Pitt e Jen

YES

DAVID SWANSON | EFE

26 ene 2020 . Actualizado ás 22:55 h.

Imos de modernas, pero na alma común habita unha carca. Quedou claro con ese suspiro colectivo que lanzou o éter dixital tras asistir ao reencontro de Brad Pitt e Jennifer Aniston nos premios do Sindicato de Actores. Particularmente creo que á parella lle sobran mechas e un par de pantones, pero polo lido e visto hai moitos avatares e nicks que creen que este mundo cruel que nos atosiga é un pouco mellor se existe a posibilidade, por pequena que sexa, de que Pitt e Jen salven o seu.

É verdade que os anos lle sentaron moi ben a Brad Pitt e regular a Anxelina Jolie, e que Aniston, destinada a esa rixidez cosmética tradicionalista e das JONS que adoita apoderarse das noivas de América, soubo incorporar á súa rictus unha sombra de ironía moi fotoxénica. Pero nese ohhhh que aínda resoa, ese ohhh que rebota entre o camisón branco de pel de anxo que levaba ela e o esmoquin clásico que vestía el, hai un cheiro clasicote que invita á desconfianza. A trama novelón anos cincuenta arrinca durante a rodaxe da película Sr. e Sra. Smith, cando o fermoso Brad sucumbe á beleza caníbal de Jolie. En casa agardaba mentres a doce Jennifer, cuxo encanto alcanzable non acadou para evitar o abandono. Así foi o relato planetario deste affair, no que as señoras estaban onde os estamentos do amor romántico adoitan colocarnos: unha fose roubando maridos e a outra en casa, agardando.

Uns cantos fillos e un tumultuoso divorcio despois, o suspirado reencontro de Brad Pitt e Jennifer Aniston vincula por centos de miles de persoas no planeta Terra. Coma se fronte a Trump e o Brexit, a hecatombe climática, a desaparición do ornitorrinco e o pin parental de Murcia necesitásemos a certeza dun amor eterno destinado a resucitar tras ter sido dado por morto. Sabemos que a realidade é máis crúa, pero ese desatino de brilli brilli entre os dous actores é Hollywood puro, un lugar no que os amores son ás veces tan postizos como as extensións dunha Kardashian, porque alí o importante é que as cousas parezan, non que sexan.