Javier Veiga: «A paternidade róldame, como a todos os da miña xeración»

YES

É de rabia doado, de carácter rápido, pero de reconciliación máis veloz aínda. Os cabreos dúranlle segundos. Non cre niso de que os polos opostos atráianse, pero si nas portas que abre Tinder. Matriculouse en Arquitectura por amor, pero no fondo sabía que o seu futuro non estaba aí, senón amais do escenario ou diante (mesmo detrás) das cámaras

07 mares 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Está nun momento de sementa. De produción, de expor novos proxectos, pero tamén está recollendo os froitos do esforzo. Hai unhas semanas que Javier Veiga (O Grove, 1973) presentou a segunda tempada de Pequenas coincidencias, unha serie que protagoniza xunto á súa muller, Marta Hazas, e onde ambos se enfrontan ao reto de decidir se ser pais. Un tema que no persoal lle xera algunha inquietude e para o que non ten unha postura definitiva. Onde non ten dúbida de como actuar é no medio dunha discusión: «Teño unha enfermidade que me obriga a contar chistes».

-Produtor, guionista, protagonista... Deixaches algo para os demais de casualidade, non?

-É verdade que me deixaron facer moitas cousas, pero hai un gran equipo detrás no que confío, e que confía moito en min, que neste caso é moi necesario porque fago tantas cousas que se a xente non confía, é moi difícil facer todo.

-Isto de dirixirse un a si mesmo é como non ter xefe.

-Iso dime alguén. O tema é que a serie a escribo eu, porque sería máis complicado facer isto cun texto que me desen, pero é unha historia que eu quero contar e que o fago en primeira persoa. Estou dirixido desde o computador, desde que me sentei a escribir xa se o que quero contar. A parte de actuar é case a máis sinxela, está todo tan pensado, que vai só.

-Escribiches pensando en Marta ou foi ao revés?

-O que non estaba seguro era eu como actor, pero sabía que Marta ía ser a protagonista da serie, é o que eu pretendía. Escribín pensando que ela o ía facer, e logo unha vez que decidimos que o iamos facer os dous, xa escribín máis personaxes sabendo que eramos nós. Cando arrincou todo isto, eu non sabía se eu ía entrar como actor. Non pensaba que me fosen deixar.

-Pero se es o xefe de todo...

-O tema é que mo comprasen ou que che compren unha historia na que che deixen escribir, dirixir e protagonizar. Eu agardaba que nalgún momento alguén me dixese: ‘Moi ben, chato, imos pór este director ou este protagonista, ti fica onde estabas, facendo o que facías antes'.

-Canta da vosa historia hai no guion?

-A min gústame dicir que non é a nosa historia, senón a nosa histeria. Seguramente hai parte das nosas histerias, das nosas movidas, das nosas neuras, pero nin moito menos a nosa historia é así de dramática, nin nada que fale da nosa vida. Son uns personaxes de ficción aos que achegas a túa personalidade, igual que hai cousas de Touri no personaxe de Rafa. Ás veces é un xeito moi persoal, tanto no cariño como o modo no que está feito, pero non é que esteamos contando a nosa vida.

-Ao Javi «de carne e óso» preocúpalle tanto a paternidade?

-Supoño que me obsesiona, se non, non tería feito a serie, pero non me atormenta deste xeito. O feito de que faga unha serie sobre isto é significativo, é un tema que me rolda, como a todos os da miña xeración, tanto aos que teñen fillos como aos que non.

-Dis que hai moita presión co tema dos fillos, pero tamén cada vez hai máis xente que non os ten.

-Antes non preguntaban tanto porque a xente os tiña, a pregunta agora vén porque existe a posibilidade de non telos, de poder elixir, e antes ou tiñas un problema ou se non tiñas fillos a pregunta era que vos pasa, non era se queredes ou non, dábase por feito que todo o mundo ía ter fillos. É un tema novo, antes non existía e segue habendo sociedades nas que non existe, onde non se dubida de ser pai ou non, é algo absolutamente novo que hai 30 anos era impensable, e aí estamos a ver como inventamos as familias, novos tipos de familias, que antes nin se expuñan.

-Ti telo claro? Ou tes dúbidas?

-Eu loxicamente se o tivese ao 100 % claro, supoño que non faría esta serie. Pero na miña vida, como na serie, vou tempada a tempada. E nesta os Javi e Marta da serie non tiveron fillos, e os Javi e Marta da vida real, tampouco os van a ter.

-É unha mensaxe trampa, a ver se imos tomar ao pé da letra o que pase na terceira tempada.

-Non é a nosa historia, non quere dicir que vaia en paralelo, senón que a decisión a tomamos de tempada en tempada.

-Crees nas casualidades ou no destino?

-É que creo que non se pode non crer, pero no fondo é como crer ou non na forza da gravidade. Creo que todo está rexido por azar, o único que podemos facer é intentar controlalo, ou crer que podemos controlalo un pouquiño, pero somos escravos das casualidades, e controlamos menos do que pensamos ou nos gustaría. A vida de calquera está chea de pequenas bobadas que ao final marcan a súa vida.

-Na vosa relación tamén?

-Marta veu ver unha obra de teatro xusto cando chegou a Madrid, onde eramos tres actores. Pero ela non lembraba que eu era o primeiro que viu en Madrid. E cando viu o cartel na miña casa, di: ‘Pero se eu esta obra a vin. Acórdome de Pepe Viyuela, pero non de ti'. ‘¡Pero se eramos tres!', díxenlle. Borroume por completo. Destas imaxino que haberá en calquera relación que coñezamos, que está chea de pequenas coincidencias, e de feito é algo que nos encanta preguntar, vós como vos coñecestes? Esas historias teñen moito morbo.

-Ela di que a conquistaches nunha semana, foiche máis doado na realidade que na ficción?

-Bo, as cousas sempre son doados ou imposibles.

-Como xefe che lían a cartilla?

-Ao final son xefe en certo xeito, hai uns produtores aos que hai que dar conta. Hai moita responsabilidade, porque hai máis de cen presentas implicadas, moito diñeiro, moitas cousas en xogo... Foi a primeira serie para Amazon en España e tes que dar conta moitas veces, vas co cu apertado. Eu empecei neste mundo como actor, e aos poucos a vida hame ir implicando máis. Dar este salto era unha responsabilidade moi grande, ao principio daba moito susto, moito respecto.

-En casa non se fala de traballo?

-Ao final é imposible. Cando traballas coa túa parella é inevitable que as cousas vaian dun lado para outro, intentas manter ese respecto do traballo de cada un, pero sempre o levamos ben, para min é algo natural. Os meus pais tiveron un restaurante durante 40 anos, para min os negocios son algo familiar, eu no meu pobo sempre vin iso, os meus pais tiñan un restaurante, outros unha ferraxería... Para min iso foi o normal, de feito o outro mundo, no que cada un ten o seu traballo, non é a miña infancia. Non lle vexo máis que vantaxes, non vexo desvantaxes a traballar coa túa parella. En xeral, levámolo ben. E logo temos rifas, como todo o mundo.

-Pero ti dos dramas de parella rirás.

-Un ri cando pode, eu intento rirme e tomarmo a broma e nada demasiado en serio, pero ao final as relacións son, como ben sabes, complicadas. O importante é tomarse todo con sentido do humor.

-Enfádasche moito?

-Eu son do carácter do meu pai e do meu avó, de carácter rápido, de rabia doado, de cabreo instantáneo, pero pásaseme aos tres segundos. Teño ese problema, que ás veces parece que estou enfadado e logo á xente dúralle, e a min tres segundos. Pero logo teño un problema, se me enfado e alguén fai unha broma, ou se me ocorre a min, non podo manterme. Intento estar serio, pero como se me ocorra a min no momento máis inoportuno ou na maior das rifas, non o podo evitar. Penso que se non o digo nese momento xa non o podo dicir, teño unha enfermidade que me obriga a dicir ese chiste no momento máis inoportuno. Os meus enfados non mos tomo en serio nin eu mesmo.

-No momento álxido dunha rifa, ocórrenseche chistes?

-Si, no momento máis álxido pois por unha frase que di o outro... Ademais, é que é un chiste que se non o dis nese momento xa nunca máis na vida pódelo dicir, e penso que non se pode permitir perder este chiste no universo, véxome na obrigación moral de facer o chiste. Normalmente isto non axuda a rematar a discusión.

-Pero si a rebaixar a tensión.

-Normalmente engade tensión, pero por outra banda, creo que me sairía unha úlcera se non o fixese.

-Pareces doado de levar como parella.

-Bo, iso teríasllo que preguntar a ela, igual pensa outra cousa. Pero creo que son moi sensato, aínda que a sensatez é unha cousa que todos creemos ter porque é a nosa, son tan sensato que creo que sempre teño razón.

-Facedes o tándem perfecto, rides moito?

-Hai unha cousa que lin nun libro de que os polos opostos atráense, e eu creo que vivimos con esta idea romántica dos amores pelexados, de que a parella se atrae cando non ten nada que ver, e descubrín que é o contrario. Deime conta de que con quen mellor che levas é con quen máis se parece a ti. Eu intento rodearme de xente á que me parezo, coa que teño gustos comúns, os tempos ou o xeito de comportarse, porque canto máis se pareza, mellor vasche levar. Co de que os polos opostos atráense non estou nada de acordo, se ti non tes nada en común, é moi difícil estar de acordo para nada.

-Como ves iso de Tinder?

-Véxoo con envexa. Por que o Tinder non se inventou antes? Non lle vexo ningunha desvantaxe, paréceme unha marabilla, para xente de sitios pequenos, onde o mercado é moi pequeno. De dicir, os dez que estamos aquí xa o intentamos e non saíu ben.

-¡Quen cho deu con 17 anos!

-Con 17 ou con 25. É que non lle vexo nada malo. Ao final é a parte difícil, o primeiro encontro, daquela todo é igual que sempre, hai que gustarse, coñecerse, pero tes tantas posibilidades con ese primeiro encontro, afórrasche tanto diñeiro en copas ao saír a buscar á mesma xente de sempre nos bares de sempre. Ábrese un universo para ti que dis, que pena que non existise antes.

-En que momento pasóuseche pola cabeza estudar Arquitectura?

-De feito, non tiña futuro como tal, porque son disléxico co debuxo, era algo sen ningún tipo de futuro nin posibilidade para min. Matriculeime porque ao ser do Grove o lóxico era ir a Santiago ou a Vigo, e a única razón para ir á Coruña era Arquitectura ou Informática, as únicas que non estaban duplicadas en Santiago e Vigo. Eu tiña unha noiva que estudaba na Coruña e a escusa era estudar Informática ou Arquitectura. Foi por descarte, Informática dábame preguiza.

-Estudaches Arquitectura por amor?

-Matriculeime por amor.

-¡Que romántico!

-Non sabía que facer coa miña vida e apetecíame máis A Coruña. Tamén había outra razón, que se estabas en Santiago ou Vigo era máis doado volver a casa cada dúas por tres, pero se estabas na Coruña quedaba máis lonxe. Era lóxico quedar máis a miúdo e non volver tanto a casa.

-Que rompeu antes, o amor ou decidiches deixar Arquitectura?

-romperon as dúas cousas. Nin a Arquitectura nin o amor son eternos. Os edificios caer igual que o amor.

-Es moi disfrutón, de viño e baile.

-Son de gustos sinxelos, poucas cousas gústanme máis que esas dúas que dis. Eu se vexo unha romaría, unha orquestra... Bailar ou tomar un viño cos meus amigos. Intento facer iso no meu día a día, pero é verdade que traballo moito, son workaholic.

-Cústache parar?

-Non é que me custe, é que me divirte o que fago, vénme de familia. Os meus pais traballaban moito e eu sempre vin iso en casa como parte da vida, comiamos no restaurante. Eu tamén fago a vida ao redor do meu oficio, a min divírteme estar co meu equipo de guion escribindo, ao día seguinte ir rodar... É parte da miña vida, coñecín aos meus amigos traballando. A Touriñán coñecino traballando. Non puidésemos quedar para cear 100 veces, pero fixemos un par de obras e un proxecto audiovisual, e iso fixo que nos vexamos con certa frecuencia.