A vida non llo puxo doado para ser nai, pero ela loitou contra vento e marea para conseguilo. Incluso antepondo a súa propia vida. Mari cóntanos como se enfrontou ao peor dos prognósticos.
03 dic 2022 . Actualizado ás 23:53 h.A conversación con Mari avanza entre suspiros. Cando crees que xa pasou o peor, o relato obriga a coller aire de novo. O que lle pasou é duro, moi duro, pero cóntao con enteireza, coa valentía de quen antepuxo querer ser nai á súa propia vida.
Aos 25 anos, Mari atopouse un bultito nun peito. Os médicos non lle deron importancia nin cando ela lles advertiu que estaba a tratar de quedar embarazada. Tivo un embarazo de alto risco, con perdas, e ás 25 semanas cumpriuse o peor dos prognósticos. Perdeuno. Perdeuna. Despois do aborto deuse conta de que aquel bultito «sen importancia» converteuse «nunha pelota de golf». «‘Ai, como o deixaches crecer tanto', chegáronme a dicir. Miráronme e era malo», explica. «É moi duro, porque eu me acababa de casar, e o que máis me preocupaba era volver quedar embarazada co tratamento, porque a quimio pódeche deixar estéril», di Mari. Buscou coa mirada ao seu marido e díxolle ao médico: «Cales son os pasos a seguir? Eu ía facer todo o que me dixesen porque quería saír adiante».
Operárona, déronlle quimio e radio, e lle pautaron unha pastilla durante cinco anos, un tratamento que botaba por terra o seu soño de ser nai. Un xerro de auga fría para unha moza de 26 anos, á que só lle quedou agarrarse á súa mocidade para non perder unha esperanza. Levaba tres anos tomando a pastilla cando lle preguntou ao oncólogo sobre as súas opcións para ser nai. Este recomendoulle agardar a que finalizase o tratamento, pero despois de escoitar a outros especialistas decidiu paralizalo. «En todo momento me advertiron —explica— que era como unha bomba de reloxería para o meu corpo, se conseguía quedar embarazada as hormonas alteraríanse e podía reaparecer o cancro. Pode saír ben ou mal». Consciente das consecuencias, parou de tomalas. Nunca se expuxo agardar os cinco anos. «Pasara o outro aborto, e quería saber se me podía quedar embarazada ou non. Tiña todas as papeletas para que non fóra así, porque eu lía que me podía quedar estéril. Non o tiña claro, e eles tampouco me daban o cento por cento nin dunha cousa nin da outra. Ademais de que dicían que era unha bomba en todas as condicións, pero eu queríao intentar e asumir o risco», confesa Mari, que non oculta o medo que por outra banda tamén lle producía afrontar ese soño. «Vívese con moito medo, aferrábame ao día a día, intentaba traballar para esquecerme desas cousas, pero ás veces pensaba: ‘E se téñoo e despois morro?'. A miña familia hame axudado moitísimo, a miña nai dábame moitísimos ánimos».
RISCO DOUTRO ABORTO
Despois dun ano intentándoo sen éxito, a situación empezoulles a pasar factura e decidiron acudir a un centro de reprodución asistida. Realizáronlles todas as probas e fixaron a inseminación para a volta dunha viaxe que xa tiñan programado, sen saber que non sería necesaria. «Regresei disposta a facelo, pero vexo que non me vén a regra e empezo a sospeitar, aínda que non as teño todas comigo porque tiña algunhas perdas», comenta. Unha visita a Urxencias en fin de semana púxolles de novo un nó na garganta. «Máis que un embarazo parece un aborto, ven o luns que che mire a xinecóloga por se fose necesario facer un legrado», dixéronlle. Preparados para o peor, nunca creron que o luns escoitarían a mellor das noticias. «¡Estás embarazada! Todo está ben, pero, dados os antecedentes, repouso absoluto». Iso dixéronlle e iso fixo. Todo marchaba con normalidade, con algunha que outra perda controlada, ata que ás 25 semanas regresaron as pantasmas do primeiro embarazo. «Cada semana tiña que ir a unha revisión, e nunha delas dinme: ‘Hai un problema, estáseche rompendo o útero e se vén para abaixo podes sufrir un aborto'», explica Mari. A solución pasaba por un cerclaje co risco que este implicaba, xa que debido ao avanzado estado de xestación, calquera picada podía romper a bolsa. Non houbo opción. Afortunadamente todo saíu ben. Do hospital á cama, xa que a recomendación era clara: non podía moverse. «Dixéronme: ‘Se non vas ser capaz déixoche ingresada', pero eu non quería quedar alí, porque eu non sabía se ía saír# adiante, e xa do primeiro aborto foi algo que levei moi mal, que non se se agora o fan no Clínico, pero eu estaba ingresada na mesma cuarto que unha nai que tivera ao seu bebé», explica Mari. Ás 28 semanas, novas perdas fixeron saltar de novo as alarmas. Xa en Urxencias decátase de que se rompeu a bolsa, e só queda aguantar tanto como permita o líquido amniótico. «Era unha angustia tremenda, xa que cando por fin quedo embarazada, despois de toda a enfermidade, que me pase isto… As enfermeiras animábanme moito e dicíanme que con 28 semanas era viable, pero era imposible estar tranquila». Aguantou tres semanas e pico. Estaba prevista unha cesárea, pero ás 31 semanas púxose de parto e o equipo médico decidiu intentalo. Así, en marzo do 2011 naceu Borja con 1.380 gramos. «No último empuxón o neno quedouse, non daba saído, non tiña forza, e tivéronme que facer unha episiotomía». E escoitou ese primeiro pranto, o máis tranquilizador da súa vida.
Hoxe Borja ten 9 anos e é un neno forte e feliz. A felicidade durou, pero pouco. Fai tres anos a sombra do cancro volveu planear sobre esta familia. Mari atopouse un novo vulto no mesmo peito mentres se duchaba. As probas confirmaron o peor. E os médicos puxéronlle diante una das decisións máis difíciles da súa vida: tiña que decidir se quería someterse a unha dobre mastectomía. «Case me dá algo, —lembra—. Pero enseguida díxenlles: ‘Teño ao meu fillo, se queredes quitádeme todo', non o pensei dúas veces». Foi unha operación longa, porque na mesma cirurxía colocáronlle implantes, e aínda que isto fixo máis difícil a recuperación, evitou esa sensación de rexeitamento ao seu propio corpo. Aos 20 días o oncólogo comunicoulle que debido aos antecedentes había que pór quimio igualmente. Outra vez. Pero agora había un pequeno en casa e Mari quería evitar custe o que custe que a vise pasar polos efectos secundarios. «O neno tomoullo ben, dicíame que estaba guapísima e que non parecía a súa nai. Animábame unha chea», di Mari toda orgullosa.
Coa primeira sesión, as feridas da operación empezáronse a resentir, pero á segunda empezouse a abrir a cicatriz, así que o que quixeron evitar nun primeiro momento volveuse inevitable. Tivo que pasar por quirófano para quitar os implantes porque a quimio non permitía a cicatrización. «Cando me vin sen os peitos véuseme o mundo amais , —confesa Mari— foi o peor momento de todo o que vivira». Nun ano pasou catro cirurxías, xa que tamén lle recomendaron quitarse os ovarios para previr que o cancro se reproducise, e posteriormente puxéronlle de novo os implantes. «Despois de todo o que pasaramos non queriamos ter máis fillos, de feito as miñas amigas chámanlle milagriño a Borja», di. A súa historia tamén o é. «Nunca se me pasou pola cabeza renunciar. Sempre quixen intentalo e o meu marido apoioume en todo, mesmo me dicía: ‘Non che preocupes, que adoptamos'. Pero eu non quería, quería seguir loitando ata que os médicos me dixesen que non había opción. Coñezo outra moza que estaba na mesma situación e morreuse, e pensas: ‘Se me pasa a min...', pero hai que ir para diante con el, porque non se pode ir para atrás». Todo un exemplo de superación.