Álex García: «Non esquezo os meus veráns en Muros en casa da avoa»

YES

«Ata que a voda nos separe» é a última estrea de Álex García, dispoñible desde o venres en cines. Toda unha alegación contra o concepto de parella de toda a vida ao que el se suma, aínda que confesa que o seu compás é o amor. «Eu escoito moito ao corazón, as decisións que tomas desde aí sempre son boas», asegura

15 feb 2020 . Actualizado ás 10:43 h.

Álex é todo un descubrimento. Gobernado polo instinto, afronta a vida e esta entrevista a peito aberto. Talvez na súa honestidade teñan algo que ver os cimentos dunha infancia forxada á calor de Galicia e ao frío das augas da praia de San Francisco: «Eu alí métome aínda que me doian os ósos. Acórdome moito da aldea, de ir tirarme do guindastre ao porto, que nos botaban a rifa. Recordo tamén o mercado os domingos pola mañá, que era xusto en fronte da casa da miña avoa. Fai moito que non me achego, pero apetéceme moitísimo». Xa o estamos agardando.

-Estrear «Ata que a voda nos separe» o día de San Valentín ten tea, non?

-Boa ironía, ja, ja. Si, pero ten moitísimo que ver coa película. Ri do amor como o coñecemos ata agora, e de feito o principio da película é unha alegación en contra das comedias románticas. Eu creo que estrear o 14 de febreiro é como a maior broma que ten, ja, ja.

-Pero o amor ao final atrapa aínda que nos resistamos.

-O amor de toda a vida é un engano, pero o amor existe, claro que si.

-Expón tamén un pouco o eterno dilema entre o que debemos e queremos facer.

-Si, o facer caso á cabeza ou ao corazón, non? Claro, eu é que como escoito moito ao corazón non sempre fago as cousas ao gusto de todos, pero si é verdade que ao final sempre me sinto máis a gusto.

-Mellor cometer os teus propios erros?

-Exacto, si. Pase o que pase na túa vida, que teña que ver coa túa decisión real e co que ti realmente queiras. Cando che din que sempre sigas o teu instinto, resulta que o corazón ten unha parte conectada co cerebro, o cal lle dá un sinal cando algo lle vai vir ben ao corpo que habita. Quero dicir que o corazón está conectado co cerebro de tal xeito que o que chamamos instinto, realmente é o cerebro mandándonos un impulso que che di: «Isto é o que che vén ben». Así que iso que creemos que é metafísica, que é o instinto, en realidade tamén é racional, fíxache.

-É doado deducir entón que ti es puro instinto.

-Creo no instinto, creo que todas as decisións que tomamos co corazón, se no profundo escoitáchelo de verdade e sae do teu corazón, son boas decisións.

-A peli tamén expón a crise dos 30. Vivíchela xa ou che chegará aos 40?

-Si, si. Cando che dedicas a esta profesión e vives nunha cidade como Madrid, estás en constante crise. Ao final o que intentas é buscar as cousas que che dean a estabilidade, pero o resto do tempo estamos en crise persoal, emocionais, profesionais, familiares, de convivencia...

-Outro dos temas que expón a película é o matrimonio. Ti crees nel?

-Ehhh... Eu creo... [dúbida]. Non, non creo no matrimonio, ja, ja. Non. Eu creo no amor, en que os compañeiros de viaxe convértanse en compañeiros de vida e que co esforzo, pois se aos dous lles apetece, convértanse nunha parella. Pero o matrimonio como tal e o que implica o matrimonio de toda a vida, paréceme... Non creo, dicíndoo sanamente, ja, ja.

-No 2019 protagonizaches a mellor estrea do despacho de billetes español con «Se eu fose rico». Unha sorpresa?

-Mira, sempre é unha sorpresa. Pero é verdade que con toda a artillería que puxo detrás Telecinco, soa máis a decepción se non o consegues que a sorpresa se o consegues, desgraciadamente. Ponche esa presión. Cando fas un prota para unha produtora moi grande, case que debe saír ben. É coma se sales a xogar co Barça, pois tes que meter goles porque se non, en tres partidos sácanche do equipo. E aquí é igual. Hai esa presión de «tedes que facelo ben», pero igualmente cando o fas ben o gozas. Realmente para min foi un agasallo acabar o ano coa peli máis recadadora, e máis cunha comedia, que é o que menos fixen. E cun personaxe así, con moitos trazos cómicos, que teña funcionado, pois é unha alegría, claro.

-Pois a ver se imos pola segunda, non?

-Si, de feito ten moi boa pinta esta, a verdade. Eu paseimo moi ben véndoa. Igual ou máis que con Se eu fose rico. É máis desvergoñada, non é para todos os públicos como era a anterior, o cal sabemos que nos quita unha gran parte do despacho de billetes; pero con todo é moi, moi divertida, moi intelixente, entra nese xénero desvergoñado que poucos directores tocaron e que Dani da Orde creo que o fai moi ben e que se afianza como un dos grandes directores da súa xeración. De feito, se non me equivoco, é o director que hai en España desa idade con máis películas dirixidas.

Non creo no matrimonio nin tampouco quero ter fillos

-Se ti foses rico... repartirías?

-Si. Home, teño a sorte de dedicarme ao que me gusta, estou acompañado, teño a miña casa, vivo onde quero... Así que se me tocase a lotería, si, repartiría.

-Entón xa es rico.

-Exactamente. Deberiamos dedicar o que queda de vida, desde xa, a aprender que non necesitamos o diñeiro para ser felices. Si para facer películas, para levantar proxectos dos grandes. Pero individualmente non debería facernos felices, aínda que desgraciadamente vivimos nunha sociedade que o basea todo nese diñeiro. Así que realmente temos moitos motivos para traballar no persoal.

-Tamén che veremos en «Antidisturbios». Toca estar en forma.

-Si, aínda que curiosamente neste caso hai que estar máis en forma psíquicamente que fisicamente. É unha rodaxe que fisicamente tiña moita dureza, pero como tiña tamén moita violencia e os antidisturbios pasan por moitos momentos deste tipo, había que facer despois como un exercicio de separar todo iso cando che ías para casa. Estabamos durante todas esas horas tan próximos á violencia que custaba distanciarse, eh.

-Sentes a presión sobre o físico?

-Eu creo que calquera que viva diante dunha cámara de televisión e que o seu oficio teña que ver con ela, cunha cámara ou cos espectadores, sente esa presión. E se amais fas traballos que poden ser máis mediáticos e nos que necesitas o beneplácito da masa, estás moi supeditado á aprobación común, digamos, o cal che fai exporche aos estándares que imos marcando en todo momento. E si, convértese nunha especie de ditadura e de tiranía da imaxe na que tes que estar moi tranquilo contigo mesmo e moi seguro, para que non che afecte no teu día a día. Eu afortunadamente estou ben e tranquilo comigo mesmo, pero ás veces pómonos en situacións horribles nos cástings, a produtora, os personaxes, as plataformas mesmo... Veñen como practicamente a esixirche que sexas mediático para empezar a negociar contigo. É surrealista cando entendes a profesión como a entendo eu, que para min ten máis un fin social que a parte mediática que se lle está dando ultimamente.

-Por certo, ¡o teu pai é galego!

-Si, de Muros .

-E que recordos tes?

-Pois mira, acórdome que ía á praia de San Francisco. Lembro a aldea, de ir tirarme do guindastre ao porto, que nos botaban a rifa; acórdome do mercado os domingos pola mañá, que era xusto en fronte da casa da miña avoa e abriamos a porta e tiñamos alí diante os propios postos. Recordo tamén a discoteca Paraíso, que se non me equivoco fixeron unha obra de teatro e unha película, que se chama Eroski Paraíso. Eu pasaba por diante de Paraíso cando existía, ¡ja, ja!

-Así que podemos atoparche calquera día por aquí.

-Pois hai tempo que non vou, pero si me apetece moitísimo ir. E, de feito, o mellor marisco do mundo está en Muros. Hai pouco fun a Vigo, porque teño amigos. Un deles acaba de montar unha taberna alí que se chama Morro Fino, e recomendo a todo o mundo que vaia. E tamén teño xente á que quero moito na Coruña.

-Miúda mestura tes, non? Pai galego, nai catalá e nado en Tenerife.

-A verdade é que teño todos os ingredientes para ser axente secreto, teño un pouquiño de cada lugar. Vénme moi ben para o meu de actor polo tema de acento, personaxes e vivencias. Pero si, o tema das raíces téñoo un pouco trastornado.

-Pero de onde che sentes?

-Pois home, sempre que tiro para atrás me vén Canarias, obviamente. É parte de min, do meu ADN. Pero imos, cada vez teño máis claro que estamos aquí de paso e atar a nosa existencia a un lugar paréceme como non permitirche crecer. Síntome de cada lado no que vivín, non teño necesidade de abandeirar ningunha das cidades que me criou. Nin A Lagoa en Tenerife, que me parece das cidades máis bonitas do mundo, nin Madrid na que levo media vida, nin Barcelona onde veraneei, nin Galicia... Creo que son un pouquiño de cada un diso sitios nos que estiven. E o que queda...

-Cu inquedo entón?

-Son moi familiar, gústame moito facer o meu grupo e sentirme dentro del, ese grupo que me lembra quen son e como empezou todo. Pero con todo gústame moito viaxar, coñecer mundo, coñecer xente... Gústanme moito a natureza e o mar, e queda moitísimo por ver. Encantaríame seguir viaxando.

-Róldache a idea de formar a túa propia familia?

-Eu creo nas familias, pero nas elixidas. Con amigos, coa túa parella... Pero con respecto aos nenos... Mira, eu contradígome moito e cambio de opinión, porque lle dou moito á cabeza. E agora mesmo non me gustaría ter fillos. Paréceme xenial que a xente teña fillos e eu coidarei aos do meu irmán, aos do meu primo... Pero traer máis humanos a este mundo que está superpoblado paréceme unha tolemia.

Descubrín que todos temos algo da Manda dentro

-Déixasche levar.

-Si, é que eu amais teño a sorte de dedicarme a un oficio que me fai entender todos os puntos de vista que pode haber nunha sociedade, comprendelos. Entón, moitas veces atópasche con personaxes que che fan reformularche as túas propias decisións e opinións. Iso é marabilloso, e mesmo sumado a que o mundo vai cambiando moi rapidamente e que o que antes tiña un sentido agora ten o contrario, e facemos personaxes e películas que nos demostran iso día a día, pois ao final son un mejunje do que quero, co que vou descubrindo en cada personaxe e en cada proxecto, e co que vai ocorrendo no mundo que me rodea. Así que imaxínache.

-Falando deses puntos de vista difíciles de entender, no teatro estás con «Jauría», que aborda o caso da Manda. Non debeu de resultarte doado comprender a un violador.

-Pois mira, é curioso, porque todo o contrario. O que máis me interesa disto é facer personaxes como o que fago en Jauría para tratar de comprender como ocorre iso, e tratar de entender como unha persoa pode chegar ata aí. E a conclusión foi moi esclarecedora para min, porque cada un dos que fixemos a obra, e sobre todo baixo a batuta de Miguel do Arco e coa súa invitación a facer un traballo interno cada un, descubrimos que esa jauría, ou esa manda que tanto dano fixo e da que tan afastados sentímonos, non é máis que o expoñente do que todos facemos no noso día a día. Quero dicir que o máis duro de Jauría foi recoñecer que todos os que faciamos a función, todos, eh, desde o director ata o primeiro técnico do teatro e cada un dos actores, temos algo desa Manda da que non somos conscientes que participamos día a día. Así que realmente foi un espertar ter feito isto e cambiar esa parte miña que alimenta a Manda.

-Hai que ser valente para recoñecerse nela. Es autocrítico?

-Si, son moi autocrítico. E si, por unha banda é valentía, pero cando son temas tan delicados e tan importantes eu non lle chamaría tanta valentía como querer mellorar, como esa autocrítica da que falas. Que realmente cando descobres que iso está aí, cando pola túa profesión ou porque es moi curioso, ou porque hai algo que non che cadra e necesitas atopar esa resposta, acabas descubrindo que tes algo diso, realmente xorde dunha necesidade humana de querer entender e de deixar de botarlle as culpas ao outro, sabes? É como o que salva a unha señora maior que se vai caer a un tren. Non é valentía o que move a ese ser que a salva. Móvelle un impulso, un impulso e un enxeño que non sabemos de onde sae. Pero o que o fai non pensa: «Vou ser valente e salvar a esa señora». Pensa: «Eu quero cambiar isto, necesito que iso non ocorra». E é o que nos pasou a cada un dos que formamos parte desta función.

-Volviches a sacar os impulsos, os instintos. Ao final, as grandes decisións veñen por aí.

-Si, as cousas máis importantes que nos pasan na nosa vida veñen impulsadas polo corazón, sempre.

-Tamén co corazón e moita ilusión produciches un documental.

-Si, producín e dirixido un documental sobre a obra de teatro Incendios, que fixen fai uns anos, e agardo estrealo este ano e levalo por festivais. É unha curtametraxe documental que se chama Incendios. Máis aló do teatro. E fala, pois mira, do corazón tamén. De que ocorre cando unha obra de teatro ou calquera cousa que fagamos está feita con amor. Que lle ocorre aos que a fan e aos que a ven. E moi brevemente, explica que hai detrás da obra de teatro cando enchemos as salas de España durante ano e medio. Trata de mostrar o que ocorría detrás e que lles ocorría cando deixaban atrás o escenario no seu día a día. Foi moi bonito facelo e é moi emocionante.

-E que che pasa a ti cando che afastas do escenario?

-Fóra do traballo levo unha vida moi normal, a verdade. Vivo na montaña cos meus animais, e sempre facendo cousas na casa. Ou limpando no campo, ou esculcando por aí ou falando cos meus veciños. Pero moi tranquilo.

-Xa tes o ritmo doutra banda.

-Claro, compenso, porque se non me dá algo.

-Pois venche a San Francisco a darche un baño, se che atreves.

-¡Si, si, eu métome! Eu alí métome aínda que me doian os ósos, que me doen, pero métome. Imos ir pronto a Galicia con Jauría precisamente. En marzo a Santiago, Vigo, Ourense e Lugo; e en xuño a Narón . A Muros non, pero achegareime noutro momento.