É leste o segredo de Letizia? A raíña rexeitou un xeado con azucre en Benidorm, pero recibiu de bo grado un prato de torreznos en Soria. Un síntoma dos fieis a esta corrente alimenticia que, no fondo, baséase nas receitas da avoa
17 ago 2020 . Actualizado ás 13:49 h.Xeados non, torreznos si. Esa foi a sorprendente elección da raíña Letizia durante a súa xira estival polas diferentes comunidades. A visita dos monarcas a Benidorm o pasado 3 de xullo non supuxo ningunha sorpresa dietética. Un heladero quixo ofrecerlle o seu produto, pero Letizia informoulle de que na súa casa non consumen azucre. O artesán, que non dispuña de xeados sen edulcorante, quedou coas ganas de servirlle un. Foi entón cando saíu no seu auxilio o rei que, para non deixar con mal corpo ao home, non dubidou en saltarse a regra e, de paso, gozar dun azucarado xeado de turrón. A anécdota non pasou a ser máis nada que iso. A ninguén lle estrañou entón que a dieta da raíña sexa libre de azucres engadidos. Pero a sorpresa chegou tan só uns días despois en Soria. Alí Letizia non só se aventurou a probar as frambuesas ecolóxicas coas que lle brindou unha veciña de Vinuesa, senón que tamén mostrou interese, e moito, ante un prato de torreznos que non chegou a probar en público. Iso si, pediu que llos puxesen nun táper para levar. Como é posible que a raíña rexeite un xeado polo simple feito de que contén azucre e non unha pila de grasientos torreznos?
Se hai un movemento alimenticio que dea resposta a esta pregunta, ese é sin duda o realfooding, que o que vén dicir é que nos alimentemos da comida real, esa que nos preparan as avoas e cuxos ingredientes veñen sen envase algún. Empecemos por definilo. E para iso botamos man de Carlos Ríos, o líder do movemento e o azoute dos famosos e influencers que promocionan a comida non saudable. «O realfooding é un movemento que defende a comida real, a de verdade, e que clasifica os alimentos dispoñibles no mercado en función de se son saudables ou non. Isto é algo que vén determinado polo seu grao de procesamiento, e apoiámonos na evidencia científica. Hai numerosos estudos dos últimos 20 anos que recoñecen que este é o mellor método para categorizar os alimentos», explica.
TRES GRUPOS DE ALIMENTOS
En concreto, son tres os grupos de alimentos que diferencia un bo realfooder. Nun extremo, no mellor, atópase a comida real, que engloba aos alimentos frescos que conteñen un só ingrediente: o que presenta o propio alimento. Aquí entrarían as froitas, os legumes, as hortalizas, os froitos secos, o peixe ou a carne. No extremo máis prexudicial atópanse os ultraprocesados. Recoñeceralos en canto botes unha ollada á súa etiqueta e descubras unha longa lista de ingredientes, moitos deles artificiais ou refinados como o azucre, os aditivos ou as fariñas e aceites refinados. «Ao final, non levan ningún alimento enteiro, senón que son resultado dunha mestura de ingredientes apetecibles e adictivos con moitas calorías. Son moi pouco nutritivos e adoitan ser saborosos, grazas ao azucre e aos potenciadores do sabor», apunta Ríos. No medio atoparíase outra categoría, a dos chamados bos procesados. «Estes son produtos industriais, pero con bos ingredientes. Por exemplo, unhas sardiñas en lata con aceite de oliva, os cereais 100 % integrais ou o gazpacho envasado», indica o experto, que matiza que tampouco se trata de crernos a utopía de que xamais comeremos un alimento ultraprocesado, senón que o se pretende é unha redución e un consumo máis consciente do mesmo: «Eu poría o límite nun consumo ocasional, como inxerir algunha vez ao mes unha pizza precocinada».
Unha vez que temos claro o concepto do movemento, se temos pensado introducirnos nesta filosofía alimenticia toca analizar cales son os seus seis principais mandamentos. O primeiro di que, se algo leva máis de cinco ingredientes, deixémolo de novo no andel do súper. «Cando levan máis de cinco ingredientes, entre eles adoitamos atopar o azucre, os aditivos, o sal e os aceites que citamos antes, polo que o máis probable é que sexa un ultraprocesado. Para identificalos facilmente nós desenvolvemos unha app, MyRealfood, coa que podes escanear o código de barras do produto e dicímosche se é un ultraprocesado ou non», di Ríos. Este mandamento condúcenos ao seguinte: Prohibido o azucre. E sal, pouca. «Non hai ningunha recomendación de quitar absolutamente o sal, en cambio o azucre engadido non achega nada, non se adoita combinar con alimentos saudables e fai a comida máis apetecible e insana, podendo favorecer a aparición de diabetes de tipo 2, algúns cancros e enfermidades cardiovasculares», indica o líder da corrente alimenticia, que pon un exemplo de edulcorante natural: «Nunha das receitas que propomos só mesturamos fariña integral con dátiles para adozar. Desa forma, o alimento conserva a fibra, os antioxidantes e as vitaminas desa froita, moderándose a cantidade». E o mel? Depende cal, e tamén hai que administrala de forma moderada. «A do súper adoita estar adulterada, cunha alta porcentaxe de azucres engadidos a través do sirope. A crúa de apicultor si que podería utilizarse, aínda que de xeito ocasional», asegura Ríos.
Outro dos principios dunha alimentación realfooder é o consumo diario de froita e verduras, que han de supor o 50 % da túa dieta. O queixo é un bo procesado, pero non mellor que os vexetais, e tamén convén incorporar día a día os legumes e os froitos secos. En concreto, recoméndanse cinco racións de froitas e verduras: un prato de verduras á comida, outra á cea e tres pezas de froita. Chegamos ao cuarto mandamento, que empeza desde o mesmo momento no que nos dispomos a encher a cesta da compra. Tes que ir ao supermercado coma se foses ao mercado. «Hai que ir con esa mentalidade para comprar o mesmo que comprariamos no mercado, é dicir, froita, verduras, carne, peixe, ovos... E intentar adquirir os mínimos produtos envasados posibles, que no entanto che van ofrecer algunhas facilidades para o consumo, con verduras cortadas e preparadas, brotes de ensalada ou vasiños de arroz que comprobaremos que só levan arroz para facer no microondas, por exemplo», apunta o gurú do movemento.
Outra desas cousas que habemos de desterrar é o manido «non teño tempo». Ese é precisamente o argumento que nos conduce a adquirir máis ultraprocesados que tan só hai que quentar ou meter uns minutos no forno. Ríos entende o problema, pero anímanos a non sucumbir ante a escusa: «Aquí xogan moitos factores. Á hora da cea, moitas veces hai menos tempo ou estamos máis cansos. Tamén sucede moitas veces que faltan habilidades culinarias, que cada vez hai máis persoas que viven soas e ás que lles dá preguiza cociñar, e que estes ultraprocesados adoitan ser moi saborosos. Pero con educación, todas estas barreiras se poden derrubar. O meu novo libro, que se publicará nun mes, trata de combater isto con máis de cen receitas cun máximo de cinco ingredientes que se preparan como moito en vinte minutos».
A última das máximas da alimentación real non ten nada de nutricional. Tampouco se centra nos hábitos de consumo. A clave a nivel psicolóxico é non adherirnos a ela para adelgazar. Perder peso será unha consecuencia de mellorar a nosa dieta, pero non poderá ser nunca o motivo, que o fixaremos na saúde e o benestar físico e mental. Non é leste un réxime, nin unha tarefa que deba esixir un esforzo restritivo máximo que desemboque nunha obsesión. Tampouco che sorprenderás buscando sae rosa do Himalaya nin sementes estrañas en tendas especializadas. Trátase de que compres comida de verdade con ingredientes tan comúns como frescos. Nada novo para as avoas, pero seguramente si para o teu frigorífico.