«Queriamos casar xa, antes de que el se fose de novo»

YES

BASILIO BELLO

Unha voda exprés. Mary e Gonzalo van ao contraxeito. Mentres os noivos de toda España tratan de aprazar as súas ligazóns para o 2021, eles puxéronse as pilas para que non pasase deste verán. Había un motivo

12 sep 2020 . Actualizado ás 09:55 h.

Mary e Gonzalo non tiñan pensado casar, polo menos non por non o momento. Pero chegou o confinamento, e o que non tiña nin trazas, converteuse nunha necesidade, nunha urxencia. Mentres miles de noivos viron como os seus plans viñan abaixo por culpa do covid, e apurábanse por conseguir unha boa data para o 2021, esta parella de Carballo movíase para organizar a ligazón canto antes leste mesmo verán. En pouco máis dun mes todo estaba resolto: cátering, vestido, lugar do banquete, decoración, flores... Non se crean que foi algo así ás toas, un arrebato de «mañá casamos co posto». Non, non. Non faltou nin o máis mínimo detalle. Gran parte de culpa tívoa Tamara, amiga dos noivos, e talvez futura organizadora de eventos, porque só hai que ver a que lio case soíña. Pero vaiamos por partes.

Volvamos á urxencia da ligazón, porque ten unha explicación. Gonzalo é mariñeiro, dedícase á pesca do atún en Ecuador. Pasa varios meses embarcado, sen máis contacto que un teléfono vía satélite polo que se comunican un par de veces á semana porque se non, non sae a conta. Mentres Mary segue co seu día a día. Traballa como auxiliar nunha clínica dental e intenta levar a separación o mellor que pode porque confesa que «é moi, moi duro». «Para el é máis duro porque é el o que o está vivindo, pero claro, ti estás aquí esperando a que veña que leva cinco meses e medio sen vir e non sabes cando vai poder volver, nin canto tempo nin nada», explica.

Como calquera parella de noivos que leva tres anos e medio de relación, despois dun tempo vai tendo cada vez máis cousas en común. E a raíz do confinamento, cada xestión que Mary propúñase facer pola súa conta complicábase porque requirían a presenza de Gonzalo, co que legalmente non tiña ningún lazo. Sen ir máis lonxe, esta vez foise en febreiro coa intención de regresar en maio, pero colleulle o período de alarma polo medio, e non o fixo ata xullo. Entre medias, 154 días que se fixeron eternos. Ela, lonxe da súa familia e del. Para o máis mínimo trámite bancario tiña que mobilizar á familia de Gonzalo, co batifondo que isto supuña en pleno confinamento. Así que o máis sinxelo era pasar polo altar, un paso que lle daría liberdade a Mary para actuar en nome de ambos as longas tempadas que el pasa fóra de casa. «Traballo fóra nunhas condicións que non son como estar en España; pasa calquera cousa e ela está...», sinala Gonzalo, que confesa que atrasalo pola situación actual non era unha opción porque nunca quixeron unha voda multitudinaria. «Queriamos casar xa, antes de que el marchase de novo», di Mary.

Os preparativos fixéronse entre terra e mar. Mary ideaba, comentáballe a Gonzalo, e el, como tampouco podía a facer moito máis, aceptaba. «Eu chamaba cada tres días e cada vez era unha cousa nova, xa o sabía todo o mundo... non me deu tempo a nada. Cando eu cheguei case estaba todo listo», di Gonzalo.

A data da voda tamén era outro enigma, xa que aínda que el regresase en xullo sabía que en calquera momento podía soar o teléfono para embarcar de novo. Fixárona para o 22 de agosto, e saíu todo ao pedir de boca, coma se o destino saldase unha débeda pendente. Os noivos tiñan claro que querían que fose unha voda moi sinxela, contrataron un cátering para que se encargase do churrasco e polbo e pouco máis. Con Gonzalo embarcado, Mary traballando todo o día e que non querían moito bombo, non lle deron moitas máis voltas. Cando Gonzalo chegou a porto, a prioridade era gozar ao máximo dos días libres, porque non sabían ata cando se ían prolongar, así que os preparativos pasaron a un segundo plano. «Eu realmente son un pouco desastre e tocabame traballar nove horas ao día, non me ía encargar de nada, eu tiña o catering e punto», di Mary.

Iso pola súa banda, porque enseguida entrou en xogo Tamara, que non ía permitir que ese día especial pasase sen pena nin gloria. Certo que ía consultando coa noiva pequenos detalles para ver se eran do seu gusto, pero ela soíña llo guisó. Acondicionou unha casiña de pedra que os seus sogros teñen en Seaia, Malpica, e montou un atrezo que nin a wedding planner máis cotizada do momento. «A voda ía ser moi sinxela pero metinme eu por medio, e pedinlle a Ruibal, un amigo ao que llo quero agradecer, unhas mesas que son unhas nasas, porque el traballa no mar... Ademais abrín o baúl dos recordos, porque os meus sogros emigraron a Londres, maletas de pel, lámpadas de bronce con mármore, cadeiras vintage... Eles non se imaxinan nin a metade das cousas, van a flipar», comentaba Tamara días antes da celebración. Catro días despois, os noivos fliparon. «Tamara tomouno moi en serio, se non fose por ela seguramente non tería sido tan acolledora e tan bonita como foi», di o noivo. Os tres, Tamara, Gonzalo e Mary coinciden á hora de elixir un dos momentos máis especiais: cando os recentemente casados bailaron cos seus pais.

Mary e Gonzalo contaban con despedir aos invitados e irse para casa, pero non, de novo os amigos impedírono. Uns días antes da celebración, deixáronlles no felpudo un agasallo moi especial, dúas noites na suite presidencial dun hotel de Malpica. Ao día seguinte, ela reincorporouse ao traballo e fai tan só uns días que el partiu de novo. «Non é a cousa máis bonita do mundo irme agora, igual se fose noutras circunstancias sería doutra maneira, pero tal como estamos é duro. Canto antes o faga, antes consigo o que quero, e pódense pensar outras cousas», di este recentemente casado que, aínda que hai anos que vive do mar, despois dun parón retomouno de novo fai case dous. Soña cun traballo en terra, pero tampouco lle importaría seguir navegando se fose máis preto de casa. «Agora marcho á outra punta do mundo. Antes aínda podiamos tocar terra uns días para dar unha volta e cambiar de aires, pero agora non creo, teremos que estar todo o tempo no barco». Tempo terá para contarlle aos seus compañeiros que o que se imaxinaba como «unha churrascada, quizais un pouco máis elegante para xuntar aos amigos de sempre e familiares próximos» acabou converténdose nun día inesquecible. De non querer casar pasaron a querer facelo unha vez ao mes.