O museo das relacións rotas

De amizade. De parella. Sexuais. De traballo. Familiares. De compromiso. De copas. Do ximnasio. Do cole dos nenos. Do noso colexio, que mantemos co paso dos anos... Numerosos son os tipos de relacións que existen. E aínda é maior o número de formas nas que nos enfrontamos a elas. Porque, como en case toda na vida, aquí tamén cada un ten as súas regras. E o que para un é normal, para outro pode ser unha excentricidade. Así, atopámonos con toda unha amálgama de xeitos de actuar ante unha relación, sexa do tipo que sexa. Con dous polos, que non necesariamente se atraen. Ao contrario. Nun extremo, aqueles que se entregan a cada relación (sexa do tipo que sexa). Non dosifican. Coma se non houbese mañá. No outro, os señores Scrooge das conexións, aos que xa se lles poden aparecer os espíritos das pasadas, presentes e próximas relacións, que non hai xeito de que lle dean unha oportunidade á tónica. Seguen veña e dálle co Sprite.

O que une a toda a humanidade é a dor que adoitan xerar as rupturas. Sexan do tipo que sexan. Con recordos bos e malos. E aí é onde atoparon DraZen e Olinka a idea para abrir o primeiro Museo das Relacións Rotas. Foi en Zagreb no 2006. Anos despois, dispoñen de dúas exposicións permanentes (a croata e outra en Los Ángeles), ademais dunha itinerante, que se paseou xa por máis de cincuenta países.

A maioría dos obxectos son froito de rupturas de parella. E aí é onde nos damos conta do tocados que poden quedar algúns despois de ter sido deixados, dos agasallos absurdos que se poden chegar a facer e de que ata a postilla dunha ferida —aínda que pareza incrible, un dos obxectos que locen na exposición— pode evocar o que puido ter sido e non foi. Por rarezas, que non sexa.

Un exemplo. A machada doada por unha alemá. Trátase dunha Scrooge de libro das relacións que un día coñeceu a outra nova. Abriulle o seu corazón. E compartiu con ela ata o frío dos pés. «Todos os meus amigos me dicían que tiña que abrirme máis. Coñecina a ela e foi a primeira á que metín na miña casa». Meses despois, tivo que viaxar por traballo tres semanas. Ao regresar, a súa compañeira anuncioulle que atopara outra bolsa de auga quente. A súa lóxica reacción —bo, talvez non tan lóxica— foi comprar un machada e facer cachizas todas as pertenzas da que fose a súa amada. «Cada día que pasaba, esnaquizaba un obxecto e deixábao nun cuarto. Servíame de terapia».

A maioría dos obxectos son agasallos ou cousas que compartiu a parella e van acompañados dunha historia. Entre os agasajos, os reis son os sexuais. Como un vibrador que un mozo de Indiana regaloulle á súa entón noiva a mediados dos anos oitenta. «Acordaramos que non teriamos sexo ata que casásemos. Así que el me regalou este vibrador». Catro anos despois casaron e tiveron un fillo. Pero as prestacións que lle daba o pai da criatura nunca chegaron a estar á altura das do amante a pilas. Así que decidiu deixalo: «Non fixemos clic sexualmente a pesar de que procreamos e criamos a un neno fermoso. Levoume moito tempo darme conta de canto importa o bo sexo». Ao ex non quedaron ganas de regalar máis vibradores.

Outro agasallo que acabou no museo despois de darlle bo uso a dona foi un comprimido de pastillas para a gastritis... Si, están a ler ben. «Polo meu 18 aniversario, cando todos agardan unha botella de algo forte ou un paquete de condóns, o meu amor de secundaria apareceu cun paquete extragrande dos meus comprimidos de gastritis. Recordo que dixo: ‘Tómacho cando che poña dos nervios ou antes de saír coas mozas'». Foi o anticipo de deixala. Polo menos, non sufriu do estómago.

Obviamente, o noso amigo non era perfecto. Pero é que a perfección tampouco garante o éxito. E máis se tes 20 anos. Deuse conta unha taiwanesa, que na adolescencia fixo unha lista das cualidades que debería ter o seu príncipe azul: alto, moreno, guapo, bo amante... Mesmo que cociñe. Atopouno, pero duroulle dúas avaliacións. Ata que polo seu vixésimo aniversario regaloulle un termómetro de Galileo. Tanta ilusión fíxolle que deixou ao noivo e acabou doándoo ao museo. O termómetro, non ao noivo, aínda que non por falta de ganas... «Non volvín a facer unha lista», comenta.

Pero os agasallos acertados tampouco garanten o amor forever and ever. Cóntao a dona dun anel que loce na exposición. «Regaloume un anel, que se me foi polo desaugadoiro. Conseguiu outro idéntico. Rompino. E el volveuno a substituír. Vin que lle daba tanto valor, que me propuxen coidar o terceiro ao máximo. Ao que perdín aí foi a el. Deixoume».

Non só divertidas ou curiosas son as historias e obxectos que nos deixa o museo. Tamén hai espazo para o romanticismo e a bágoa que provocan relacións imposibles. «Seguindo a tradición armenia, veu cos seus pais a pedirme a man a casa. Os meus pais dixeron que non estaba á miña altura. Esa tarde, el conduciu o seu auto por un cantil». Ou por amores que perduran no tempo e atópanse sen agardalo. «Primeiro fíxenlle lamer os meus tacóns de agulla. Debido a que non era o suficientemente sumiso e tivo o descaro de dirixirse a min como ama e non gran ama, quixen azoutalo con máis forza. Foi cando o recoñecín. ‘Es ti?'. El sobresaltouse e, de inmediato, estabamos de volta en 1966. Facía 30 anos que non nos viamos. El estaba no seu segundo matrimonio. Díxome que tiña o desexo de ser sumiso porque o seu pai o golpeou con frecuencia de neno. E, ao despedirnos, pediume de recordo o meu tacón de agulla». Deullo. O outro, está no museo.

Esposas que deixaron de ter sentido, boletos de lotería que lembran a aquel grupo de amigos que non quixo compartir a sorte do azar cun, estúpidos agasallos, amarga memoria de malos tratos... Centos de obxectos colleitados durante anos que che farán rir e chorar a partes iguais. Nin cho podes perder, nin debes deixar de doar e compartir esa tónica que o teu particular Scrooge non sabe apreciar.

Outros museos curiosos no mundo

Resaca. Lentes de realidade virtual, corredores que se moven, espellos que deforman a realidade... Todo o que sentiches algunha vez de resaca, nun museo, que tamén está en Zagreb.

Comida queimada. Situado en Arlington (Massachusetts, EEUU), é posiblemente o único museo no que todos poderiamos competir por ser os reis da exposición.

Fideos instantáneos. Se vas a Tokio, colle o metro e en 45 minutos terás chegado a Yokohama, onde está este curioso museo. Poucos máis raros terás visto na túa vida.

O Museo das Relacións Rotas ao detalle

Decenas de obxectos doados locen na sede de Zagreb