A galega que voa máis alto en Instagram
Sentiu a chamada do aire de forma casual e creou a súa alter ego en Internet para difundir cunha mestura de humor e realismo o mundo da aviación. O seu perfil, Azafata Hipóxica, é de altos voos
(1984) Comunicador Audiovisual. Guionista & Xornalista
Andrea Enríquez é unha compostelá que vive do aire, está nel e que con \
Ou sexa, quixo ser azafata. E aínda que poida pensarse en principio que a atracción polo mundo deriva do glamour relacionado cos profesionais que se moven nas alturas; non esquezamos que un dos estafadores máis famosos do mundo, Frank Abagnale Jr. fíxose pasar por piloto —a película Atrápame se podes de Steven Spielberg nárrao—; o seu foi distinto. Acabados os seus estudos de mercadotecnia e publicidade e comprobando tras facer un máster en Barcelona que o bolseiro millennial non gaña nin para o alugueiro, xurdiu a ocasión de embarcarse. «Voara moito no último ano e pensei que axuntaba cousas que me gustaban: o trato coa xente, facilidade para viaxar, posibilidades reais de independizarme... E lanceime», conta a santiaguesa.
Hipoxia, bendita Tolemia
A priori non era o que tiña en mente, pero Andrea, tras facer a oportuna formación, acabou sendo azafata. Dixo adeus ao tedioso traballo dalgunhas oficinas, pero non é o mesmo ser pasaxeiro que tripulante. Nin hai tanto tempo libre. «Eu fago curto radio, vou e veño no día, así que o de tomarse un mojito un día en Cuba e ao outro estar de compras en Nova York, non me toca», apunta. Si que ten a oportunidade, cando está «destacada», é dicir desprazada nun destino estratéxico para a súa compaña, de coñecer cidades en profundidade: «Estiven en Zúric, Roma, Florencia, París ou Ámsterdam grazas ao traballo».
A realidade, con todo, é bastante sacrificada. Unha infinidade de horas de pé, lídase con 500 persoas a diario, horarios extremos... por que non abordalo? «Ata que puxen en marcha o meu perfil, mostrábase normalmente a cara amable do mundo, o brunch nun sitio espectacular, de paseo en París... Simplemente quixen deixar de lado esa fachada e crear unha conta que como usuaria me gustaría atopar para ter información veraz e anécdotas graciosas sobre o traballo», explica.
Nace así Azafata Hipóxica», quen sofre ese estado de falta de osíxeno que altera o organismo. Aquela que pisa uns cantos aeroportos ao día. A que ademais do selfie co icónico uniforme, presume sobre todo de esforzo. «Tiven moi claro que ensinar a parte non tan boa tiña que facerse a través do humor, quería que a xente se vise representada esbozando un sorriso á vez que daba a coñecer as reviravoltas do oficio», detalla respecto diso. En Instagram e en Twitter sérvese do meme e da comparación. Do chiste gráfico e da analogía.
Como mostra, as publicacións etiquetadas como #TCPfacts (feitos de azafata): «¡Groliño cada vez que un PAX pulsa o ‘botón de chamada' no canto da luz de lectura!»; «Pola vida hai que ir coa cabeza alta, aínda que sexa porque che tira do moño» —obrigatorio en moitas aeroliñas—; ou «o Satisfyer non sei, pero sacarse os tacóns despois de voar... outro rolo».
A súa audiencia, principalmente de España, pero tamén de Latinoamérica, está moi atenta a cada post: «Teño que pensar cada publicación, para que o siginificado sexa universal, é dicir, que o entenda por igual un español e un latino... as referencias sociais e culturais son distintas, pero o idioma da aviación é común».
Voa alto
O resultado a estas alturas (nunca mellor devandito) é insuperable. Só en Instagram son máis de 25.000 os seguidores captados en apenas un ano. «O que enganchou á xente é que a parte non tan boa do profesional do aire e sobre todo a máis humana non se contou así nunca», di Andrea sobre a súa alter ego cibernético; que lle serve como ferramenta para continuar vinculada á mercadotecnia, onde segue formando, e á vez non deixa de lado o deseño e a fotografía, dúas das súas paixóns. «Permíteme seguir ligada aos meus estudos, pero o motivo de continuar non é que vaia a ser un traballo de fin de máster, fágoo porque me gusta que á xente lle guste... non hai nada mellor que dicir dun proxecto así».
Ademais, empeza a saborear os meles do éxito. «Cada vez que alguén me pregunta se son a de Instagram ou me pide unha foto, paso un pouco de vergoña», comenta con certa emoción. Ao mesmo tempo, saca de dúbidas aos seus seguidores sobre algúns temas a través das mensaxes privadas, con algunha situación, un pelín surrealista: «Ás veces pregúntanme cousas coma se fose Google, en plan, en tal compaña esixen 1,65 metros de altura para poder traballar e eu mido 1,60 que podo facer?... en todo caso sempre intento responder a todas as interaccións». Recoñece que como influencer está tentada de mostrar produtos, pero o latexa motiv segue («e seguirá») intacto: «Gústame que o obxectivo sexa a aviación e todos os consellos de beleza, roupa ou alimentación están, ou en función do que significa o perfil ou obedece á pregunta dun seguidor».
Promete seguir respondendo, a pesar da crecente fama, aos seus seguidores, subir máis vídeos a YouTube (algúns superan as 6.000 reproducións), e por suposto voar. Esta galega non se baixa xa da nube. Nin da atmosférica, nin da dixital.