Cisco García, lesionado medular: «A lesión levará as miñas pernas pero non o meu carácter»

YES

A súa vida partiuse en dúas, como a súa vértebra. Ante un «masivamente danada», el volveuse masivamente rebelde. Cisco García plantoulle cara á vida, decidiu xogar o partido e hoxe, casado e cun neno, é un dos mellores en todos os sentidos. Na súa conta de Instagram (\Ciscogarve) descóbrenos a diario todo un exemplo de superación e valentía.

09 may 2020 . Actualizado ás 23:30 h.

Cisco tiña a mellor vida que se podía ter, a que el mesmo se construíu. Traballaba como avogado, vivía só en Córdoba, tiña noiva, no inverno practicaba snowboard, no verán, wakeboard, viaxaba moito... Non paraba. Pero o 28 de decembro do 2015 un salto, un mal salto, cambiouno todo. Tiña 33 anos. E en milésimas de segundos, a súa vida saltou polo aire.

-Un salto máis, non intentaches nin unha pirueta nin un truco nin nada. Que fallou?

-Era un salto que eu xa fixera outras veces, un salto grande, pero facía moitos deses. Non, non intentei ningún truco porque era ao principio do día, e aí adoitas dar varios saltos para coller un pouquiño o truco. Pero ese día entrei máis confiado, despistado, ía demasiado rápido e perdín o control. Ademais, levaba unha táboa nova, que só usara tres ou catro veces, e o gran fallo tamén foi que apenas había nevado, se a neve non estivese tan dura, non fose tan grave.

-Caes, espértasche. Que é o primeiro que se che pasa pola cabeza?

-En ningún momento perdo o coñecemento, recordo perfectamente como caio contra o chan e como reboto da violencia. Unha dor brutal, a min movéulleme a vértebra uns dous centímetros, pero a dor pasa a un segundo plano, cando intento levantarme e non me podo mover. Iso xa é un drama, porque se o que ocorreu perfectamente: lesionoume a medula. Vén un helicóptero, me sedan, e xa non me acordo de nada. Espértome na uci despois da operación.

Espértase no cuarto do hospital de Innsbruck, en Austria, coas montañas nevadas no horizonte. «Pensaba: ‘Onte estaba aí, facendo snow, saltando, e hoxe non me podo mover. Uf, iso era duro».

-Como che espertas?

-Ao principio estaba adormecido pola anestesia, pero lembro unha agonía moi grande porque sabía o que ocorrera. Sabía que me esnaquizou a vida. Eu cría que a vida en cadeira era moito máis miserable do que logo hei visto que é. É unha vida máis sinxela do que crees e lévalo ben. Pero nese momento pensaba que me esnaquizou a vida. Choraba, dubidaba moito, preguntaba por Raquel -a súa noiva naquel momento, agora a súa muller-, pola miña familia...

-Dáslles ti a noticia?

-Chámanos os meus amigos. A miña irmá e Raquel viñeron enseguida para Austria.

-Como son eses primeiros días?

-Estou dez días no hospital de Innsbruck, os primeiros dous ou tres en cama sen poder moverme. O máis duro que recordo eran as noites. Espertábame e non podía moverme. Estaba incómodo. Chamaba á enfermeira e viña o celador e movíame, pero claro: ‘Se eu hai dous días estaba a saltar, como acabei así? Que pesadelo é esta?‘. Aos catro días sentáronme, porque ao principio che mareas, perdes o equilibrio, e empezáronme a facer exercicios.

No documental Massive rebel, no que Cisco conta en primeira persoa o que lle pasou e como o afrontou, reflíctese a súa gran capacidade de superación cando apenas transcorreran unhas horas do fatal accidente. «Sabía que ía necesitar os meus brazos máis que nunca, e se arranxar a medula non dependía de min, prepararme para a nova vida si», confesa.

-Como aos catro días pódese ter esa actitude?

-É verdade que nunca chego a estar tan mal como poderíasche imaxinar. A min antes de lesionarme, dinme que me pasa isto e creo que estou todo o día chorando durante seis meses. Era unha montaña rusa de emocións, espertábame triste, choraba, pero logo víñame arriba. Comiamos pizza, xogabamos, non teño mal recordo desa época, tiña a esperanza de que podía saír desa.

-Aos días dez trasladáronche ao Hospital Nacional de Parapléxicos de Toledo. Aí dásche conta de que a cousa é grave.

-Si, é un punto de inflexión. Ata aí tiña esperanza, e ás veces euforia, de que podía recuperarme. Pero cando un celador me di: ‘Imos, vouche ensinar o ximnasio‘. Imaxinábamo como o de toda a vida, e non, era un sitio xigante, cheo de guindastres para mover aos pacientes, e a realidade golpeoume na cara con forza. Dixen: ‘Isto é unha lea moito máis grande do que che poidas estar a imaxinar‘.

-Que che dicían os médicos?

-O médico que me operou en Innsbruck díxome literalmente: ‘A túa medula está gravemente danada‘. Cando ve as vértebras dous centímetros movidas, sabe que é grave, pero dime que hai que agardar tres meses, que a medula está inflamada polo golpe, e que hai xente que logo volve andar, non a correr obviamente. Eu recuperei. A min a lesión báixame da barriga á cintura, recuperei os abdominais e as lumbares, pero non máis. 

—A túa boa forma física xoga a favor.

—Foi clave para a terapia ocupacional. Ensinábannos a vestirnos, a espirnos, a subir á cama, que é moi difícil... Eu fíxenme independente moi rápido porque estaba en forma. Foi moi importante a forza nos brazos e estar delgado, non ter que mover moitos quilos. A gran obsesión é valerse por un mesmo.

—Cando es consciente de que non é reversible?

—Eu ía todos os días a rehabilitación como un jabato, facía moitísimo porque cría que podía recuperarme. Tiña a esperanza. Estás todo o tempo mirándoche as pernas, os pés, mirábaos unhas 20 veces ao día, a ver se empezaban a moverse. Pero en Semana Santa, fómonos á praia e vin que non avanzaba máis, deime conta de que ía ser para sempre. Foi un momento duro.

—Pero de novo vésche arriba.

—A min a tristeza ou o enfado dúrame sempre pouco. Refágome rápido. Estar triste é un sentimento normal cando che pasan cousas malas, e hai que estalo, pero non podes regocijarte. Puxen o foco no bo e fixen unha fuxida cara adiante, que é o que a min me salvou. Empecei a facer moitas cousas, intentei levar a mesma vida activa que a min me fixo feliz. Saía moito á rúa, as fins de semana íame a Madrid, discotecas, restaurantes, á praia, adapteime o carné de conducir para saír do hospital conducindo, cambiei o coche por un automático... Quixen facer todo moi rápido. O medo sempre estaba aí. Eu cada vez que saía á rúa pensaba: ‘A ver se me vou caer, non vou poder subir un bordo ou me vai a mirar a xente'... Pero hai que enfrontalo, eu fíxeno rápido. A min axudoume ser valente e non pensar moito.

—E retomaches a túa vida de antes.

—Si, practicamente é a mesma. Saio do hospital en maio. Os primeiros dous meses voume vivir a Badaxoz porque Raquel, que é médico, estaba a traballar alí, preferín acostumarme á vida fóra da miña cidade. Ao principio non queres que a xente que che viu ben, véxache sentado. Alí acostumeime a todo, mesmo ás miradas da xente, a que che ofrezan axuda cando non a necesitas...

—«Pensamos seguir aínda que caian bombas», publicaches xunto a unha foto no Xapón ese verán. Algunha vez pensaches que ese ano che irías de vacacións?

—A estancia media no hospital é de sete meses, e todo o mundo lle pide ao médico estar máis. Eu aos catro meses pido a alta voluntaria, porque necesitaba irme, empezar xa a nova vida, e aos sete meses, cando a xente segue no hospital, fómonos a Xapón. Ao regresar, volvo como un tiro. Chegamos ao aeroporto, collín o coche, e aínda que durmira pouco, ía entusiasmado. Dixen: ‘Teño partido, teño que gozar a vida‘. Decidín ir a matar, coller o touro polos cornos.

—Retomaches a túa profesión?

—Un tempo, porque non o podes deixar da noite para a mañá, retomei algúns asuntos. Estiven un ano e pico ata que o tenis empezou a coller importancia, e puiden gañarme a vida. Non podía compaxinar, así que de momento o aparquei, pero supoño que volverei nuns anos.

—Hai tempo dicías que che vías nas olimpíadas, cun fillo e camiñando cunha muleta. Non che equivocaches moito.

—Sempre digo que nunca sabes o que che agarda. Se me din no 2015 que non ía andar na miña vida, dixese: ‘Estás tolo‘. Hai uns anos dicía: ‘Igual no 2020 estou cun fillo, nas olimpíadas e andando cunha muleta‘. O fillo está, estivemos moi preto de clasificarnos para as olimpíadas, e o de andar, creo que vai chegar.

—Vesche camiñando?

—Eu sempre que soño me vexo de pé, e Raquel o outro día soñou que iamos camiñando. Non sei por que, pero nos soños sempre aparecemos de pé. Eu si que me vexo. Son consciente de que case toda a miña vida a tería que facer con cadeira, porque aínda que puidese andar con muletas, síntome máis cómodo. Pero non é o mesmo subir as escaleiras a pé coa axuda da varanda, que agora que me tiro ao chan, súboas a brazos e hai que subir a cadeira.

—Aínda que fose un paseo.

—Andar, pasear ou levantarme un intre para falar coa xente á mesma altura. Creo que vai chegar, e non descarto andar ben, nunca sabes, non pecho portas.

—Es candidato ao tratamento?

—Xa estando no hospital xestionei que me vise o médico que lidera o ensaio no Porta de Hierro , que por certo faleceu recentemente por covid-19. Fíxome as probas, porque se non hai continuidade entre as dúas partes da medula non podes optar, e a miña tiña. Non é unha utopía, é unha realidade próxima, coñezo xente á que xa trataron. Vai chegar. Teño fe en que me vai ir ben. Non o agardo con inquedanza, porque se non non vives, pero chegará.

—Cambiouche moito o carácter?

—Si, ao principio moito, porque perdes toda confianza en ti mesmo, crees que calquera polo feito de andar é mellor que ti. Vólvesche retraído, tímido, eu era unha persoa moi inqueda e faladora, e perdín o meu brillo nos ollos e o meu riso. Logo recuperei, por sorte. Doíame e pensaba: ‘Unha cousa é que a lesión leve as miñas pernas, pero que leve o meu carácter?‘. En esencia son o mesmo.

—Botas de menos algo?

—Que cambiou? Que traballaba de avogado e agora non? Que facía snow e agora non? Era a miña paixón pero cambieino polo tenis... Fago diferentes cousas, pero fago a vida que eu quería levar: unha vida trepidante, que ás veces cae en gloria, triunfos e alegría, e outras veces en pena e cousas malas, que me seguen pasando. Pero é unha vida inqueda. Eu imaxinábame facendo sudokus no parque. Só hai unha vida, non quero pasala sen pena nin gloria, quero gozar e sufrir moito tamén. Quero vivila, cría que en cadeira non ía poder, pero si puiden. Desde que estou en cadeira hei ir á India, Costa Rica, Panamá, Italia, Canadá... Estiven en Tailandia e montei en moto de auga, saltei en paracaídas... Hai unha frase que está moi manida, de que os límites están na nosa cabeza, pero é real. Comprobeino. Dicía: ‘Como vou entrar nunha discoteca con 100 persoas?‘. Pois entras.

—Que papel xoga Raquel, a túa parella?

—Esa foi a parte máis importante, que non só estaba comigo sempre, senón de que xeito. Nunca me fixo ver que estivese por pena ou mágoa. Foi clave que non me tratase diferente, e a día de hoxe, é a persoa que máis quero, encántanos estar xuntos, rimos moito...

—Instagram pode dar fe diso.

—É real. Ela dixo nunha entrevista que mesmo me quería máis, porque con todo o que pasara, vía a vida que levaba, e dáballe orgullo, namoráballe máis.

—Fai pouquiño volveuche a cambiar a vida.

—Con Gonzalo. Era unha das grandes ilusións que tiñamos, ter nenos. Coa miña lesión complicábase un pouco, pero eu sabía que era posible, só había que dar co tratamento. O primeiro non funcionou e o segundo foi perfecto.

—Familia numerosa?...

—Bo, agora somos tres, pero queremos ter outro. Aínda que algunhas noites mo expoño... [risos].