«Levo 64 anos cotizados e non chegarei aos mil euros de pensión»

YES

MARCOS MÍGUEZ

Dolores suma máis anos contribuídos que ninguén en España. Ten 79 e empezou aos 14 a despachar. Hoxe segue facéndoo na súa tenda da Coruña, pero pronto botará a persiana. Chegou o seu momento: «Quero pasarmo ben. Téñoo merecido»

18 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Aínda se lembra con 14 anos dando os primeiros pasos da súa extensa vida laboral, a máis longa de España. E hoxe, camiño dos 65 anos cotizados, Dolores Agra aínda fai o que mellor se lle dá: «Despachar. É o que empecei a facer aos 14 e o que sigo facendo agora», relata desde o mostrador do seu negocio, Lencería Marta, situado no barrio coruñés dos Castros. A súa é unha desas tendas emblemáticas na cidade, pero pronto botará a persiana de forma definitiva. Con 79 anos e máis de seis décadas cotizadas, merécello. «Imos pechar pronto. Sen dúbida, teño previsto facelo este ano», desvela Dolores , que alongou a súa xubilación tal e como lle permite a lexislación por ser autónoma. «Teño a xubilación activa, porque a nós se nos permite. Pero pronto collerei a total», indica. A traballadora con máis anos cotizados do país pode presumir do seu título, pero non o fai da súa pensión. «Nin sequera chegarei aos mil euros. A verdade é que leva todo o papelorio o meu fillo, así que estou despreocupada. Máis xa non contaba con cobrar», asegura Dolores , que non dramatiza co peche da tenda que abriu hai xa 40 anos. «De momento, o plan é pechala polo menos un tempo. Eu estou mentalizada desde fai moito, o que pasa é que non o fixen antes porque aínda queda moita mercancía boa que queremos liquidar. É produto de prezo medio-alto, e non é cuestión tampouco de regalalo nin de malvenderlo», explica.

Desde que saltou a noticia da súa marca de cotización, non para de recibir chamadas. «Colleume un pouco por sorpresa. Agora mesmo acabo de coller unha de Castela-A Mancha. Mesmo me chamaron amigas miñas desde Miami, México ou Viena que están lonxe e ás que non vexo desde fai corenta ou cincuenta anos», sinala a dona da lencería, que non entende tal balbordo polo mero feito de traballar desde que era unha nena. «É que non ten mérito», apunta unha muller que foi condecorada coa medalla de prata ao Mérito ao Traballo no 2016, cando superou os 61 anos cotizados. Como agora, aquel tamén foi un momento no que copou os titulares. Unha das cousas que máis lle chamaron a atención cando recibiu esta distinción foi ler o tratamento co que se dirixían a el no diploma de condecoración que lle deron no acto de entrega das medallas. Un documento que recibiu de mans da entón ministra en funcións de Emprego e Seguridade Social, Fátima Báñez: «Pensei: ‘Agora son Ilustrísima. Nunca podería imaxinalo'». Pero esta fama sobrevinda non fai que se senta excepcional. Dolores sabe moi ben que hai máis xente que acumula tantos anos de experiencia laboral como ela. «Moitos empezaron a traballar así, coa miña idade, sobre os 14 anos. O que pasa é que eu estiven asegurada practicamente desde o principio. Só traballei uns meses nun sitio no que non o estaba, pero despois empecei xa en Pascual e quedei, así que empecei a cotizar desde moi pronto. Non é o Pascual de agora, eh, era o que estaba antigamente na rúa Bailén», concreta referíndose a Confeccións Pascual, que no seu momento chegou a ter oito tendas e a superar o centenar de empregados. Alí aprendeu a tratar ao cliente e a vender. Despois duns vinte anos nunha das empresas téxtiles máis exitosas entre a década dos 50 e a dos 80, decidiu tirarse á piscina e abrir a súa propia tenda na Avenida da Pasaxe. A mesma que este 2020 planea liquidar. 

GAÑABA 150 PESETAS Ao MES

Os recordos brotan nun momento no que toca facer balance para dar paso a unha nova etapa que afronta sen ningún medo. «Empecei sobre o ano 54 gañando 150 pesetas ao mes, ti fíxache. En Pascual despachaba, pero naquel momento vendías calcetíns, puntillas...», relata. Cando abriu as portas de Lencería Marta na glorieta dos Castros, Dolores xa cumprira os 40 cos seus fillos xa crecidos. «Eu creo que mesmo xa remataran a carreira, fóronse a Santiago a estudar», indica. Precisamente eles, e máis concretamente a súa filla, teñen moito que ver nunha das primeiras decisións que tomou á hora de abrir a súa tenda: o nome, Marta. Pero os comezos, como adoita ocorrer, non foron doados: «Os recordo complicados, porque montei a tenda con catro cosas. Pero aos poucos foi crecendo, crecendo... e xunteime con moita mercancía. Por iso é polo que agora teñamos tanta aínda». Como ela, abriron outros tantos negocios do seu mesmo sector no barrio que non correron a mesma sorte que o seu. «Todos foron pechando. Agora mesmo teño preto dúas tendas pequenas cun pouco de lencería e de mercería, pero lévome moi ben con eles e con todo o mundo», explica.

Dolores afronta o novo ano como todos os anteriores, con moitas ganas. Porque neste 2020 soprará as 80 velas do seu aniversario e os 65 de vida laboral. Unha vida que deixará atrás sen ningunha nostalxia. Nin sequera pensou aínda en facer nada especial para despedirse da tenda: «Que vai, pecharei como un día calquera, digo eu. Non sei, aínda non o pensei». Aínda que é posible que o peche sexa temporal, porque o seu fillo ten pensado tomar as rendas do negocio. «Farao, pero antes tomarase un descanso», engade Dolores , que apunta que tamén deixarían atrás o baixo actual para abrir de novo no que teñen en propiedade, moi próximo.

De momento, os seus plans céntranse, como non podía ser doutro modo, nela mesma. «Os meus plans son pasarmo ben, que o teño merecido, ¡ja, ja!», comenta ela, que aínda non sabe se viaxará moito, pero si que aproveitará para pasar todo o tempo posible cos seus amigos. «Ao longo de todos estes anos me fixen cunha clientela que xa son máis amigos que clientes. Veñen de todas partes, mesmo do centro. E con moitos xa quedo agora, como coas miñas veciñas de aquí, que nos vemos para tomar café a media mañá». Daralle a pensión para plans máis ambiciosos? «Dubídoo moito, iso é o que eu quixese, e penso que mo teño merecido. As pensións que levo pagadas eu... E que sigo pagando, porque de momento sigo xubilada parcialmente», sinala Dolores , que engade: «Ademais atópome bastante ben. De feito, podería seguir traballando perfectamente. Tampouco son tan maior, eh». Sen dúbida, non hai máis que vela.