Pai Alonso: «Díxenlle a un noivo que non casase, non me fixo caso e aos 20 días separouse»

YES

VÍTOR MEJUTO

O 19 de marzo do 92 sucederon tres feitos históricos: o quinto centenario do descubrimento de América, a Expo de Sevilla e a ordenación do pai Alonso, un dos párrocos máis queridos de Galicia. Os domingos máis de 500 fieis asisten ás súas misas

21 ene 2020 . Actualizado ás 00:07 h.

El négao, pero resístenselle poucos noivos. Todos se queren casar con el. Ademais do párroco de Liáns, José Carlos Alonso (A Coruña, 1965) o é doutros catro templos, aínda que o de Oleiros sexa o seu mellor escaparate. Pero máis que de Liáns, o pai de Alonso, séntese orgulloso de Santa Cruz, «onde hai unha chea de voluntariado botando unha man, onde atendemos a 100 familias á semana, de onde saíron catro vocacións nos últimos anos. Iso é vida dunha parroquia, Liáns é anécdota».

—Pero, que ten Liáns?

—Antes de chegar eu xa había tantas vodas, así que non debe de ser cousa do cura. Ten un marco incomparable, unha entrada empedrada, bucólica, un bosque cheo de plátanos facendo un arco precioso. Ten unha igrexa do Barroco-coruñesa que é moi raro, non existe moito por aquí, un aparcadoiro fantástico, e que acollemos moi ben á xente. A parroquia non a fai o cura, faina o cura, os que dan os cursos prematrimoniales, os de Cáritas , os catequistas... Somos moitos traballando na parroquia cun ambiente moi afable, e o que vén séntese cómodo.

—E que as vodas son moi amenas...

—Unha vez tiven dúas vodas de dúas mozas do mesmo barrio o mesmo día. Unha fixo todo o que se lle aconsellou: un saúdo inicial, os amigos fixeron as lecturas, unha acción de grazas... E a outra non tivo nada, ata tal punto que lle dixen: «Queres que baixe a darlle o bico ao noivo?». É o que me faltaba. Unha saíu moi dinámica e outra como a voda do cura, sota, cabalo e rei. Cando a familia e os amigos participan saen moi entrañables, iso non só o facilitamos senón que o fomentamos.

—Tamén son amenas porque che gusta indagar sobre os contraentes.

—Eu falo da mensaxe cristiá, eu dígolles aos noivos o que lles teño que dicir que é fidelidade, entrega, xenerosidade e amor, pero teño que inserilo na súa realidade. Se cadra dígolle: «Aínda que chegues tarde a casa porque es mecánico, e canso, o primeiro que tes que arranxar son as cousas do teu matrimonio», por exemplo. Cousas persoais, que a eles lles sorprende porque non llo agardan, e que serven para que saiban que non é unha voda en serie, senón personalizada. Se customizan, que se di agora.

—Ás veces pasámonos de participativos, non?

—Hai xente que che expón música distinta ou que che di se pode traer tal cousa. Eu dígolles: «Podes traelo fose do ámbito relixioso». A cerimonia a marca a Igrexa, pero dentro diso hai moita liberdade. Podes escoller a lectura, non vas pór a dos Corintios que é a que colle todo o mundo; as peticións, ponas católicas pero como ti queiras; a música, tendo en conta que a música é para Deus non para nós... Trátase de combinalo todo de modo que aos noivos lles guste e sexa acorde co público.

—Tes ollo para isto do matrimonio? Instinto prematrimonial...

—Nunha ocasión expresamente díxenlle a un mozo: «Non cases». Eu vía que non era o momento oportuno. Non me fixo caso, casou e aos 20 días estaban xa separados. Son cousas que ven.

—Casaches aos fillos dos primeiros noivos que casaches?

—Levo 28 anos de cura e xa casei aos fillos de parellas, e tamén bauticei aos seus fillos. Vou pola terceira xeración. Poucas, porque son as vodas do primeiro ano. A un decano da Universidade, un compañeiro meu, caseino poucos días despois da miña ordenación, e fai un par de anos xa celebrei as súas vodas de prata.

—Nestes 28 anos, algún no canto de si dixo non, aínda que fóra por erro?

—Un home que quedou en branco. Estaba obnubilado ata que a muller lle pegou unha cotenada: «Que contestes, home», e contestou. Outro caso que se empezou a rir, a rir... outra a chorar, a chorar...

—É un momento de moitos nervios.

—Si, a xente non sabe como reaccionar ás veces. Estou a pensar nesa parella mirando para min cos ollos cravados, e eu dicíalle: «Si, si queres». Ata que a muller lle pegou a cotenada.

—A xente cada vez casa menos pola Igrexa?

—De todos os anos que levo de cura, o ano pasado foi o que máis se notou o bajón, dun 20 % máis ou menos, pero este ano xa volveu a subir... Non sei.

—Quéreno pór máis difícil. Estes días publicábase que querían ampliar o curso de 20 horas a dous anos, non?

—Non, o que expón a Igrexa é un itinerario para noivos. Son tres cosas distintas. Por unha banda, haberá xente que sexa católica e practicante, de misa, que se queira preparar ben, e igual leva un ano, na nosa diocese isto xa existe, e é o que se chama itinerario de noivos. Logo está o curso, a preparación, unha cousa inmediata, o dos dous días. E tamén hai o post, a Igrexa tamén acompaña ás parellas recentemente casadas a superar as súas dificultades. Pero o curso seguirá sendo dun par de días.

—Que experiencia tes destes cursos?

—Sempre digo que hai catro razoes para que casen: un, porque son católicos e practicantes; dous, porque son católicos, de BBC (vodas, bautizos e comuñóns) e quérense casar como Deus manda pola Igrexa; tres, dálles exactamente igual pero é tan bonito o marco.... e catro, dálles igual todo pero á nai da parte contratante non lle dá igual. Sempre hai unha das catro razoes.

—Os matrimonios que saen de Liáns duran?

—Non depende do marco, depende que se falen, compréndanse, perdóense...

—Non temos aguante.

—Antes aguantábase máis, pero vivimos na cultura do hedonismo, o que quero é o que me produce pracer ao momento, non o que me supoña un esforzo. O amor ten tres fases: o coñecemento, a paixón, e logo o cariño. O afecto dá lugar a outro tipo de amor, e ás veces cando se vai a paixón, non nos chega e buscamos novas sensacións. Cando un casa pola Igrexa é para sempre. Eu cando casei [con Deus] pesaba 79 quilos e hoxe peso taitantos. Un cambia, cambia fisicamente, e hai que adaptarse. Ás veces casámonos coa idea que temos do noivo, non co noivo ou noiva.

—Hai unha estatística que di que aos 5 anos o 40 % acaban en divorcio.

—A cifra é real, e aos 15 anos o 60 %. Cando pasa a paixón, queremos esas sensacións para sempre, vivas, e non podes manter sempre tensa a corda porque rompe. Hai momentos de tensión, e outros de rutina, e na rutina tamén tes que pór amor. Ao levantarche pola mañá, hai que dicir quéroche, vivir, compartir, discutir e ao deitarche volver dicilo outra vez, porque se non, convértese nunha mera convivencia. Aos 5 anos de matrimonio uno aínda se sente novo, no mercado e pode haber esa compañeira que se fixa en que che cambiaches o pelo, en que blusa máis bonita levas... Se en casa non che din nada, parece que a comida de fóra é máis rica que a de casa, e ao final é igual que a de casa.

—Un cura moi moderno, moi posto nas novas tecnoloxías, como che piden que cases? Por WhatsApp ?

—Temos unha web que ten 130.000 visitas. Pero sobre todo, o boca a boca, a xente que vai a unha voda, gústalle e elíxea para o seu. Pero preparei vodas por Face Time. Viven no estranxeiro e prepárala igual, iso non quita que cando veñan, haxa un trato persoal. Hai que distinguir, os noivos queren unha cerimonia, e a Igrexa dáche un sacramento e hai que recibilo en graza, confesar, e iso non se pode facer por WhatsApp .

—Poslles deberes aos noivos?

—Aconsellámoslles lecturas, folletos, pero tanto como deberes... Bastante teñen eles co que van facer, pero si que saiban que van facer un acto na Igrexa, non un acto civil baleiro de contido, e para que saiban de que vai facemos o curso, e como dura 20 horas, dámoslles cousas para que lean, agora se logo o fan ou non...

—Viches «Os dous papas»?

—Si. Como entretemento está moi ben. É unha evolución, primeiro pon ao papa Francisco como moi progresista e logo pon a Benedito como máis arcaico pero ao final é máis humano Benedito e é froito da súa vida pasada, do que lle pasou en Arxentina coa ditadura a Bergoglio. Hai un erro na película, pon baseada en feitos reais, e non é verdade, esa reunión nunca existiu. A min gústame porque humaniza moito a Benedito.

—Con que perfil identifícasche máis?

—Cada tempo ten o seu papa. No momento en que a Igrexa estaba pechada ao mundo, o Espírito Santo puxo aí a Xoán Paulo II, o papa dos mozos, dos cinco continentes. Pasados uns anos, cando había problemas doutrinais, apareceu Bieito XVI, a cabeza máis impresionante do século XX, non no sentido eclesiástico, senón filosófico, non hai unha cabeza como esta aclarando conceptos doutrinais... Fíxose moi humano cando dimitiu, a xente quíxoo máis, non porque se fose, senón ese lado humano de non podo coa Igrexa, apártome, e nestes tempos de tanto desequilibrio social, chega o papa da caridade.

—Tamén expón que moitos dos problemas da Igrexa poderíanse minimizar se se permitise casar.

—Hoxe o papa Benedito indicábanos que o celibato é un tesouro da Igrexa. A Igrexa anglicana casa, ten infinidade de vocacións menos que nós, a protestante de Alemaña , o mesmo... O problema non está en casar ou non. Por que cada vez duran menos os matrimonios? Porque vivimos nunha sociedade na que o compromiso a longo prazo non acaba de callar... Non é cuestión de celibato, senón de entrega e xenerosidade. Eu son de estilo como Francisco, non lle chego nin a adóitea dos zapatos; como Igrexa penso máis como Benedito, e o meu papa de corazón é Juan Pablo.