O actor volve estar en toda as quinielas. Esta noite xógase o Goya ao Mellor Actor Protagonista por «Quen a ferro mata», e nos Óscar levará o acento galego a Hollywood con «Klaus». Un éxito que compaxina cos seus dous fillos, León e Luana: «Conciliar é difícil»
25 ene 2020 . Actualizado ás 09:46 h.Tras esas cellas polas que suspira media España, escóndese un tipo moito menos duro do que aparenta. Luis Tosar (Cospeito, Lugo, 1971) chega á alfombra vermella dos Goya moi agradecido. «Compartir nomeamento con grandes como Banderas, Antonio da Torre ou Karra é un grandísimo honra», di coma se non fose un grande do cine español. Aínda que aprecia o recoñecemento ao traballo ben feito, non quere ter preto ningún dos tres cabezones que lle deron. «Non se se é unha cuestión mística ou non, a verdade é que non teño nin idea, pero nunca tiven especial aprecio en ter os premios que uno gana preto», confesa. O vindeiro venres estrea Adú, na que encarna a un pai que intenta entenderse coa súa filla adolescente. «Para a adolescencia aínda me falta, pero mira, así vou adestrando para cando chegue», asegura.
—De novo estarás na quiniela dos Goya, e ata na dos Óscar.
—Si, a verdade é que me fixo moita ilusión o de Klaus [prestou a súa voz como actor de dobraxe], porque é unha película de produción de aquí moi bonita, moi currada e un alarde no mundo da animación para a industria española. E fai ilusión ter, aínda que sexa, unha pequena participación e estar aí dalgún xeito. E logo os Goya, pois si, nomeado, moi contento co nomeamento e por poder compartila con grandes como Banderas, Antonio da Torre, Karra… É un grandísimo honra.
—Ao que é ao premio físico non lle dás tanta importancia.
—Téñenos os meus pais na súa casa. Procuro telos un pouco afastados. Non se se é unha cuestión mística ou non, a verdade é que non teño nin idea, pero nunca tiven especial aprecio en ter os premios que uno gana preto nin moi presentes, porque prefiro non descentrarme moito do que me move como actor, que é facer películas, facer teatro e actuar, que é o que me gusta.
—O 31 estreas «Adú». Está baseada en historias reais que doen.
—Son tres historias que viran ao redor do tema central da inmigración. Hai unha troncal, os dous nenos que escapan do seu pobo por temor aos cazadores furtivos de marfil, e que atravesan medio continente para chegar ao que eles creen que é un lugar mellor. Aínda que na película, sen facer espóiler, exponse polo menos esa dúbida. Logo, a outra historia é a da Garda Civil no valo de Melilla e de como hai diferentes discursos dentro do propio corpo para ver como se enfrontan a esta realidade. A última historia, na que estamos Anna Castelo e eu, é a historia dun pai e unha filla. El é un torpe emocional, que nunca se enfrontou de xeito claro e directo á relación con ela e que intenta salvala dalgún xeito dun mundo perigoso de drogas e problemas como os entendemos en Occidente, e que como terapia decide enfrontala a unha realidade en África á que nin sequera se enfrontou el aínda. É un tipo que está moi preocupado polos elefantes, pero moi pouco preocupado pola súa contorna de seres humanos.
—Como cambia a loita en función de en que lado da fronteira atópesche, non?
—Si, claro, cambia radicalmente. Salva Calvo, o director, é moi intelixente á hora de contar estes tres prismas diferentes que están relacionados, pero en clara oposición. As forzas da orde desde un lado da fronteira intentando conter un fluxo migratorio que non ten outro xeito de solucionar as cousas que buscar outro país, un lugar mellor, e logo uns seres que deambulan por aí pero desde o prisma dos nosos problemas. Problemas de entendemento entre un pai e unha filla, que a nós evidentemente nos parece o máis complexo do mundo porque é a realidade na que vivimos, pero que contrastado cos destes dous nenos que teñen que cruzar medio continente… Bo, fai exporche certas cousas.
—Na peli tes que entenderche cunha filla adolescente. Ti acabas de estrearche con Luana, pero ollo coa que che agarda.
—Si, ja, ja. Bo, aínda quedan uns aniños, pero si. Para a adolescencia aínda falta. Pero para cando chegue, mira, así me vou adestrando.
—É distinto con ela ou o segundo leva mellor?
—Bo… Si, é diferente, o que pasa é que con dous a cousa complícase moito máis, o traballo aumenta ostensiblemente, ja, ja. E compaxinalo co profesional, si, cada vez é máis complexo. Se queres estar minimamente presente, claro.
—Creo que aínda lles pos cancións do Xabarín.
—Si, León xa se empeza a decatar bastante. Póñolles moita música en xeral, e póñolles moitos temas do Xabarín, porque a el lle resultan divertidos, son de rock and roll, e a gústanme. Son de bandas que para min sempre foron referenciales e faime certa coña tamén que os escoite. Pero iso entre outra moita música que eu escoito e el tamén.
—Pero ao mesmo tempo non deixas de encadear proxectos. Estarás en «Cortés» con Bardem para Amazon Prime e en «Os favoritos de Midas» en Netflix .
—Si, seguramente máis pegados do que me gustaría, porque preferiría que fose todo máis graduado, pero as cousas danse como se dan e un non ten moita capacidade de decisión respecto diso. Agora estamos cos favoritos de Midas gravando e aínda nos queda aproximadamente un mes. Moi pouco despois xa me sumo a Cortés con Javier e cara alá ímonos, para México.
—Aínda así, ás veces hai que pasar pola oficina do Inem.
—É o gran paradoxo da nosa profesión, que moitas veces non se corresponde coa realidade. Ás veces un está a estrear película e poida que faga moito tempo que non está a traballar. E isto pasa en moitas ocasións. Eu tiven sempre bastante sorte con isto, pero tocáronme de súpeto paróns totalmente inesperados de ata sete meses no paro e cousas polo estilo, simplemente porque unha produción se atrasa ou se xunta con outra e tamén a perdes, co cal non podes facer ningunha das dúas. E bo, digamos que vai coa profesión e non hai moito que facer con iso.
—Cal é a túa espiña cravada?
—Pois nunca mo expoño, a verdade. Sempre procuro ler as cousas coa maior inocencia posible, deixarme sorprender polos guións e non agardar nada moi concreto. Ás veces soa a frauta e as cousas achéganse máis ao que a un lle gusta ou lle ten máis querenza, e outras veces non tanto, pero tamén che sorprende descubrir cousas ás que non lles deches demasiada importancia e de súpeto sedúcenche.
—Algunha vez comentaches que che apetecía un papel «de dar hostias».
—Si, bo, isto era unha coña que tiña con Dani da Torre, porque somos moi fans de Jason Statham, entón sempre nos facía coña que puidésemos facer algunha vez unha peli así, de puro divertimento, ja, ja. Dun xénero que nos fai moita graza, que son películas como de acción medio absurdas, diríache. Pero bo, van pasando os anos e a forma física cada vez reséntese máis e os golpes son cada vez máis dolorosos, co cal xa non se eu se a cousa se vai afastando das nosas posibilidades, ¡ja, ja, ja!
—E durmindo pouco menos aínda, verdade?
—Si, digamos que agora mesmo as miñas enerxías están centradas noutras cousas, ¡ja, ja!