Rellán triunfa no teatro con «Cartas de amor» xunto a Julia Gutiérrez Caba e en breve, tomará a batuta para dirixir a obra «Contalo para non esquecer» «Retirarme?, este oficio non se acaba nunca», confesa o intérprete
17 feb 2020 . Actualizado ás 23:32 h.Ten pinta de profesor estrito, pero é pura fachada. Próximo, sinxelo e bo conversador, transmite a súa paixón polo oficio co entusiasmo do principiante: «Teño a sensación de que estou a empezar, as miñas ganas de seguir aprendendo seguen intactas». Tras realizar preto de cen películas, participar nunha infinidade de series, subirse e baixar continuamente das táboas e un Goya ás súas costas, Miguel Rellán (Tetuán, 1942) asegura: «O meu obxectivo nunca foi facer papeis de protagonista, se mos ofrecían, mellor; converterme nun bo actor está por amais de todo».
-Regresas ao escenario con óbraa «Cartas de amor».
-Si. Direiche que do teatro non me hei ir nunca. Apaixóname este oficio, entusiásmame por todo o que aprendo e regálame en cada función. Ademais, sobre as táboas non hai trampa nin cartón. Al Pacino dixo nunha ocasión que o teatro é como atravesar un arame en altura. E é certo. O actor traballa sen rede e aí reside a súa maxia e veracidade.
-E ti, escribes cartas ou es máis do correo electrónico?
-Escribo algunha de cando en vez, sobre todo en Nadal, pero gustaríame recuperar esta afección. É un costume precioso que se perdeu con tanta rapidez e todo para que. É unha mágoa. Xa o dicía Saramago: «Nun correo electrónico non poden caer as bágoas como sobre o papel». Nunha carta escrita a man, escóndense tantos detalles do que a envía, a súa letra, a cor do bolígrafo, a impresión da letra… e provoca tanta ilusión recibir unha misiva. Non crees?
-Que tal che tratou o amor? Fuches feliz neste sentido na vida?
-Pois mira, a intres. O meu amigo Fernando Sabater di sabiamente que hai que apuntarse ao partido da alegría para que ninguén nola quite. Hai que saber aproveitar as brisas suaves, xa que o normal é que o vento che vinga de costado, e é aí cando hai que tirar adiante. Hai meses perdín á miña nai e foi moi doloroso. Chorei moito e o que queda, pero ao final é lei de vida e agora tócame facer o duelo.
-O teu mellor papel?
-Está por chegar. Ás veces, cando me marcho a casa tras a función, dígome a min mesmo: «Hoxe estiveches bastante ben, Miguelito. A ver mañá». E así vou tirando.
-Véseche un home moi esixente. Séntesche satisfeito coa túa carreira profesional?
-Son esixente, si. Fíxache, neste momento da vida, teño a sensación de que estou a empezar, por iso, as miñas ganas e entusiasmo seguen intactos. Xa dicía Charles Chaplin que se sentía só un actor amateur. ¡Imaxínache! Pero si, síntome orgulloso da miña traxectoria, porque fixen de todo e aprendín e vivido moito grazas á interpretación.
-Que proxecto marcou un antes e un despois na túa carreira profesional?
-O papel do Mouro no crack de Garci. A partir de facer esa película, cambioume a vida laboral. Non foi inmediato, pero aos poucos comezaron a contar comigo e funme facendo un oco. Foron anos de dedicación, traballo e ilusión.
-Ademais de interpretar, estreáchesche xa como director. E en breve, estreas en Madrid, «Contalo para non esquecer».
-Iso é. Adaptei ao teatro un libro fabuloso, o diálogo entre dúas reporteiras de guerra, Maruja Torres e Mónica García Prieto acerca das súas primeiras crónicas, do machismo nas redaccións, do cambio no oficio. E interprétano dúas actrices estupendas, Nuria Mencía e Nuria González. É un reto e estou moi ilusionado.
-Entón, o de dicir: «Foi un auténtico pracer, pero ata aquí chegamos», nin falamos, verdade?
-Retirarme? Neste oficio retírache a saúde, isto non se acaba nunca.
-Pareces moi vitalista. Dos que procura espremer o mollo aos seus días. -Si. De feito, gustaríame que o día tivese trinta e seis horas para rir, ler, tocar o piano, ver teatro, en definitiva, vivir.
