CONEXIÓN GALICIA-MÉXICO Jessica e Rafa están en liña desde que se namoraron. «Cada vez que nos vemos é a primeira vez», aseguran. E vai o COVID e déixalles sen abrazarse este abril
28 mares 2020 . Actualizado ás 23:40 h.Dalgún xeito, a Jessica e Rafa o coronavirus halles roubado o mes de abril, o reencontro en Xalapa tras catro meses sen verse de forma presencial. A última vez foi en novembro, cando el voou cara a Galicia para visitar ao seu amor, que vive en Mazaricos. O seu son 13 anos de relación a proba de Skype, unha forma de resumir esa conexión online desde que se coñeceron na Universidade de Santiago, nunha residencia de estudantes, no 2007. Concluído o curso, o amor seguiu o seu curso, como unha boa extraescolar, pero Rafa tivo que despegar a sombra do chan e cruzar o charco para volver a México, ao fogar.
AQUÍ NOITE, ALÁ DÍA
A crise que asusta ao mundo apenas modificou» a súa relación, na que a tecnoloxía é soporte emocional para os dous. Con ADSL foi tirando o seu amor. «Primeiro empezamos utilizando o Skype, pero agora é sobre todo por WhatsApp, con mensaxes e videollamadas. Aínda que o das videollamadas é máis difícil porque os dous traballamos e non coincidimos en horarios. Cando me levanto, el vaise a durmir. Cando entro a traballar pola tarde, el acábase de levantar. Imos acomodando os nosos horarios como podemos», conta Jessica da súa relación a contratempo, no máis literal dos sentidos.
Sete horas distáncianos, ademais dun mar de quilómetros que asucan sen botar man á rutina. Non teñen unhas pautas fixas para comunicarse. Moitas veces, iso si, Rafa esperta a Jessica: «Cando el está a piques de deitarse, queda agardando a que eu me esperte, e falamos».
Vense» dous ou tres veces ao día, nisto non hai cambio. «Teño amigas que teñen ás súas parellas máis preto que eu e venas menos», asegura esta monitora de tempo libre que non descarta a posibilidade dun cambio de residencia, obrigada pola máis poderosa das razóns.
A crise do coronavirus non acelerou nin provocado un corte momentáneo da relación. Pero obrigoulles a aprazar un reencontro que tiñan previsto, pechado con tempo, para o 5 de abril. «Iso si nos trastorna. Eu ía voar a Xalapa despois de que, en novembro, estivese el aquí un par de semanas. Cando empezou isto do coronavirus, estiven pendente do que ía pasando, pero nunca cheguei a recibir ningún aviso por parte da compaña aérea. De feito, intentei pórme en contacto varias veces con Iberia, pero imposible. Non collían o teléfono, coas liñas saturadas. Na web ves os avisos en relación coas medidas que levou a tomar o coronavirus. Se o teu voo non é nas próximas 48 horas, indican, enche o formulario e porémonos en contacto. Non me contestaron, pero dan a opción dun bono para voar noutro momento. Caduca este ano; se non o consumes antes de final de ano pérdelo», explica Jessica, que di que non tería problema na súa empresa para reorganizar os seus días de ausencia e facer a viaxe.
A PRIMEIRA VEZ
Eles non dormen co móbil baixo a almofada, pero non o perden de vista. «Eu durmo sempre con el na mesilla, ¡pero cando durmo non estamos en videollamada, durmimos!», comparte a parte galega desta unión.
A distancia non é o esquecemento nesta relación. Eles aseguran que no seu caso fortaleceu o sentimento e aumentado as ganas de verse, de estar. «Cada vez que nos vemos é unha aventura nova, é como a primeira vez. E cando non nos vemos, motivámonos pensando niso. Aproveitamos ao máximo para viaxar xuntos. Cada vez é a primeira vez que nos volvemos atopar», declárase.
En 13 anos de historia hai cambios, aínda que a maioría non se mostren en pantalla. «É curioso o da voz. A voz cambia moito en directo de como soa en chamada. Cando a oes en directo prodúceche unha sensación rara, pero é unha sensación que dura cinco minutos e pásase», detalla Jessica.
O inicio da súa historia parécese a moitas das que xorden, a miradas e wasaps, no mundo natural. Rafa e Jessica coñecéronse nunha residencia de estudantes grazas a amigos comúns. A chama acendeuse na cociña, «porque na residencia onde viviamos cando iamos á Universidade compartiamos cociña e outras estancias. Así nos coñecemos...», conta. E seguiron coñecéndose en vivo durante todo un curso, de xaneiro a xuño do 2007. Ela tiña entón 18, el 21. «Cando rematou ese curso, el foise. E aí dixemos: ‘Que facemos?'. Díxenlle: ‘Non quero perder o contacto, intentámolo?», di Jessica. E un éxito.
Ao principio, podían verse unha vez ao ano, agora xa son dous ou tres veces. As ganas de estar xuntos afínalles o olfacto para voar a bo prezo e atrapar oportunidades. Marzo, di (exceptuando este), adoita ser boa época para viaxar a México.
A Rafa o que máis lle gusta de Galicia, ademais de Jessica, é «a nobreza da súa xente... ¡e a comida!». A Jessica, de México, «o seu exceso en todo: cor, sabor, amabilidade, o sentido da familia, a festa». A mestizaxe resulta natural neste amor. «Encántame o albariño e o leite de Mazaricos -saborea el-. E a lingua galega. En México falamos un pouquiño».