Hoxe é o Día do Neno Hospitalizado. Unha celebración que ninguén querería festexar, pero que se encheu de iniciativas de solidariedade e cariño. A nosa homenaxe para os pequerrechos que levan meses ingresados e para os seus pais
13 may 2020 . Actualizado ás 22:41 h.Ningún pai quere verse na situación de ter ingresado ao seu fillo durante meses nun hospital. Tampouco este pai que alén do teléfono e co corazón encolleito cóntame que a súa filla de 9 anos está agora mesmo ingresada no Materno da Coruña por unha enfermidade que lle chegou en plena corentena. «Eu dicíndolle que tivese coidado, intentándoa protexer todo o que podía do covid, e mira ti, onde menos cho agardas aí sáltache a desgraza». A súa nena, como todos os que agora mesmo están ingresados, merécense toda a nosa admiración e toda a nosa homenaxe, e por iso, con motivo do Día do Neno Hospitalizado, que se celebra o 13 de maio, queremos darlles desde aquí todo o noso cariño a quen máis llo merecen.
Para eles foi tamén a iniciativa que se seguiu desde este hospital, que se puxo no labor de que este dobre confinamento que sofren estes nenos sexa o máis animoso posible. «É máis duro nestas circunstancias en que non poden ter o aula de xogos aberta para compartir con outros nenos, ou o colexio do hospital, que se tivo que adaptar para que a través da web escolaenpijama.é poden todos acceder a distintas iniciativas», explica Jerónimo Pardo, xefe do servizo de Pediatría. «Eles —e os seus pais— necesitan romper a dinámica de estar nun hospital e todo o que fagamos nese sentido favorécelles». Por iso recibiron cun gran aplauso o labor solidario de mulleres como Herminia, unha modista dunha empresa téxtil que xa está xubilada e que se puxo a coser duascentas máscaras de tea para sobrepor ás cirúrxicas. Todas, claro, con motivos infantís.
UN LIBRO NO ALMORZO
Cun gran bico en forma de sorriso, con debuxos dalgún superheroe como Batman ou emblemas positivos, as residentes e algunhas doutoras do hospital posan na imaxe de arriba felices de poder levar este pequeno e valioso detalle aos nenos. Tamén no almorzo eles recibiron un libro de agasallo e a metade da mañá, o guitarrista Fran Galán, sorprendeunos cun concerto de vinte minutos no que gozaron de música rock, algo de blues e funk. «Foi unha actividade lúdica para levarlles un pouco de alegría a través das tablets, un concerto didáctico no que eles empezaron cantando as notas: do-re-o meu-fa-sol-a-se. Oxalá lles serviu para pasar un bo intre», expresa Fran, que asegura que todo o que se faga por eles nunca é suficiente.
«A miña filla está rodeada de moi boa xente —cóntame ese pai cun nó na garganta—, quere moitísimo á mestra de aquí, Laura, que se desvive por todos os pequenos e o trato desde que se soubo o diagnóstico foi excelente, van a canón. Xa me gustou que fose así ao principio, cando non sabiamos o que tiña, durante esa peregrinación do pediatra a urxencias que nos levou a estar moitos días, en plena pandemia e con ese temor engadido, angustiadísimos. A miña filla está á espera de máis resultados, pero o que nos dixeron é que, ademais dos quince días que xa levamos aquí, quédanos tempo por diante».
«A miña muller e eu queremos ser positivos. É certo que che vés abaixo, que unha noticia así che golpea tan duro que sentes que vives un pesadelo; con todo, hai que estar fortes por ela, é a nosa única filla, eu son fillo único tamén, e ata onte non fun capaz de dicirlle aos avós nada porque se como están envorcados coa súa neta». Este pai hoxe representa a todos os que neste momento están sentados na cama do seu fillo, dándolles a man, aliviándolles a dor e afrontando con fortaleza os reveses da vida. «É fundamental —explica Jerónimo Pardo— que os pais non se derruben diante deles. É un esforzo, costa, pero nós intentamos que sexan os nosos cómplices para aliviar aos nenos. Que moitas veces son os que en realidade animan aos pais».
Dentro da amargura de tratar con nenos enfermos de cancro, con cardiopatías, con cirurxías complicadas e enfermidades moi duras, Pardo recoñece a satisfacción de ter aos mellores pacientes: «Sempre che arrincan un sorriso, e como mínimo as súas respostas son inesperadas». Por iso el e todo o equipo do Materno que os coida están envorcados en que os días ou os meses que pasen ingresados sexan o máis levadíos posibles. «Os pais xa o saben, é o primeiro que lles dicimos. Nós intentamos que estean aquí o menor tempo, pero os procesos son os que son». En calquera caso, Jerónimo Pardo asegura que os nenos teñen outra concepción do tempo e adoitan levar o seu ingreso razoablemente ben. «Depende das idades, un peche sempre che afecta a nivel psicolóxico, tamén aos seus pais, pero os nenos adáptanse ben».
«Eu levo máis de 15 días durmindo nun sofá ao lado da miña filla, pero non me doe nada. Estou encantado de poder estar ao seu lado, atendela e no hospital están moi pendentes tanto da miña muller como de min porque saben que nós somos de Narón, e non temos a nosa casa aquí. Eu hei ir só un par de días a coller algunhas cousas, pero nada é importante ao lado da nosa filla que, dentro das circunstancias, está ben. Só pasou moi mal unha noite, en que pensei que terían que pórlle morfina —emociónase—, pero polo demais, a falta aínda de probas e sabendo que seguramente lle terán que pór un tratamento, ela está contenta».
Que é o que máis lles preocupa aos nenos?, pregúntolle ao pediatra. «Non ter dor e estar cos seus pais», afirma o doutor. «Por iso é polo que sexa fundamental que os proxenitores se mostren con tranquilidade, porque a inseguridade enseguida se contaxia aos pequenos».
«Oxalá hoxe eu non tivese que facerlle esta homenaxe á miña filla. Oxalá que non. Pero desgraciadamente pódenos tocar a calquera; tocounos a nós, ¡que dor! ¡Non llo desexo nin ao meu peor inimigo. Eu considérome unha boa persoa, e non sei por que a min, por que á miña filla. Por iso non podemos esquecernos destes nenos, o covid pasará, pero eles seguirán enfermos no hospital».