É esixente e perfeccionista, e non pasa nin unha aos mozos de «OT». «Gústame o traballo ben feito, pero non a crítica destrutiva», di Nina no seu regreso á Academia: «Na vida e no traballo todo debe facerse con rigor e desde o corazón»
09 feb 2020 . Actualizado ás 19:07 h.Anna María Agustí, máis coñecida como Nina (Barcelona, 1966), asegura que é «pouco nostálxica» e que usa pouco o retrovisor. «O pasado, vivido está», di. Hoxe, a que foi azafata do Un, dous treses logrou un sexto posto en Eurovisión con Nada para amar e interpretou a Donna no musical Mamma Mia! durante nove tempadas, regresou á Academia de Operación Triunfo pisando forte: «Aos mozos transmítolles que ao longo da súa carreira terán acertos, pero tamén fracasos, e deben estar preparados para tirar adiante». Actriz, cantante e mestra, confesa: «Durante un tempo a miña frustración foi non ter estudos, pois para axudar en casa, estiven dous anos vendendo zapatos. Decidín que nunca é tarde e, tras graduarme en logopedia case aos corenta, abrín a miña propia escola da voz, o meu gran soño feito realidade». Nina é moita Nina.
-Como foi a volta á Academia de «Operación Triunfo»?
-¡Incrible! Amo OT. Síntome moi ligada a este programa, polo equipo tan extraordinario co que conta e porque vivín momentos moi potentes alí como directora. Volver foi un agasallo fantástico. Estou moi contenta.
-Agora formas parte do xurado. Que tal leste cambio de rol?
-Bo, ser xurado resulta moito máis complicado e difícil, porque cando realizas un xuízo ou unha valoración sempre hai algo subxectivo e, aínda que sempre nos atemos a argumentos técnicos, é complexo. O labor do profesor de alentar, animar e ensinar aos mozos é máis agradable, aínda que recoñezo que isto de ser xurado está a resultarme tamén un reto interesante. Neste sentido, estou a aprender moito. Son esixente e perfeccionista, gústame o traballo ben feito, pero non me gusta o xuízo destrutivo, sempre é preferible un comentario desde o que se poida corrixir para progresar que unha crítica desapiadada. Iso non axuda.
-Botaches de menos a Academia?
-O retrovisor úsoo o xusto, a verdade. Non son moi nostálxica. Mamma Miña, o Un, dous, tres ou mesmo OT, marcáronme moito a nivel profesional e persoal, porque se creou un vínculo afectivo importante con estes proxectos por todo o que me achegaron; pero iso é pasado. Vivino, goceino e pasei a outra etapa. Agora estou no aquí e no agora con OT. Tampouco son de mirar moito ao futuro. Planifico a curto prazo, se non nunca gozas do presente.
-Que sensacións déronche os mozos estas primeiras semanas?
-Moi boas. Todos os mozos son estupendos. Vánnolo a pór difícil ao xurado, teñen talento, pero hai que ir puíndoo, para sacar o mellor de cada un deles. Deben mellorar tamén polo lado humano e máis persoal, esoutra faceta hai que coidala e traballala para que non veñan abaixo ante as críticas e dificultades, que seguro que llas atopan ao longo da súa carreira artística.
-Como xurado, que valores queres transmitirlles aos mozos? Con que queres que queden da Academia?
-Sobre todo, amor polo oficio e respecto. Creo que non podemos perder a dignidade profesional. Fíxache, diríache que tanto na vida como no traballo, hai que facer as cousas con rigor e desde o corazón.
-Seguro que en máis dun momento, escoitando as súas ilusións e temores sentíchesche identificada con eles.
-¡Claro! Están a facerme viaxar no tempo e lembrar as ilusións da miña adolescencia. Eu, como eles, tamén soñaba desde cría con dedicarme á música. E aos dezaseis anos dixéronme que non sabía cantar e que me buscase outra profesión. Foi un momento complicado. Menos mal que eu crin en min. Por iso, aos mozos transmítolles en cada gala que a vida e a carreira non se rematan en OT .
-Na túa carreira, tiveches que superar moitos tropezos e obstáculos?
-Si, uns cantos. A finais dos noventa, eu quería cantar funky e soul en inglés, e as discográficas non me apoiaron, rexeitáronme. A resposta sempre era a mesma. Eu non era negra e non podía cantar música negra. Para min aquilo foi un fracaso. Iso hoxe non sucedería, porque Internet nos deu acceso a todo tipo de música e canles. Un caso actual é Rosalía, e aí está a triunfar.
-Dos erros apréndese …
-Si, e os acertos alimentan a vaidade. Fíxache, daquel fracaso saquei a miña propia lección. Aprendín a dicir non e a elixir coidadosamente ás persoas coas que quero traballar. Tras aquela experiencia, descubrín que teño alma de intérprete, de actriz, e a vida hame levado a percorrer outros camiños incriblemente enriquecedores e satisfactorios.
-Estes mozos confían nos vosos consellos na Academia. A quen lle estarás ti eternamente agradecida polo seu apoio e os seus ensinos cando comezaches?
-Da persoa que me escoitou cantar por primeira vez e animoume a perseverar e a tirar adiante e, por suposto, dos meus pais. Tampouco me podo esquecer de Toni Cruz e Josep María Mainat, porque eles confiaron en min para estar a cargo de a Academia de OT e foi unha oportunidade e un reto marabilloso.
-Cando decidiches dedicarche a isto, apoiáronche en casa?
-¡Claro! Por suposto. A miña nai foi o meu primeiro público. Alentoume moito para que non me rendese e sempre me transmitiu que todo o que fixese fixéseo con responsabilidade e de corazón. Estou moi agradecida de ter contado sempre co apoio incondicional dos meus pais. Iso sempre me deu moita seguridade e confianza.
-Tamén fuches azafata do «Un, dous treses», representáchesnos en Eurovisión e interpretaches a Donna no musical «Mamma Mia!». Que balance fas da túa traxectoria profesional?
-Moi doce e satisfactorio, a verdade. Eses proxectos forman parte da miña carreira e aprendín moitísimo en cada un deles. Pero agora, estou inmersa noutro momento profesional e estou moi ilusionada. A actividade pedagóxica que levo a cabo na miña escola cos meus alumnos entusiásmame, tamén o máster que estou a realizar, e en breve comezo a lectura dunha nova obra musical xunto con Angels Gonyalons. Estou feliz.
-Crear a túa propia escola de voz e comunicación é un soño cumprido?
-Si. A miña escola é a miña gran paixón, é o centro que me gustou ter para ir aprender eu. O ensino era a miña materia pendente, porque eu empecei a estudar aos trinta e sete anos. Veño dunha familia humilde e para axudar en casa estiven dous anos vendendo zapatos. Durante un tempo, a miña frustración foi non ter estudos e decidín que nunca é tarde. Gradueime en Logopedia, especialiceime na voz e en comunicación corporal e abrín a miña escola.
-Que queda hoxe, tras toda a túa bagaxe profesional, da Nina dos inicios?
-Moito. A ilusión, as ganas de seguir aprendendo, de compartir todos os meus coñecementos cos meus alumnos, de involucrarme en novos retos e aventuras, pero coa tranquilidade e a confianza que dan os anos e a experiencia.
-Algo do que arrepentirse?
-Non. As cousas que serían susceptibles de cambiarse son as que me fixeron aprender. Das cousas positivas tamén aprendín, pero sobre todo das negativas. Non cambiaría nada e non me arrepinto de nada.
-E cal é a cara b do teu oficio?
-Os momentos que che perdes da túa vida e da túa familia, iso non cho pode pagar ninguén no mundo. E aínda que chos pagasen, daría igual, porque eses momentos xa non os vas a recuperar.
-Non crees que no cine e a televisión prefiren a actrices novas e guapas, mentres que o teatro segue recompensando a presenza que dan os anos?
-Si, en xeral hai máis papeis para os homes sen ter en conta a idade, eles téñeno máis doado. E en cambio as mulleres, a medida que cumprimos anos, imos entrando en terreo de ninguén, e é inxusto. Menos mal que no teatro podemos gozar da interpretación de actrices maiores espléndidas e en plena forma.
-Muller de retos e soños cumpridos, cal é o teu obxectivo para este ano?
-¡Ja, ja, ja! Pois si. Dedicar máis horas ao meu benestar. Gustaríame realizar travesías nadando a mar aberto de entre dous e tres quilómetros. Teño xa cincuenta e tres anos. A vida pasa rápido e quero gozar dos meus días con aquilo que me fai feliz.