A experiencia. Nunha aldea de Ourense, Alberto Taboada rehabilitou a casa do seu bisavó para transformala nun taller onde non só elabora pezas únicas, senón que os noivos reciben toda unha clase de iniciación á ourivaría
30 ene 2020 . Actualizado ás 21:47 h.O lugar de Manzós, na parroquia de Louredo, concello de Maside , está a uns 30 minutos en coche da capital ourensá. Nas súas casas apenas residen hoxe sete veciños de forma habitual. É unha das aldeas que serve para ilustrar o despoboamento do rural galego, pero tamén podería ser un raio de luz. Ese é polo menos o desexo de Alberto Taboada (Ourense, 1984). Rexenta o único negocio que abriu en Manzós nos últimos anos. Non está ligado nin á actividade agraria nin á hostalería. Este pequeno recuncho da comarca do Carballiño foi o elixido para instalar o seu taller de ourivaría. Un espazo diferente, e non só pola súa localización.
Na casa do seu bisavó, a mesma na que se criaron o seu avó e o seu pai e que co tempo quedou reducida a almacén, «o lugar onde se gardaban as cousas vellas», está o obrador que Alberto montou coas súas propias mans. «Non me gusta definirme. Ourive? En todo caso, véxome máis coma un artesán», desliza. Antes de moldear aneis, Alberto tamén traballou tallando instrumentos musicais como troncos de gaitas ou pandereitas e foi mestre ourive. A súa paixón pola arte marcial do taekuondo, di, é o que lle infundió o seu perfeccionismo. Unha dedicación que traslada ás súas pezas, únicas.
«Cando tiña 21 anos e traballaba en Madrid deime de conta de que non me gustaba a cidade. Saturábame tanta xente. Foi aí cando o tiven claro: tirar para a miña aldea e facer aquí un proxecto de vida» lembra.
Préstanse atención, en tres horas, ou tempo que leva facer un anel básico, aprenden ou imprescindible
UN OBRADOR ESPECIAL
Os inicios non foron doados en Manzós. Primeiro traballou en Ourense nunha tenda ata que se decidiu a dar o paso: emanciparse. Foi hai doce anos cando o obrador comezou a cobrar forma. Na aldea, onde a dinámica nos últimos decenios era a de botar o ferrollo para mudarse á cidade, el fixo o camiño inverso. O de volver e impulsar un negocio.
«Quería a miña casiña na aldea, co meu taller. Ser autosuficiente. Hoxe, con Internet, pódese facer. Antes sería impensable dedicarse á xoiería nunha aldea. Só estaban asociadas á gandería e á agricultura. Houbo quen pensou que isto só sería un pasatempo», sorrí Alberto. A súa aposta por Manzós non é pasaxeira.
«Fíxenme carpinteiro, electricista e de todo para restaurar a casa. A idea sería levantar a aldea, pero, pouco a pouco», di cauto. No horizonte ten un proxecto máis amplo para conectar artesanía e turismo.
APRENDER A Ser «OURIVE»
A antiga casa do bisavó de Alberto é hoxe un espazo onde os seus clientes, chegados de toda Galicia e mesmo do estranxeiro, non só poden ver como funde o ouro das xoias, senón que aprenden a ser eles mesmos ourives. «Decidín crear experiencias para sortellas de compromiso, pero o que máis están a demandar son as alianzas de voda», explica Taboada.
«O artesán, o tempo que implica crear cousas coas mans, perdeu o seu valor na sociedade actual. Eu non entendía como, en algo tan especial e sentimental como é unha alianza, a xente só ía buscando o prezo ou a marca. Hai que volver a reeducar niso, no valor do tempo e do manual», comenta Alberto. «O que fago é que se impliquen no proceso. Que comprendan que hai que dedicarlles un tempo, que é imposible chegar a certos prezos se iso se fai a man, e en España, non na China», indica.
Ou artesán, ou tempo que implica crear cousas coas mans, perdeu ou seu valor na sociedade actual
É así como reconverteu o encargo dunha alianza nunha clase maxistral de iniciación á ourivaría. «Se prestan atención e collen un par de apuntes, en dúas ou tres horas, o tempo que leva facer un anel básico, aprenden o imprescindible», asegura.
A proposta convenceu porque ata Adrián acoden prometidos de toda a comunidade. Aínda que non é obrigatorio ter unha voda en mente ou unha parella para querer un anel. «O que se pretende é que non vexan un produto. Non quero compras impulsivas de usar e tirar. Quero que leven unha peza especial, atemporal, que coiden e mimen. Que lle poñan sentimento», remarca. Aínda que se define como un pouco «ermitaño, só uso as redes sociais co meu perfil profesional», na súa conta de Instagram pódense contemplar algúns dos procesos e os seus resultados. «O que máis lles chama a atención é o momento no que se soldan as alianzas», asegura. El supervisa todas as etapas e tamén remata todas as pezas.
Garanten estas alianzas unións máis duradeiras? «Ja, ja, ja. O que si podo dicir é que, por regra xeral, as persoas que veñen facer isto se queren. Outórganlle outro valor ás cousas», testemuña.
Esta primavera, ademais, saca ao mercado a súa primeira colección de tres pezas: anel, pendentes e gargantilla. Titúlase Bellis, por un poema de Rosalía de Castro, No meu pequeno horto, onde lle escribe ás margaridas. «Ou de quéreme, non me quere', ese písanme e vólvome levantar, é unha unión abstracta de todo iso», detalla.
Non entendía como, en algo tan especial e sentimental como é unha alianza, a xente só ía buscando ou prezo ou a marca
Unha metáfora tamén do compromiso de Alberto. No seu caso, a alianza é con Manzós. «En Galicia aínda queda moito por andar no rural, un par de xeracións, ou que se poña de moda ter unha casa no pueblo. Pesa aínda esa visión de aldea e pobre. Eu estou aquí, creo nisto, e tamén penso que o artesán e o rural se van pór de moda. No lugar de mercar pisos, a xente vai querer ter casas. Entón si que se van vender a tutiplén, pero non por un arraigo con Galicia. Coa artesanía e o turismo podemos crear unha microindustria comprometida que revitalice as aldeas. Pero, para iso hai que coidalas, porque iso é coidar a nosa cultura», conclúe este ourive.
En Galicia aínda queda moito por andar non rural, un par de xeracións
