Carlos Cuevas : «Gústame que outros sexan desvergoñados por min»

Converteuse nun ídolo adolescente, no actor dunha xeración que segue os seus pasos desde que arrasou en Merlí, aínda que Carlos Cuevas (Montcada i Reixac, Barcelona, 27 de decembro de 1995) leva na interpretación desde os 9 anos. «Non me sentín un neno prodixio -confesa-, pero si era consciente de que a miña vida era distinta á dos demais». Moi centrado na súa profesión e cunha bagaxe detrás que lle deu unhas táboas que poucos teñen aos seus anos, Carlos asegura que foi un estudante aplicadísimo, que sempre apostaba polo resultado máximo e que en nada se parece ao protagonista da serie. Agora regresa co spin off, Merlí, sapere aude que se estrea hoxe en Movistar. «O subtítulo dio todo: ‘Atréveche a saber', a coñecerche a ti mesmo». Ese é o Pol Rubio que veremos, xa na Facultade de Filosofía, guiado pola súa nova profesora, que interpreta a galega María Pujalte.

  -Entraches en todas as casas pola porta grande como Pol Rubio , como levas que todos sintamos que che coñecemos?

-Pois estou agradecido e contento polo feito de que proxectos nos que ti crees tanto cheguen a tanta xente, iso é unha gran noticia. Pero a verdade é que intento que iso non me interfira moito, que a xente estea pendente do meu traballo porque ao final estou concentrado no seguinte que estou a facer sempre. Non me paro a pensar na contorna, intento focalizar no que me pagan para estar atento no set [risos].

 -Este furor dos adolescentes enténdelo, non? Que lles deches?

-Non o sei. Quero crer que o feito de empatizar ao máximo co meu personaxe, ter sido o máis responsable fixo que empaticen con el. Polo tanto é unha gabanza, pero intento que non me desconcentre.

 -Ti non che recoñeces nesa imaxe de sex symbol de Pol Rubio ?

-Non, non, a verdade é que non. Non desde ese lugar, cada un temos os nosos métodos de sedución…

 -A ti conquistar coa palabra?

-Absolutamente, eu son un gran defensor e un amante da palabra.

 -«Merlí» cambiouche a vida?

-Un pouquiño [ri]. Deume moitas cousas profesionalmente e persoalmente… Tiña unha vida moi bonita eu antes de Merlí , ¡eh! E agardo tela despois, pero a verdade é que esta está sendo unha etapa moi bonita.

 -Quen foi o teu Merlí? Esa persoa que che fixo clic?

-Gran pregunta, eu empecei a traballar moi pequeniño, e tiven a sorte de facelo con actores moi bos. Tiña 10, 11, 12 anos e estaba con grandes actores e directores. É difícil dicir un, pero foron moitos os referentes nesta profesión que me educaron e ensináronme: Clara Segura, tamén Francesc Orella, Pablo Derqui, Emma Vilarasau…

 -E na época escolar?

-Ah, pois tamén o meu profesor de Filosofía, que era marabilloso. Non era como Merlí, obviamente, con eses métodos tan pouco ortodoxos, pero era un tío moi intelixente. Eu expúxenme estudar Filosofía, ao final fixen Literatura, pero houbo uns meses que a tiña como opción. Este profesor foi importante para min e logo na universidade tiven grandes profesores.

 -Moitos rapaces aprenderon filosofía contigo e ¡saben latín!: «Sapere audare…».

-Iso son boas noticias, esta cousa que se di de «os mozos de hoxe en día...» non coa. É a xeración máis preparada, con máis recursos, con máis ganas de comerse o mundo, con máis ferramentas. Claro que coñezo a xente que non estudou, pero estou rodeado de xente preparadísima, que le, que vai ao teatro, que está ao día das exposicións, que viaxan, que coñecen. A xeración vén forte… Esa frase hase debido de dicir ao longo da historia, cando os mozos soben e cómenche a torrada, posche nervioso… [risos].

 -Pol Rubio é tenro e «destroyer», pero ti eras o típico empollón.

-Si, moito máis aburrido. Escolarmente sempre fun moi responsable, bo, moi concentrado nos meus estudos, intentando sacar matrículas de honra e esas cousas.

 

 -Eras o delegado de clase?

-Non, non. Non me gustaba, deixaba que fosen outros, a min non me importaba tanto a exposición como o resultado. Era bastante resultadista como estudante.

 -Ti dis que es dos que xoga o partido e vaise para casa. Es tan concentrado sempre?

-Si, un pouco. O que menos me atrae do meu oficio é esta cousa expositiva, mediática, é algo que se debe saber levar, pero a min o que me gusta é recibir un guion, lelo, ensaialo e pasarme horas aí. Logo proporlle cousas ao director, ensaiar e rodar. Eu por exemplo, xa vin todo Merlí, a nova serie.

 -E...?

-E sei que non a vou volver a ver. Xa está. Se cadra se teño algún coloquio, algunha charla, refréscoma, pero non me xúbilo no traballo.

-Se Carlos estivese dentro dese instituto, de quen fose amigo? De Gerard? [Risos]

-Fose amigo de Pol, porque me gusta que outros sexan desvergoñados por min. E tamén de Bruno, de Marc sobre todo, de Gerard non moito…

 -Merlí (Francesc Orella) xa non está nesta parte, como foi o duelo con María Pujalte?

-Pois un duelo sempre é complicado, pero tendo diante a María foi moitísimo mellor. Ela é espectacular, só teño palabras boas. Unha actriz fantástica, unha persoa empática, atenta, respectuosa, elegante. Estou moi feliz de ter traballado con María, ademais estou contento pola serie, porque conseguiu unha profesora tremendamente atractiva no intelectual, un personaxe marabilloso, que non é unha copia de Merlí, hai unha grandísima diferenza entre el e a profesora Bolaño, que ela interpreta.

 -Que imos ver esta tempada? Queres ser como Merlí?

-Si, está centrada en como Pol intenta superar o de Merlí, está bastante perdido, desmotivado co seu futuro e como se fai un novo lugar con amigos novos, sen o seu antigo séquito, con profesores novos e cunha materia que é moito máis grande que no instituto. A serie está centrada en como el se enfronta a si mesmo, é de autoconocimiento, o subtítulo non engana a ninguén: sapere audare, ‘atréveche a saber', que é o que queres, que che motiva.

 -Ti algunha vez estiveches perdido?

-Non, eu tiven sempre claro o camiño profesionalmente, pero a nivel emocional claro que houbo momentos complicados ou de non saber cara a onde tirar. Iso tamén é enriquecedor.

-Nese ‘atréveche a saber' en que che queres medir ti?

-O meu máximo reto é a idea de estar a gusto cos traballos que fago e non sentir que me estou traizoando a min mesmo. É o reto constante e continuo. Me tortura a idea de mirar atrás e avergoñarme de algo que fixen.

 -Pasouche?

-Non neses termos, pero, por suposto, estou máis contento duns traballos que doutros. Como alguén esixente e con ollos na cara que son teño o meu criterio e exérzoo. Por iso tamén estou orgulloso dos pasos que estou a dar, non chegou aínda o momento de mirar atrás e pór as mans amais da cabeza.

 -Comentaches que a túa cor favorita é o amarelo porque quixeches sacar o gafe do teatro. Enfrontaches o medo.

-Si, pensei: ‘Vou quitarme esta bobada xa'. Hai fotos miñas de pequeno vestido de amarelo en todos os entroidos e cando me contaron que o amarelo era a cor maldita do actor dixen: ‘hai que darlle a volta'. E na primeira escena que interpretei no teatro estaba cun chapeu e pedín tinguilo de amarelo para quitarme a bobada e tirar para adiante.

 -Sempre tiveches esa forza para enfrontar os medos?

-Bo, segundo que materia. Pero si, laboralmente pásomo tan ben que non me asustan, ilusiónanme, non me achantan.

 -Cal é o teu medo?

-Non estar á altura e é un método de alerta que salva de moitas cousas. Non me permite relaxarme, non dar as cousas por feitas, hai un sensor que me di: 'coidado', ‘coidado', que ás veces me dan ganas de cargarmo, pero vaime ben.

 -Hai moito esforzo detrás é o que queres dicir.

-Si, nada é gratis. Cando ás veces lle conto a algún amigo o que vou facer e dinme: ‘Que sorte', eu penso: ‘Sorte é que che toque a lotería, isto non'. Pode haber un 5% de sorte, o resto non é caprichoso como o azar. Son decisións tomadas desde a frialdade.

 -Falabas da túa contorna antes e non se que persoa é a que che dixo: ‘Carlos, pasa para casa, por aí non, que se che está subindo'.

-Non, non, iso non me pasou porque levo unha vida en grao sumo normal. Estou todo o día traballando, voume durmir pronto, vou ao ximnasio, leo e repetir.

 -Con esa vida xa dixeches que non che dá tempo de ter parella nin nada…

-Non, eu vexo fotos dos meus amigos viaxando por Europa e digo: ‘Que sorte tedes', eu a fin de semana traballo, ou o luns levántome ás seis.

 -Traballaches desde os 9 anos, sentíchesche un neno prodixio?

-Mmm, non, ou sexa, a ver. Se eu miraba á miña contorna, obviamente o meu era singular, pero claro, cando che pasa por primeira vez e pásache a ti non tes a capacidade de velo desde fóra. Eu vivino sempre dun xeito natural, entendendo que ao resto non lle sucedía, pero fixéronmo vivir como algo moi orgánico.

 -Xa es un peripatético, pero o máis patético que fixeches ultimamente?

-Recoiro, ti, se non me acordo, é bo [risos]. Non o sei, quero pensar que fun alguén cabal.

 -Non che deches vergüencita…

-Non, non, a verdade que non.

 -A túa gran revolución cal foi ou cal sería?

-Estrear Merlí, sapere audare é unha gran revolución. Si, desde a humildade e o esforzo, pero déuseme a oportunidade de facer un protagonista nunha plataforma importante, para min é un xeito de dicir: estou aquí para afrontar novas cousas, coa experiencia e coas ganas de poder seguir enfrontando novos retos. En Cataluña coñéceseme moito desde que era un neno e isto é un xeito de dicir: o neno xa non está, agora hai un actor camiño da madurez e síntome preparado.

 -Nesta parte faise ver a importancia de Filosofía, unha «carreira sen saída» di o tráiler. Ti tamén crees en que hai que estudar o que che move, non?

-Si, absolutamente. Porque se non fas iso, es dos que contas as horas para que chegue a fin de semana, e eu non quero pór o luns un cronómetro coa conta atrás para que chegue o venres e poder facer a miña vida. Quero que a miña vida sexa ao que eu destino maior tempo. Sería unha tortura para min levantarme ás seis da mañá para facer algo que non me gusta só porque estou a cobrar.

 -Ti atrevíchesche a cantar en «45 revolucións», e en «Merlí» a música é moi importante. Que che gusta escoitar?

-Guau, escoito de todo, me flipa o jazz, a bossa nova, a música electrónica, gústanme os grandes clásicos, as figuras do século XX: Bowie, Bob Dylan, Beatles, Rolling Stone, Elvis, pero estou super ao día da música contemporánea e electrónica que se fai agora, son moi melómano. Estou todo o día escoitando música e con esta ferramenta marabillosa que é Spotify, que che propón temas.

 -Cando estudas tamén che pos música?

-Non, non, porque me gusta escoitarme a min. Eu estudo en voz alta para ir oíndo como soan as cousas, se non me despistaría. Gústame ler no alto os outros personaxes para ver como o enfoco. Aínda que é verdade que Héctor Lozano, o creador de Merlí, escolle as músicas e no guion ponche que tema soa nese momento na túa escena, no caso de que a haxa. Así que cando lía o guion si me puña esa música para sentir como ía quedar.

 -Houbo algún Pol Rubio na túa vida no que che inspiraches?

-Síiii, Pol Rubio é unha amálgama de moitas cousas, pero hai un referente clarísimo. Un rapaz que ía comigo ao instituto, que me lembraba a el. Un mozo que repetira, un pouco conflitivo, cun corazón brutal, que tiña uns problemas en casa, pero tiña unha relación especial coa súa irmá, era o máis cariñoso. Era un líder natural, xogando ao fútbol había que pasarlle a pelota porque che saía, era o mellor. Eu pensei moito neste mozo, aínda que logo non teña nada que ver. Axudoume para entender de que tipo de persoa estamos a falar, un tipo carismático e líder, sen os recursos do século XXI. Non tiña a roupa máis cara nin as vacacións máis ricas...

 -E ese Pol Rubio sabe isto?

-Non, nunca llo contei. É un rapaz do que fun moi amigo durante o instituto e logo perdemos o contacto, paréceme bonito porque non estou a facer del nin moito menos. Pensei en cositas súas como doutros personaxes. E por suposto para min o gran referente para Pol Rubio é o que fai Matt Damon en O Indomable Will Hunting. Para min a relación de Pol con Merlí é a de Matt Damon con Robin Williams dalgún xeito. E antes de rodar este spin off volvinma a ver, si, si, seima enteira.

 -Merlí fala tamén sen andrómenas e con naturalidade da homosexualidade, da bisexualidad. Ti en «Xente que vén e bah» tamén interpretas a un homosexual.

-Si, no caso de Pol eu tiña moi claro que non quería facer o homosexual estereotipo porque Pol non é homosexual, ten relacións con ambos os xéneros, pero non quería caer no clixé. Ten que ser absolutamente natural interpretalos como a un heterosexual. A min paréceme moi sintomático cando alguén me pregunta: ‘Tocouche facer escenas cun mozo, foi duro?' e feixes: ‘Guau, que pregunta tan homófoba, non?'. Porque se crees que interpretar unha escena é máis duro cun home que cunha muller… Eu rodei escenas con mulleres que caían fatal ou non me atraían por moi heterosexual que eu sexa.

 -María Pujalte di na serie: ‘Alguén de aquí cumpriu todas as súas fantasías sexuais? Téñoche que preguntar…

-Agardo non cumprilas tan novo [risos].

 -O mellor é esa parte que interpretas ti: «Se eu pago os meus impostos gustaríame recibir unha carta do Ministerio de Facenda que dixese: ‘Pol Rubio , queremos follar contigo'». Ti sabes o que vai xerar esa invitación'?. ‘

-Si, iso escribiuno Héctor Lozano e cando o lin díxenlle: ‘Vaise lear, non o van a pasar por alto'. Si, a xente vaise a quedar con iso [risos]. Na época das redes sociais, os chíos e os memes, xa veredes cando se estree a serie, eu teño cinco ou seis cosas clarísimas que sei que van pasar pero non podo dicilas, porque faría spoilers, hai varias frases e imaxes que van dar duro, pero mentres chegue a mensaxe da Filosofía... [Risos].

 -Que filósofo gustouche ser?

-Encántame Sartre, é do que máis leo. Hai algo romántico en reler os clásicos, pero ao final son xente que dixeron cousas moi sabias noutro contexto; pero eu cando descubrín a Sartre na universidade gustoume moitísimo.

---

---

---