«O covid deixounos aos dous no paro e decidimos axudar»

YES

ANA GARCIA

Alba e Antonio viron como de golpe o coronavirus levoulles por diante o seu traballo de camareira e camioneiro. Pero non se renderon e enfocaron o seu confinamento nos demais: «Intentamos sacarlle un sorriso á xente»

10 may 2020 . Actualizado ás 23:58 h.

Alba e Antonio tiñan o seu traballo, formaban unha familia como tantas outros co seu fillo de 3 anos, Neizan, cando o covid asomouse á porta. E de súpeto todo ao seu redor veu abaixo. Antonio é camioneiro e estaba acostumado facer rutas amplas por Europa, viaxes a Alemaña, Francia, pero a empresa á que pertencía detivo de golpe a actividade e non puido seguir na súa profesión. Tampouco a súa muller, que traballaba como camareira, e que viu dun día para outro como tiña que deixar a súa actividade. Nin de camareira nin de camioneiro pódese facer teletrabajo, así que o mundo deste matrimonio de Cabana de Bergantiños parouse ininterrompidamente porque, aínda que desexan que se volva encamiñar canto antes, polo momento non teñen un horizonte de estabilidade.

A pesar das súas circunstancias, os dous decidiron que o mellor xeito de resistir durante este parón obrigado era precisamente non parando, así que se puxeron a facer o que mellor saben: botar unha man. Como ambos pertencían a protección civil do seu Concello, construíron o seu confinamento ao redor da solidariedade porque, aínda nas peores circunstancias, sempre hai que sorrir. E como a Antonio e a Alba sóbralles o ánimo decidiron que a súa misión durante a corentena ía ser esa: sacarlle un sorriso á xente. «Conseguímolo con moitísimos nenos, o día do seu aniversario aparecemos con membros da Patrulla Canina, dámoslles unhas chuches e eles ponse contentísimos», explica Alba, que recoñece que non podería desempeñar este labor se non tivese en casa aos seus pais, uns avós entregados que nestes momentos duros seguen tirando do carro: «Eles dannos a vida, coidando ao neno cando nós temos que saír a patrullar e axudando en todo o que poden».

Neste tempo en Cabana asegura que a xente cumpriu rigorosamente e non se atoparon con ningún caso de desobediencia cando facían as roldas. O seu labor, sobre todo, centrouse en estar pendentes de quen máis o necesitan nestes momentos difíciles, xa fosen os nenos ou os maiores. «Alí onde non chegaban os deberes do colexio, apareciamos nós coas fotocopias do profesor, porque non en todas as casas hai impresoras. Pero deste xeito ningún alumno de primaria quedou descolgado», apuntan.

Con todo, a súa función fundamental estivo ao lado dos anciáns. «Hai moita xente maior soa que non pode conducir, que non ten aos seus fillos preto e necesitan que alguén lles faga a compra, fálelles un pouco e estea preto deles para ir ao médico ou para calquera urxencia que teñan no día a día», sostén Alba. Ela cre que axudar é unha satisfacción enorme que lles permitiu acougar tamén a súa inquedanza neste momento duro, ante un futuro moi incerto no persoal. Con todo, os dous eran conscientes xa antes do covid do abandono no que estaban mergullados moitos maiores, por iso creen que son os que máis apoio necesitan e os que máis o agradecen. «A xente maior é a máis vulnerable, velo a diario, como viven, están moi sos», conclúe Alba, que dá un consello para rematar: «Nin no paro hai que parar».