mesma e xogar a ser outra persoa con outras experiencias é moi enriquecedor, porque aprendes moito. Pórche na pel doutras persoas axúdache a cambiar a perspectiva das cousas e comprendes situacións que doutro modo non entenderías.

-Lévasche o personaxe a casa ou desconectas e esquécesche do traballo?

-O meu traballo é actuar, a interpretación, pero non exerzo de actriz as vinte e catro horas ao día. Non vivo obsesionada co meu oficio. Cando acaba a miña xornada de rodaxe, volve Silvia.

-Cóntanos, como é Silvia Alonso?

-É unha vándala, unha auténtica gansa, pero tamén son controladora e apaixónanme os retos.

-E que é o que menos che gusta da túa profesión?

-Talvez que en ocasións che convertes nun produto comercial e aínda que o entendo, recoñezo que non o xestiono do todo ben.

-Tes moitas ganas de...?

-Facer unha mala malísima, un personaxe deses que produce moito rexeitamento no espectador. Unha muller retorta e maquiavélica, porque é un rexistro novo e suporía un reto para min.

-O mellor consello que che deron.

-¡Uy! Que é necesario aprender a dicir non. É algo que me custa unha chea, pero ultimamente estou a mellorar moito. Os cambios custan. Vou pasito a pasito.

---

---