A artista celebra o éxito do programa, pero despídese: «Non estarei na próxima edición da illa das tentacións». Hoxe lanza o tema que lle serve de cabeceira en castelán e prepárase para un encontro cos seus fans na Coruña polos seus 25 anos de carreira
08 mares 2020 . Actualizado ás 14:38 h.Mónica Naranjo (Figueras, 1974) é unha gargallada continua. A súa franqueza deixa a un coa boca aberta, e probablemente ese riso contaxioso coa que afronta a vida teña algo que ver coa satisfacción de recoller os froitos dunha carreira forxada a pesar de todo e de todos. A artista prepárase para o seu desembarco na Coruña o próximo 29 de febreiro no centro Ágora con Mónica ao espido, un encontro no que compartirá todo un día cos seus fans e ao que irá coa mesma sinceridade que responde a esta entrevista. «Regaláronme un Satisfyer que non probei, pero eu teño un arsenal de dildos e vibradores», confesa. Atafegada polo éxito da illa das tentacións, a diva deixou paso á persoa: «Era o momento de espirme. Eu creo que ao final os seres humanos, canto máis a gusto estamos connosco mesmos, máis confianza adquirimos e menos capas necesitamos na vida». A ela non lle fai falta ningunha.
-A ver Mónica, os mércores e os venres hai moitos que non son persoas de tanto quedar a ver «A illa das tentacións»...
-¡Ja, ja, ja, ja! Cónstame.
-Hoxe lanzas o tema «Tentación» en castelán, a banda sonora do programa. É o teu agasallo de San Valentín?
-Pois mira, sen querelo. Non podo dicir que teñamos medido tanto as datas como para que saíse o día 14, porque che mentiría. Pero así o quixo o destino.
-Foi un proxecto especial que che propuxesen facer a cabeceira do programa.
-Claro, o que pasou ao final é que, a ver, todo o da illa foi como unha tolemia. Porque eu veño de facer docuseries na televisión, de facer as miñas producións, pero eu nunca me expuxo conducir un reality. Nunca, na miña vida. E de súpeto, da noite para a mañá, unha chamada, unha reunión e ao cabo dun mes estaba nunha illa. Non podía dicir que non, tiña un compromiso. Eu son unha persoa que cando ten compromisos, cúmpreos. Para min A illa das tentacións foino, e converteuse nunha gran experiencia para min. E á parte o máster que me feito, non?
-Sen dúbida, porque a través deles vivimos o compromiso, o perdón e esa liña tan fina que hai entre caer ou non na tentación.
-É que ao final as persoas, cada unha sente dun xeito. Eu son unha persoa que cando inicio unha relación, dou por sentado o compromiso. Non teño nin por que falar del, está aí. E con todo hai parellas que si, que teñen que falar de que xeito vanse comprometer e cales son os termos desa relación. Finalmente, A illa das tentacións é un espello para todos.
-Pero o compromiso non significa o mesmo para todos.
-Para min a fidelidade é si ou si condición sine qua non. Se non vai haber unha fidelidade, mellor non. Mellor quedar só.
-Que parella xa viches que non ía saír unida desde o principio?
-É que eu non son de xulgar, sabes? Ás persoas eu as respecto e quéroas tal e como son. É que non facemos ben xulgando. Ademais, quen está libre de pecado? Se toda esa enerxía que canalizamos en xulgar ao próximo canalizásemola a facer cousas na vida, buah, seriamos…
-Seriamos os mellores.
-Xusto, ¡ja, ja,ja!
-Adoptaches un papel moi neutral no programa.
-É que así son na vida tamén. Unha das cousas polas que me mandaron á illa é precisamente porque son unha persoa moi neutral. Necesitaban a alguén así, e que fose mamma, pero sen ser mamma. Esa foi a razón pola que a min me dixeron que fose cara alá.
-Pero non estarás na seguinte edición, verdade?
-Non, a ver. Como che comentei antes, eu tiña un compromiso. E o compromiso xa o cumprín, xa está. ¡Tamén me teño que dedicar a facer outras cousas! Ja, ja.
-Non é unha proba doado de superar tendo a tentación aí para ti, non?
-Dis a nivel meu persoal e sexual? Non, a tentación non é algo complicado de superar se estás namorado. Para min non sería difícil non caer na tentación, é unha cuestión de principios, de disciplina, de compromiso, de en que grao estás namorado. Porque a ver, eu cando estou namorada dunha persoa non vexo máis que a esa persoa.
-Moi pronto vés a Galicia, en concreto estarás na Coruña. Unha xira moi especial na que compartirás o día cos teus seguidores.
-É realmente unha xira, un evento moi persoal, onde realmente todos nos pomos caras e podemos sentirnos, porque como son espazos moi reducidos non soamente eles poden terme moi preto, senón eu tamén a eles, porque a min me facía moita falta. Quería coñecerlles, quería pórlles cara e ollos, quería sentilos, quería charlar con eles, que me contasen as súas vidas, as súas cousas, compartir momentos íntimos. Pasaron cousas preciosas, xente que se ispe e cóntache a súa vida cunha paixón e unha xenerosidade desmedida.
-Ata cantan contigo.
-Sííí, ¡ja,ja! Ademais é marabilloso, porque cando iniciamos este evento eu pensei: ‘Non se eu se moita xente se vai a animar a facer a master class coral e vocal. E non, non, oe, ¡que é o que máis triunfa! Á xente encántalle. ¡Ja,ja,ja!
-Repites na Coruña. A primeira vez que viñeches aquí foi con «Desátame» e «Palabra de muller», no 97. Un petardazo.
-Si, fíxache, xa pasaron anos. E estamos mellor eh, ¡ja, ja, ja!
-Puideches coñecer a cidade? Que feixes por aquí?
-Si, si, por suposto. Ademais eu cando vou a Coruña sempre intento ir un día antes para poder gozar, pasear, respirar ese aire marabilloso. É fantástico comerme aí unha boa potaxe. Adoito pasear polo centro, hai restaurantes xeniais. Eu sempre digo que o mellor do mundo é comer un bo menú no centro de cada cidade,
-O que está claro é que por primeira vez che estás espindo. Coñeciamos á diva, pero non tanto á persoa.
-Era o momento. Eu creo que ao final os seres humanos, canto máis a gusto estamos connosco mesmos, máis confianza cara a nós mesmos adquirimos e menos capas necesitamos na vida. Dános menos medo mostrarnos tal e como somos.
-En «Mónica e o sexo» ata che fixeron mirarche ao espello para confesar as túas debilidades. Pero hai cousas que non se poden confesar nin ao mellor dos amigos, non?
-Claro, ¡ja,ja,ja! É que é un exercicio tan íntimo… Un exercicio que no fondo todos facemos nalgún momento da nosa vida, non? Mirarnos ao espello pola mañá para facer ese traballo interno que tanta falta nos fai, ser honestos connosco mesmos e, sobre todo, enfrontar as nosas carencias e os nosos erros. E emendalos, porque perfectos non somos. Canto máis valentes somos cara a nós mesmos e antes queiramos coller o touro polos cornos e ser honestos para canalizar a nosa vida o mellor posible, cada día seremos mellores. E para iso, antes hai que facer este exercicio.
-Tamén estaban moi empeñados en que che botases un ligue, pero ti como que non.
-¡Ja, ja, ja, ja! A ver, é que ao final eu creo que cando chega o amor, chega. E xa está. Se é que as situacións non hai que forzalas. Eu admiro moitísimo ás persoas que din 'bo, pois eu esta fin de semana a ver se ligo porque me apetece ter un contacto íntimo'. Paréceme xenial, porque oe, se á persoa lle enche, gústalle e sábeo levar, é perfecto. Eu non funciono así. Eu necesito namorarme, eu necesito sentir. Necesito coñecer e darlle o meu tempo á persoa, é que é o xeito.
-Que haxa unha conexión.
-Exacto. Cada un conecta como conecta.
-Pero entre que conectas e non conectas, entre medias recomendas o Satisfyer?
-¡Ja, ja, ja, ja! Pois che vou ser moi sincera. Regaláronme un Satisfyer que non probei. Vou ser franca. O máis preto que estiven dun Satisfyer foi fai unha semana rodando os anuncios publicitarios para Amazon. Pero eu teño un arsenal co que me xuntei durante nove meses nos que estivemos rodando polo mundo Mónica e o Sexo. Ao final ías adquirindo dildos, vibradores de todo tipo… De feito teño unha imaxe na cabeza dunha noite na que os reunín todas na mesa da cociña, e estaba eu co meu pai. E o meu pai observaba os dildos como dicindo: ‘Pois nada, veña filla, ¡a gozar!', ja, ja.
-Felicidades tamén polos teus 25 anos de carreira. É un ano redondo este 2020, non?
-Si, si, é curioso como ao final os astros hanse posto de acordo, verdade?
-E todo empezou fóra de aquí, en México .
-Si, hai 27 anos. Esa foi a gran aventura da miña vida. Estiven a vivir nun país precioso, cheo de cor, de espiritualidade humana durante preto de cinco anos, os cinco anos máis bonitos da miña vida.
-Logo volviches a España e chegouche o éxito aquí tamén.
-Si, despois de estar todos eses anos vivindo fóra chegamos aquí e Sony dalgún xeito apostou polo proxecto. E fíxache todo o que pasou e en todo o que se converteu.
-A túa carreira podería resumirse nun concepto: evolución. Pasar de «Palabra de muller» a «Minage» foi todo un atrevemento do que tamén saíu un himno: Sobrevivirei.
-É que é necesaria a evolución. Eu sempre digo que a min Divos dotoume non soamente do talento de cantar, senón tamén de interpretar, de compor, de dar forma aos proxectos. Entón eu antes de lanzar Minage tiven que pasar coa compaña un proceso, porque comercialmente hai que entender tamén ás discográficas. Despois dun éxito tan rotundo como os meus dous primeiros traballos, eles agardaban unha terceira parte. É que era lóxico agardala. Así que cando se atoparon amais da mesa un traballo tan diferente como Minage, imaxínache. Pero eu sabía no meu foro interno que tiña que facelo. Porque se non me ía quedar facendo toda a vida o mesmo, e non quería. Non podo facer toda a vida o mesmo. Dese xeito non podo aprender, e non vou poder compartir o mellor de min coa xente. Ao final o propósito dos artistas é mellorar e chegar á vida de todos os seres humanos.
-O propio Dalí díxolle á túa nai que se querías dedicarche á música, tiñas que deixarche levar pola paixón.
-É que estamos a falar dun pintor que foi recoñecido en vida. Unha persoa como Dalí, que cursando Belas Artes en París tachárono de anárquico. Non souberon entender que realmente el se deixaba guiar pola paixón. Ocorreulles a moitos artistas ao longo da historia. Mira Frida Kahlo, a dor converteuse no seu talismán, e mira as obras tan marabillosas que nos deixou. Hai que deixarse guiar sempre pola paixón.
-Despois de cantar con Pavarotti, de despedirche de Rocío Jurado naquela colaboración na que che confesou que se ía, queda alguén pendente con quen cantar?
-É que a vida a min todos os días me sorprende , porque por exemplo a última colaboración que tiven foi coa miña irmá, Gloria Trevi. Non foi nada planeado, estabamos as dúas en Nova York rodando A dúo, que é un programa de televisión que estou a preparar, e de súpeto díxome: 'Escóitache isto, irmá'. Escoitei a canción e dixen: 'Buah, eu non se que estás a preparar pero estou dentro, encántame'. E así xurdiu a colaboración. Ao cabo de dous días gravamos a canción e mira todo o que se organizou, leva xa 14 millóns de reproducións en YouTube e é todo un éxito en Latinoamérica .
-Haberá que deixarse levar entón.
-Na vida hai que escoitar á alma moi atentamente, si, e deixarche levar.
-Tamén es unha icona na loita dos dereitos das mulleres e para o colectivo LGTBI. Para todo aquel que nalgún momento da súa vida hase sentido diferente ou vulnerable.
-A ver, eu formo parte dese 3 % da poboación que din que somos ovellas negras. Pero como eu, hai moitísima máis xente. Por iso a miña música conecta ben con esa porcentaxe ao que eu pertenzo.
-Non sei en base a que se obtivo esa porcentaxe, pero dáme que sodes uns cantos máis que o 3 %.
-¡Ja, ja, ja! Pois mira, ¡oxalá, oxalá! Porque din que as ovellas negras son ao final as que deixan pegada na vida.